آهوی بومی

جبیر زیباترین و ضعیف‌ترین آهوی بومی ایران است که شباهت زیادی با آهو دارد، جمعیت جبیر‌ها در مناطق بیابانی و نیمه استپی حاشیه مرکزی و کویر لوت از منطقه حفاظت شده توران تا پارک ملی کویر، استان یزد، جنوب فارس، کرمان و هرمزگان، سراسر مناطق ساحلی جنوب تا سیستان و بلوچستان پراکندگی دارند. جبیر به دلیل نادر بودن اهمیت خاصی دارد، عمده‌ترین تفاوت جبیر با آهو شاخ‌های نازک و بلند آن است، جبیر‌ها حیوانات خجالتی هستند. از حضور انسان‌ها در زیستگاهشان ناراحت و عصبی می‌شوند و به شدت از انسان‌ها می‌ترسند. آن‌ها می‌توانند برای مدت طولانی بدون آب زنده بمانند و مایعات کافی از گیاهان و شبنم دریافت کنند؛ بنابراین آن‌ها برای زندگی در مناطق بسیار خشک سازگار هستند. جبیر بسیار شبیه به آهوست، اما با اندازه‌ای به نسبت کوچک‌تر و بدنی ظریف‌تر و لاغرتر که برخلاف آهو که فقط جنس نر آن شاخ دارد، هر دو جنس نر و ماده جبیر دارای شاخ هستند و گوش‌ها و دم آن‌ها نیز معمولاً از آهو بلندتر است. جزیره هنگام یکی از مناطقی است که جبیر در آن زندگی می‌کند؛ اما باید خیلی خوش‌شانس باشید که بتوانید آن‌ها را ببینید چراکه به‌شدت انسان گریزند و می‌توانند با سرعت ۸۰ کیلومتر در ساعت بدوند.