از "سکوت الهام بخش وحدت" احمدی نژاد چه خبر؟!

"صراط" - لفظ «وحدت» تداعی گر قائل بودن تشریک مساعی در شئون مختلف است. وحدت و یکپارچگی از جمله واژه هایی است که در منظر کلی، مطلوب به نظر می رسند اما هیچگاه اتفاقات آنگونه که ما انتظار داریم به نتیجه مورد نظر، منتهی نخواهند شد.

در همین رابطه خداوند سبحان در مصحف شریف می فرمایند: «و اگر پروردگار تو می‌خواست، تمام کسانی که روی زمین هستند، همگی ایمان می‌آوردند» (سوره یونس / آیه 99)

برداشت برآمده از این آیه آن است که با وجود توصیه مؤکد قرآن کریم بر اتفاق و همدلی، نمی توان منکر اختلافات بود و وحدتی اجباری ایجاد نمود.

از همین رو بسیارند طرفین مورد مناقشه ای که در عین تأیید و اعتراف به راهگشایی وحدت، همچنان بر مواضع خویش اصرار می ورزند و تنها طرف مقابل را ملزم به رعایت آن دانسته و خود را بر حق و مبرا از عقب نشینی می دانند!
به همین دلیل است که اتحادهای اینچنینی ختم به خیر نمی شوند و فرجام مقبولی را در پی نخواهد داشت.

چنین  شرایطی، به حوزه سیاست داخلی کشور نیز قابل تعمیم است. روزی نیست که واژه «وحدت» بر لسان سیاسیون منعقد نشود، یا مطبوعات و سایت ها درباره «اتحاد» راپورتی ندهند! این خود نشانگر آن است که عوام و خواص، لااقل در حیطه حرف هم که شده، بر راهگشا بودن وحدت و یکپارچگی، اتفاق نظر داشته و همگان را به رعایت این اصل توصیه می نمایند.


اما تا چه میزان می توان این مفهوم بالقوه را در حیطه عمل آزمود و آن را بالفعل نمود؟!
شرایط سیاسی حال حاضر کشور، به گونه ای است که شرح و توصیف آن از منظر وحدت سهل و ممتنع می نمایاند.

شراکت های گوناگونی در کشور درحال شکل گیری اند که علی الظاهر، شاید لفظ وحدت را به یدک بکشند، اما تأیید و تصدیق این جریانات منوط به راستی آزمایی هایی متعدد خواهند بود.

«ائتلاف های چندگانه» ، «دولت وحدت ملی»، «جبهه متحد» و ... را می توان در این دسته گنجانید و اظهارنظر در مورد آنها را با گذشت زمان ابراز نمود.

در همین ارتباط، رعایت اصل وحدت در میان قوای سه گانه درون حاکمیتی نظام نیز به شدت احساس می شود.

طی ماه های اخیر بود که رهبر معظم انقلاب در سخنانی حکیمانه، پیرامون وجوب رعایت اصل وحدت در میان قوا، اظهار داشتند: «از امروز تا روز انتخابات هر كسي به اختلافات در ميان مردم دامن بزند، قطعاً خيانت كرده است.»

پس از آن بود که سران سه قوه در نامه هایی جداگانه، التزام عملی بر منویات رهبری را واجب دانسته و به ندای ایشان مبنی بر اتحاد میان مسئولین، لبیک گفتند.
اما بواقع هرکدام از قوا، تا چه میزان در رعایت این اصل توفیق داشتند؟

در این میان اما سهم قوه مجریه در بالفعل نمودن اتحاد، بیش از سایر قوا خواهد بود، چراکه همانطور که از نام دولت برمی آید، عمل و اجرای اصل وحدت را در وهله نخست می باید از قوه اجرایی کشور متوقع بود.

بیاد آورید سخن رئیس مهرورز را که چندی پیش در پاسخ به برخی ابهامات گفت زین پس موضع "سکوت الهام بخش وحدت" را در پیش خواهد گرفت.
اگرچه فحوای این جمله مورد تأیید همگان است، اما باید دید که شخص اول دولت تا چه میزان بدان پایبند بوده است؟


از "نامه نگاری های جنجالی" و "برکناری های خلق الساعه وزرای کابینه" که بگذریم، سایر اقدامات دولت خدمتگزار نیز چندان رنگ و بویی از وحدت ندارند!

آیا می توان "اصرار بر انتصاب فردی مسأله دار در رأس سازمانی عریض و طویل" را علیرغم مخالفت ها و اعتراضات گسترده نمایندگان مجلس، در راستای وحدت و همدلی قوا ارزیابی نمود؟!

آیا امکان دارد با وجود تصویب توقف اجرای مرحله دوم هدفمندی یارانه ها در مجلس، بازهم بحث اجرای آن و پرداخت یارانه های 5 برابر شده را به پیش کشید و در عین حال منادی وحدت بود؟!

آیا می شود تأخیرهای طویل المدت در ارائه برنامه بودجه به مجلس شورای اسلامی را از جمله اقدامات وحدت آفرین دولت، بحساب آورد؟!

آیا سخن چینی ها و ابهام آفرینی های رسانه های منتسب به دولت، در رابطه با نظام قضایی کشور را می توان در جهت تبیین وحدت، تعبیر و تفسیر کرد؟!

گاهی اوقات نیازی به سخن راندن نیست، چراکه اعمال ما بخوبی گویای ناگفته ها خواهند بود و طرز تفکرات را نشان خواهند داد!
اینگونه سکوت ها، نه تنها الهام بخش وحدت نیست؛ بلکه الهام آفرین تفرقه و نفاق خواهند بود!

فلذا توقع آن می رود که با توجه به پایان عمر خدمتگزاری دولت خدمتگزار، اقدامات قوه اجرایی کشور در تحقق اصل وحدت و اتفاق، بیش از پیش نمود پیدا کند و امید است جنس اقدامات دولت در راستای وحدت قوا، از جنس اتحادهای های خربزه و عسلی نباشد!