در پینت بال ایران چه خبر است؟/از اختلاط جنسیتی تابازی بدون روسری و پوشش + تصاویر

در حدود پانزده سال است که پینت بال به طور رسمی بازی می شود و ۵ سال است که به کمیته بین المللی المپیک معرفی شده تا در بازی های المپیک به عنوان ورزشی جدید وارد شود. فرم جدید پینت بال در حال بررسی در کمیته بین المللی المپیک تحت نام x-ball است. از پینت بال به عنوان شطرنج زنده در جهان نام برده می شود؛ اما این ورزش در ایران از سال ۱۳۸۰ بنا نهاده شد. ماتریکس مجموعه ورزشی انقلاب اولین زمین ایرانی پینت بال به شمار می رود و البته، بزرگ ترین زمین سر پوشیده در جهان.

پینت بال چه وضعیتی در جهان دارد؟

به ادعای صاحب نظران صنعت پینت بال، این ورزش اخیراً در جهان به عنوان چهارمین ورزش پُر تحرک محسوب می شود و حتی از اسنو بورد نیز جلو تر زده است. یک آمار مختصر می تواند نکات قابل توجهی در این باره باشد. فقط در امریکای شمالی تعداد ۱۴۰۰ زمین پینت بال وجود دارد و حدود ۷۶۰۰ تیم فعال. تعداد ۳۲۵ لیگ نیز در امریکای شمالی برای آن وجود دارد. آخرین و مهمترین موضوع آن که ۱۷۵ دانشگاه در جهان مجهز به باشگاه پینت بال هستند.

نگاهی آماری به آنچه بر پینت بال رفته، می تواند نمایی جالب توجه از این رشته ورزشی را در اختیارتان قرار دهد:

1970: با اینکه این اسلحه تا 11 سال بعد به عنوان "نشانه رو پینت بال" مورد استفاده قرار نگرفت، در سال 1970 بود که کمپانی اسلحه های بادی کراسمن اولین نشانه رو را به ثبت رساند. مورد استفاده علامت گذاری درختان بود.

1981 : در ژوئن 1981، یک گروه 12 نفری از دوستان با اسلحه دیزی، رنگ روغنی و ماسک وارد جنگل های نیو همپشایر شدند. آنها بازی را انجام می دادند که هدف آن تسخیر پرچم بازیکنان، در مجموع 12 پرچم، بود. برنده (ریچی وایت) بدون شلیک حتی یک گلوله هر 12 پرچم را به تسخیر درآورد.

1982 : اولین زمین رسمی (روباز) گشایش یافت. کالب استرانگ، اولین زمین را در روچستر ایالت نیویورک افتتاح کرد.

1982 : باب گورنسی آینده آنچه در 1981 در جنگل اتفاق افتاد را درک کرد. او با شرکت نلسون که برای شرکت های چوب بری گلوله رنگی تولید می کرد، قرارداد بست. او گلوله ها را تحت عنوان "بازی بقای ملی" به بازار عرضه کرد و تبدیل به یکی از بزرگتزین پخش کننده های دنیا شد.

1983 : اولین تورنمنت پینت بال برگزار شد.

1984-1985 : پینت بال وارد انگلستان و استرالیا شد.

1991 : پینت بال وارد اروپای مرکزی شد.

1991 : اولین مسابقات اوپن جهانی در سطح آماتور برگزار شد. این جام توسط شرکت پینت بال کالیفرنیا پشتیبانی شد. برنده بخش 5 نفره کمپانی بد بود.

1992 : پس از سال ها بازی در تورنمنت ها، بازیکنان نشستی برپا کردند و به بحث درباره ایجاد یک لیگ که بوسیله بازیکنان اداره می شود پرداختند. این میتینگ در شیکاگو برگزار شد و لیگی به وجود آمد که نام آن را "لیگ حرفه ای پینت بال ملی" گذاشتند.

1996 : جام جهانی تحت پوشش تلویزیونی قرار گرفت. تیم ریج با کاپیتانی تاد آدامسن برنده مسابقات شد.

1998 : اولین دیدارهای پینت بال فضایی انجام شد.

2002 : پی-اس-پی (موسسه اشاعه پینت بال) و ان-پی-پی-ال پس از برگزاری جام جهانی از هم جدا شدند. پی-اس-پی به برگزاری مسابقات تحت ساختار ان-پی-پی-ال ادامه می دهد؛ درحالیکه چاک هندچ، رئیس ان-پی-پی-ال از نام ان-پی-پی-ال سوپر7 استفاده می کند .

در پینت بال ایران چه می گذرد؟

با اینکه در حدود 10 سال است پینت بال در ایران شروع به کار کرده و در این مدت با جهشی بزرگ توانسته در مسابقات بین المللی و آسیایی مقام های درخشانی کسب کند؛ اما در شهرهای ایران و حتی تهران، دچار یک عقب ماندگی شده است. تا جایی که بعضی وقت ها با خود فکر می کنیم که بازیکنان حرفه ای تیم های ملی و لیگ ها چگونه، در کجا و با چه هزینه ای تمرین می کنند؟

در این اینجا دلایل عقب ماندگی و غریبی پینت بال نسبت به سایر ورزش های همگانی در میان مردم را مورد نقد و بررسی قرار دهیم. در زیر به این دلایل اشاره می شود.

