معماری بومی

از پنجاه سال گذشته عواملی چون سیلاب، خشکسالی و طوفان شن، ویرانی در روستاهای منطقه سیستان را رقم زده است؛ به طوری که باعث شده افراد روستاها را ترک و به نقاط شهری و دیگر استان ها مهاجرت کنند. در گذشته بدلیل نبود تکنولوژی افراد با توجه به اقلیم و وجود بادهای ۱۲۰ روزه سقف ها را به صورت گنبدی می ساختند و در سقف و دیوارهای آن از دریچه های رو به باد ایجاد می کردند تا در فصل تابستان فضای خانه سرد شود و همچنین استفاده از دیوارهای بیش از ۷۰ سانتیمتر باعث می شد تا در فصل زمستان سرمای کمتری را تجربه کنند. این روستاها که از نعمت لوله کشی آب شرب و برق برخوردار هستند، بدلیل سیلاب ها، خشکسالی ها و طوفان های شن باز هم خالی از سکنه شده اند. گل بری در بیرون و داخل منازل، وجود تعداد طاق های زیاد و متفاوت، استفاده از شومینه از جمله معماری روستاهای مناطق سیستان است. در رجوع به معماری معاصر اینگونه معماری بومی و سنتی دیگر دیده نمی شود و این نوع معماری تنها تا حدود ۵۰ سال گذشته در فضای فعلی شهر و روستا دیده می شود.