حرکات آیینی

چوب بازی (چوب جنگک) و دست بازی،حرکات زیبا و آهنگینی است که بازیگران دایره وار می چرخند و دستها را رو به آسمان به صورت دعا به درگاه خدا می سایند و معمولا" این نوع حرکات را بعد از برداشت محصول و خرمن کردن آن انجام داده که بویی از شکر گذاری به درگاه خداوند متعال داشته است. بعد از حمله مغول به ایران به خصوص در زمان استیلای ۱۲۰ ساله آنها بر سبزوار و حومه ، هیچ کس اجازه حمل و نگهداری سلاح را نداشته و هر کس که سلاح همراه داشت ، از طرف حکومت وقت به سختی تنبیه و زندانی می‌شد. بزرگان نهضت سربداران همچون پهلوان حیدر کرابی و عبدالرزاق باشتینی و امیر مسعود باشتینی و دیگر بزرگان نهضت به این فکر می افتند که مردم تمرین و مشق جنگ را در مراسم‌های شادی ، همچون عروسی‌ها و جشن‌های سالانه همچون برداشت محصول و عید نوروز و اعیاد دیگر انجام دهند. آنها به جای شمشیر و سپر از یک چوب کوتاه برای دفاع کردن و از یک چوب بلند برای ضربه زدن استفاده می کردند و برای اینکه تمرینات هماهنگ و موزون و آهنگین باشد با سازهای دوسازه ، سرنا ، کرنا ، دهل و یا دایره همراه می‌شدند. لذا دشمن فکر می کرده که اینان در حال رقص و پایکوبی هستند.