حزب اسباب خدمت یا بستر قدرت؟

" صراط " - در تشریح حقوق اسلامی و انسانی افراد ، یکی از مواردی که با قاطعیت می توان از آن یاد کرد ، آزادی تشکل و اجماع فکری ، نظری است که افراد حق دارند برای رسیدن به هدف مشترک گرد هم آمده و تشکیل حزب و گروه بدهند و در صدر اسلام هم اجماع افراد همفکر برای رسیدن به هدف مشترک توحید یکی از مصدایق وجود ریشه های حزب در جامعه اسلامی است.
مبنای مبحث فعالیت احزاب در سازمانهای بین المللی مورد حمایت و تصدیق قرار گرفته و همچنین در قوانین اساسی بسیاری از کشورها به رسمیت شناخته شده است.

در قانون اساسی کشور ما  هم قانونگذار صراحتا در اصل 26، احزاب را به عنوان یک نهاد سیاسی به رسمیت شناخته و فعالیت آنها را آزاد اعلام نموده است.

 اما در ادامه این اصل، پنج قید مورد اشاره قرار گرفته که احزاب ملزم به رعایت آنها می باشند و این بدان معناست که احزاب در همه فعالیت ها آزاداند و قانون تنها محدودیت ها را بیان کرده است.
لذا فرض بر آزادی احزاب است مگر مواردی که نقض کننده اصول مذکور باشد. بنابراین قانون اساسی به روشنی اعلام داشته هر فردی می تواند حزب و سازمانی را تشکیل دهد و یا به آن بپیوندند.
حالا با در نظر داشتن این نکته که قانون اساسی کشورمان بعنوان میثاق ملی قلمداد می شود و همه افرادی که در ایران اسلامی زندگی می کنند موظف به تمکین قانون هستند ، طی سالهای بعد از انقلاب رویکرد های متفاوتی از سوی افراد و جریانهای سیاسی نسبت به اصل پذیرفته شده احزاب در قانون اساسی اتخاذ شده و در بازه های زمانی متفاوت این موضوع با شدت و ضعف های متفاوت در سطح جامعه مورد پردازش قرار گرفته است.
فارغ از نیات غلط عده ای که در نظرشان اصالت تشکیل حزب دستیابی به قدرت است نه سهولت فرصت خدمت ، باید تاکید کرد نبود احزاب ریشه دار با مبانی روشن و سازگار با انقلاب اسلامی یکی از ضعف های غیرقابل انکار در کشور ما محسوب می شود و در تحلیل آسیبهای این مشکل می توان به ظهور گروه ها و جریانهای بی ثبات و ناهمگن با فضای کشور اشاره کرد و یادآور شد هر ازچندگاهی با نزدیک شدن به انتخابات نام تعدادی از این گروهک ها شنیده می شود که برای رسیدن به قدرت می خواهند با ساخت دکورهای حزبی میوه آن را بچینند و بعد از رسیدن به قدرت هیچکدام از وظایف بعدی احزاب را بر خود فرض نمی دانند و پاسخگوی ایده ها و نظرات دیروزشان نیستند.
در شرایطی که یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری پیش روی ملت ایران قرار دارد، افراد و جریانهای سیاسی در گوشه و کنار زمین سیاست مشغول گرم کردن خود برای ورود به یک رقابت جدی انتخاباتی هستند تا بوسیله آن بتوانند سهمی از مدیریت اجرایی کشور را برای چهار سال آینده در دست بگیرند ، اما بیم آن می رود همچون انتخابات مجلس شورای اسلامی جریانهای سیاسی دست به تشکیل احزاب ، گروه ها و جبهه های جدیدی بزنند و در خلع وجود احزاب قوی و منسجم ، بنای تاثیرگذاری بر آرای مردم را داشته باشند و اگر موفق به این کار شوند در کمال تاسف مردم مسئولین ارشد اجرایی را با شیوه آزمون و خطا برگزیده اند که سابقه نشان داده است این شیوه نتایج خوبی برای ملت به همراه ندارد و بعد از مدتی موج سرزنش ها از نوع انتخاب ، گریبانگر مردم و نخبگان می شود.