به گزارش سرویس وبلاگ صراط، سلمان علی (ع) در آخرین به روز رسانی خود نوشت:
کشور ما از نبود سازمانهای مردم نهاد یا همان NGO ها خیلی رنج می برد، البته منظورم سازمان های مردم نهاد با محوریت مسائل غیر اقتصادی است، نه صنوف اقتصادی. منظورم این است که مثلاً عده ای دانشمند و دلسوز کنارهم گردآیند و از چیزهایی مثل ایمنی، بهداشت و یا محیط زیست حمایت کنند.
و البته هدف اصلی من در این نوشته محیط زیست است، محیط زیست مسئله ی بسیار مهمی است که نمی توان از آن چشم پوشی کرد چرا که اگر از محیط زیست چشم بپوشیم او نیز از ما چشم می پوشد و این یعنی مرگ ما.
محیط زیست محلی است برای رشد جوامع بشری، از بدو خلقت بشر و شروع زندگی اجتماعی وی، اولین آبادی ها در کنار آب برپا شده است و همین مسئله موجب شده است در کنار دریاها و رودخانه ها و سفره های زیر زمینی آب، روستاها و شهرها ایجاد شوند.
میزان وفور آب در یک ناحیه در فرهنگ و شخصیت افراد آن اجتماع مؤثر بوده و است، افرادی که در خشکی ها و کنار سفره های آب زیرزمینی می زیسته اند، با سختی و تلاش به آب می رسیدند و در نگهداری و استفاده از آن بسیار دقیق بودند و این آب که با سختی تأمین می شد، انسانهای کویر را افرادی مقتصد و سختکوش بارآورد و از آن سو جوامعی که در کنار آبهای فراوان مثل رودخانه ها و دریاها پدید می آمدند جوامعی تنوع گرا، هنرمند و خوش زی بوده اند.
با تکامل بشر و قدرت یافتن جوامع، جنگ بین قدرت های قومی و منطقه ای شکل گرفت و اینجا بود که جوامع سخت کوش و مقتصدی که از قدرت بیشتری برخوردار می شدند کم کم با معامله، مصالحه و یا مخاصمه در هدایت آب ها به سمت خویش کوشیدند. بسیاری از خرده فرهنگ ها در این شرایط به خاطر ایجاد سدها و یا تغییر مسیر حرکت آب ها از بین رفتند.
این معامله ها، مصالحه ها و یا مخاصمه ها کم کم با تشکیل دولت ها در مسائل دیپلماتیک پنهان شدند و اینچنین مناطق صاحب نفوذتر، منابع مناطق دیگر را اعم از نفت و گاز و آب به غنیمت بردند و اینچنین بسیاری از مناطقی که دارای منابع طبیعی سرشاری هستند، از آن سرمایه بهره نبرده و از فقر مطلق رنج می برند.
اکنون همین قدرت های منطقه ای و سیاسی در ایران ما نیز موجب شده اند تا برخی مناطق آبخیز، فاقد آب بهداشتی باشند ولی مناطق بیابانی و صاحب نفوذ از آب بهداشتی و لوله کشی بهره مند باشند، و البته همین مثال در مورد مناطقی که منابع نفت و گاز هستند نیز مشاهده می شود.
و اما اینک، دولت مردان ما نمی دانم در اثر قدرت کدام صاحب نفوذی دست به اقدامی غیر علمی و عجیب یازیده است، اقدامی که بزرگترین دانشمندان کشور آن را اشتباه خوانده اند. اکنون دولت ما قرار است آب دریای کاسپین را به کویر بکشاند و در آنجا مورد استفاده قرار دهد و ای کاش این استفاده از سوی علمای علم محیط زیست کشورمان نیز مورد تأیید بود تا دلمان کمتر بسوزد. مگر می شود بزرگترین و بی نظیرترین دریاچه دنیا را با کلی کشور و استان و مردم که از آن بهره می گیرند را قربانی یک تصمیم غیر کارشناسانه و غیر جمعی نمود، مگر همین چندی پیش نبود که یکی از کشورهای همسایه با ایجاد چند سد، آب رودخانه ی مشترک را از ورود به استان سیستان و بلوچستان منحرف کرد و موجب شد تا زندگی مردم در آن استان با مشکل مواجه شود و ما در آن شرایط خشکسالی چقدر تلاش کردیم تا مسئله را حل کنیم و اکنون خودمان همان شیوه را در پیش گرفته ایم، یک آب مشترک را از یک دریاچه ی مشترک به داخل کشور بکشانیم و فردا همین مسئله، کلی مشکل سیاسی و تنش زا برایمان ایجاد کند و تازه موجب شود بقیه ی کشورها هم هر کدام سرخود چنین اقدامی کنند و اینچنین نه از دریاچه ی کاسپین اثری می ماند و نه از محیط زیست مناطق همجوار آن و نه از فرهنگ مردم آن.
نمی خواهم وارد مباحث فنی بشوم و سوادش را هم ندارم، ولی تنها دریای کاسپین نیست که موجب سرسبزی استان های همجوار آن شده باشد تا با کشیدن آن به کویر آن استان ها را آباد کنیم، بلکه این رشته کوه البرز است که با نگهداری و باراندن ابرها موجب سرسبزی این مناطق گردیده است که یا دولت باید یک شبه تصمیمی هم برای انتقال رشته کوه البرز بگیرد و یا تمام آبهای انتقالی را شیرین کند، باید اینقدر آب شیرین کند که بتوان چند استان کویری را قطب کشاورزی نمود و البته شاید این اقدام مقدمه ی همان طرح عجیب توزیع باغ به همه ی مردم ایران باشد، انگار کم کم طرح های عجیب دولت ما در حال ازدیاد است، طرح های خوبی مثل مسکن مهر را نمی گویم، بلکه طرح های ابتری مانند سهام عدالت و پرداخت 1 میلیون به هر نوزاد را عرض می کنم.
اکنون که مسئول محیط زیست کشور به عنوان معاون رییس جمهور در مجلس قابل استیضاح و یا پرسش نیست، از مجلس خواهش می کنم اولاً این معاونت را به یک وزارتخانه تبدیل کند و ثانیاً هر چه زودتر و قبل از این که به لحاظ اصراف در بودجه و تخریب محیط زیست دیر شود جلوی این طرح غیر کارشناسی را بگیرند و دیگر این که ای کاش در این کشور NGO هایی برای حمایت از محیط زیست وجود داشتند تا با ورود به موقع و دلسوزانه جلوی اشتباهات غیر قابل جبران را بگیرند و یا لااقل در زمان مناسب اطلاع رسانی کنند و با ایجاد حساسیت برای دولت، مجلس و مردم جلوی تخریب های گسترده در محیط زیست را بگیرند.
