در اینکه محسن حاجی پور، عبدالمحمد پاپی، مهدی زیدوند، هادی علیزاده پورنیا، طالب نعمت پور، داود گیل نیرنگ و بشیر باباجان زاده جزو بهترین های آسیا هستند، تردیدی وجود ندارد اما نمی دانیم چرا مسئولان اجرایی و فنی باتجربه کشتی ایران هنوز به این باور نرسیده اند که زور فنی و برتری تاکتیکی دیگر نمی تواند رمز موفقیت و پیروزی بر مدعیان ریز و درشت آسیا و جهان باشد.
در دهلی نو دو بار باختیم؛ شکست اول ما زمانی رقم خورد که بی تدبیری فدراسیون کشتی و لجبازی در معرفی نامزدی غیر از اکبر میرروشن سبب شد نمایندگان یمن و تایلند که اصلا فرق کُشتی و کِشتی را نمی دانند به هر شکل ممکن رای بیاورند و چهره نامداری همچون ابراهیم جوادی با چهار مدال طلای جهان و یک برنز المپیک شاهد این اتفاقات تلخ باشد. آقای خطیب! این انتقاد به شما وارد است که چرا به جای حمایت از نامزدی که در شورای کشتی آسیا مسئولیت و نفوذ لازم را داشت، شخص دیگری را معرفی کردید تا با این دو دستگی تعمدی یک کرسی مسلم از دست برود!
به هیچ وجه لازم نیست 2 روز ماراتن «از قبل پیش بینی شده» کشتی فرنگی قهرمانی آسیا مورد تحلیل فنی قرار بگیرد چرا که با توضیحات کارشناسان حاضر در دهلی نو کاملا می توان فهمید آن چیزی که در این دوره از رقابت ها اصلا مطرح نبود و محلی از اعراب نداشت، بحث فنی بود چون از قبل قدرت های کشتی آسیا و جهان شمشیر را از رو برای ایران بسته بودند و می خواستند به نوعی گرد و خاک به پا شده توسط محمد بنا در لندن را تلافی کنند که کردند.
اتفاقاتی که برای تیم ملی کشتی فرنگی در هند رخ داد به طور حتم اگر بزرگ نمایی و انداختن توپ در زمین حریف نباشد، برای هر علاقمند به این ورزش تلخ است اما تلخ تر از حق کشی های بوجود آمده در دهلی نو، سر بریدن ها در بازی های آسیایی پیش رو و رقابت های جهانی مجارستان خواهد بود؛ باید مراقبت بود در این مسابقات کشتی ایران با چنین مشکلاتی مواجه نشود. برای رهایی از این شرایط نیاز به یک بازنگری و یک تفکر مناسب است؛ تفکری که همه چیز را در مسائل فنی نبیند و به دنبال راهکاری باشد که کشتی ایران را در خارج از تشک هم قدرتمندتر کند. به دست آوردن کرسی‌های بین‌المللی یکی از این راهکارها است که باید در نظر گرفته شود که البته از آن غافل مانده‌ایم.