نبود نمایندگی و وارد کننده فعال در کشور: متاسفانه پینت بال تبدیل یه یک دلالی بزرگ در کشور شده است. واسطه ها با تعداد انبوه، گلوله ها را خریداری کرده و به فروش می رسانند. البته خوشبختانه در سال های اخیر واردکننده های معتبری از جمله شرکت ایلیا رویال خاورمیانه، نماینده گلوله های "الکسیر" کره و شرکت سما پینت بال ایرانیان وارد کننده گلوله های "nanhai" وارد بازار شده و توانسته اند انحصار بازرا را بشکنند؛ اما همچنان اقلیتی در حال سود سرشار در این زمینه هستند.

نبود تنوع در برندهای گلوله: یکی دیگر از عوامل گرانی گلوله ها، نبود تنوع و فضای رقابتی در این زمینه است. مجبور به خرید چند برند خاص هستید؛ آن هم با قیمت بالا! به طوری که در بازار فقط مارک های الکسیر، آکای و "nanhai" پیدا می شود. البته تا چندی پیش مارک پروتو نیز در بازار بود که حالا تقریبا خبری از آن نیست.

فروش فقط 50 باکس به بالا: اگر در اینترنت جستجو کنید، با این جمله بسیار مواجه خواهید شد. بعضی فروشنده ها به هیچ وجه یک باکس یا دو باکس فروش ندارند؛ مگر با خواهش و التماس که جعبه 60 هراز تومانی را نزدیک 100 تا 120 هزار تومان به شما خواهند فروخت؛ یعنی با 120 درصد سود. البته در هر جا استثنایی هم هست. اگر کمی وقت بگذارید، می توانید نمایندگی های فروش را پیدا کنید. خوشبختانه آنها با روی باز از شما استقبال می کنند و هر تعداد که بخواهید به شما گلوله می دهند؛ چه یک باکس، چه 160 باکس، آن هم با قیمت بسیار پایین نسبت به فروشگاه های دیگر.

اجازه ورود گلوله به زمین را ندارید: حال که بعد از مدت ها تلاش و جستجو یک جعبه گلوله از نمایندگی فروش می خرید، با خوشحالی به باشگاه مورد نظرتان تماس می گیرید.

مسئول باشگاه: سلام، بفرمایید
شما: می خواستم یک سانس رزرو کنم و فقط هزینه ورودی باشگاه را پرداخت کنم و از گلوله هایی که خریده ام استفاده کنم
مسئول باشگاه (با بداخلاقی): نه جانم نمی شود. نمی توانید از گلوله های دیگری به جز گلوله های باشگاه استفاده کنید.

اگر دلایلش را از مسئول باشگاه بپرسید احتمالا با بداخلاقی به شما خواهد گفت که آن گلوله هایی که دست شماست غیر استاندارد است. اگر بگویید از نمایندگی خریدم، می گوید تاریخ مصرفش گذشته. اگر بگویید فاکتور خرید تاریخدار دارم، دیگر جوابی نخواهند داشت و می گویند نمی شود جانم چون که همه سود ما بر سر فروش گلوله است!

در واقع ملزم به خرید گلوله از باشگاه دار محترم هستید! چرا؟ چون سود باشگاه دار در فروش گلوله است؛ آن هم چه سودی! هر بسته 50 تایی 5 تا 7 هزار تومان؛ یعنی گلوله ای 120 تومان که اصلا هم به صرفه نیست !

اگر قیمت هر جعبه ای که باشگاه دار میخرد را ایرانی 100.000 تومان و خارجی 000/120 هزار تومان حساب کنید، و 2000 گلوله را بر 50 تقسیم کنید، 40 بسته می شود. باشگاه دار هر بسته را 5.000 تومان می فروشد.اگر 5.000 تومان را در 40 بسته ضرب کنیم، می شود 200 هزار تومان. یعنی باشگاه دار در هر جعبه 140 هزار تومان سود می برد (هر بسته 50 تایی 3.500 تومان سود)!

× در باشگاه های پینت بال چه می گذرد؟

از اینها که بگذریم به آسیب شناسی پینت بال می پردازیم. به هر باشگاه دار که زنگ می زنیم، می گویند خانوادگی هم داریم. حالا بحث اینجاست که خانوادگی یعنی چی؟ یعنی واقعاً کسی که به اسم خانواده می رود، در واقع خانواده هم هستند یا صرفا یک اختلاط جنسیتی و تفریح آزادانه است؟

در بازی های مختلف مشاهده شده که وقتی مختلط بازی می شود، در زمین لباس های معمول باشگاه پوشیده می شود؛ اما از گذاشتن روسری یا هر گونه پوشش اجتناب می شود. این فضاهای عمومی که در معرض دید هم هستند، براساس چه ضوابطی عمل می کنند و قواعد آن بر چه مبنایی است؟ چرا دستگاه های نظارتی از این موضوع غافل شده اند و به وظیفه ذاتی خود عمل نمی کنند؟ چرا باید شرایطی ایجاد شود که هر کسی که زمین از کار افتاده دارد، با 10 تا 15 میلیون می تواند با هر سانس صاحب سودهای نجومی شود!

در جدول پائین به چند باشگاه پینت بال نظر شما را جلب می کنیم تا ببنید که قیمت های باشگاه ها بدون تعرفه خاصی است و اساس نظارتی صورت نمی گیرد. هر کسی هر قیمتی را که بخواهد، می تواند در باشگاه اعمال کند و البته به شکلی مختلط و کاملا آزاد!:

اگر نهادهای متولی این رشته ورزشی، با توجه به شاخص هایی به قیمت گذاری می پرداخت، اینگونه قیمت ها سر به فلک نمی کشید. همین رها شدن موجب شده تا تعرفه هایی فاقد مبنا و قاعده وضع شده و شماری به کسب ثروت باد آورده روی آورند.