"صراط" / وبلاگستان - «حبیب سقاچی» نویسنده وبلاگ "جوان ما" در آخرین بروز رسانی وبلاگ خود چنین نوشت:
دیشب یکی از دوستانم پیشم اومد و با حالتی گرفته و غمناک بهم گفت: به نظر تو عبادت و بندگی فقط مال بزرگترهاست. یعنی نوجوانان (زیر 18 سال) حق بندگی و عبادت ندارند؟ اگه این طوره من دیگه پام رو توی مسجد نمی گذارم. صبر می کنم بزرگ بشوم. 18 سال به بالا بشوم تا دیگه نگویند که راهت نمی دهیم. جای تو اینجا نیست بچه. شلوغ می کنی. اجازه نمی دهی دیگران ( که اکثرا 60 سال به بالا هستند) عبادتشان را بکنند. برو درست را بخوان.ازش پرسیدم چرا این حرف ها رو می زنی؟ مگه چی شده که این قدر ناراحتی؟ گفت: رفته بودم اعتکاف ثبت نام کنم اما هر کاری کردم اسمم را ننوشتند گفتند 15 ساله راه نمی دیم؛ فقط 18 سال به بالا. هر چی هم که گفتم کسی گوش نکرد. من هم اومدم بیرون و با خودم گفتم که دیگه پامو توی مسجد نمی گذارم.
بهش گفتم که اولا کی گفته بچه هستی؛ خداوند مرد را در 15 سالگی به تکلیف می رساند یعنی انسان در آن زمان آماده ی پذیرفتن تکلیف و مسئولیت و به بهترین نحو انجام دادن آن است. ثانیا امام باقر می فرمایند که:
«ما اهل بيت، هنگامي كه كودكانمان به پنج سالگي رسيدند دستور مي‌دهيم نماز بخوانند؛ ولي شما از هفت سالگي آنان را به نماز خواندن امر كنيد، و ما در هفت سالگي امر مي‌كنيم به اندازه توانايي‌شان نصف روز و يا بيشتر و يا كمتر روزه بگيرند و دستور مي‌دهيم هنگامي كه تشنگي و گرسنگي بر آنان غالب شد، افطار كنند. اين عمل براي آن است كه به روزه گرفتن عادت كنند. پس شما كودكان خود را در نُه سالگي به اندازة توانايي‌شان امر به روزه گرفتن كنيد و چون تشنگي و گرسنگي بر آنان غالب گرديد، افطار كنند.»( اصول کافی)پس معلوم می شود انسان از 7 سالگی عقل و شعور و درک عبادت را دارد.
ثالثا وقتی یک جوان، مخصوصا نوجوان عبادت می کند؛ ارزش عبادتش هزار بار برتر و والا تر از افراد مسن است.
رابعا: اگر بخواهی به خاطر حرف یک گروهی مسجد را رها کنی که مؤمن واقعی نیستی، مؤمن واقعی مثل یک کوه استواره و توی صراط مستقیم پاش نمی لرزه.
خامسا: بزرگی به عقل است نه به سال؛ خیلی ها هستند که 50 سال هم عمر کردند اما یک ذره عقل و فهم ندارند.
و هزار تا دلیل دیگه براش آورردم تا قبول کرد که دوباره مسجد بره.(البته این جوری تظاهر کرد ولی مطمئنم بد جوری دلش رو شکستند که این جوری ناراحت و غمگین شده بود.)
رفتم و از ثبت نام کنندگان اعتکاف پرسیدم: لزوم شرط بالای ۱۸ سال چیست؟
یکی گفت بچه ی زیر ۱۸سال چه می فهمد که اعتکاف یعنی چه؟ یکی دیگر گفت بچه ها با ما کنار نمی آید. گفتم چه طوری؟ گفت مثلا وقتی می خواهند دعای کمیل بخوانند بعضی از نوجوانان می خواهند بخوابند و این با برنامه های ما سازگار نیست و خوب اگه فیلمبرداری هم بشه قشنگ نیست. با خودم گفتم خداوند برای راحتی و نزدیک تر شدن نوجوان و جوان به خودش، حتی اجازه داده که جوان نماز شب را اگر می ترسد از خواب بیدار نشود، قبل از خوابیدن بخواند پس اینها چرا این قدر سخت می گیرند. تازه کجای احکام اعتکاف نوشته که باید دعای کمیل خوانده شود یا نشود، این دعا را بخوانند یا نخوانند، اصل اعتکاف در سه روز روزه گرفتن و خارج نشدن از مسجد است بقیه ی کارها مستحب است اما این ها انگار مستحبات را هم واجب می دانند که این گونه رفتار می کنند و از این جواب های صدمن یک غاز که هیچ کدام از این ها نه از نظر شرعی و نه از نظر عقلی صحیح معقول به نظر نمی رسد.بعد از این اتفاق با خودم فکر کردم یک عده ای چه طور کودکان و نوجوانان را از خدا و نماز و دعا و اعتکاف و روزه و... همه چیز زده می کنند به طوری که دیگه اون نوجوان اصلا تا فاصله یک کیلومتری مسجد هم رد نشده. و بعدش هم ما موظف به امر به معروف و نهی از منکر هستیم. ولی بعضی از آقایان به اصطلاح محترم به جای امر به معروف و نهی از منکر؛ امر به منکر و نهی از معروف می کنند و به خیال خودشون هم دارند کار نیک و خیر می کنند در حالی که نمی دانند نه تنها ثواب، بلکه در حال جمع آوری غضب خداوند به وسیله ی طرد کودکان و نوجوانان و جوانان هستند.
(قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمالاً «بگو: آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین (مردم) در کارها، چه کسانى هستند؟»
أَلَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً
«همان کسانى که سعى و تلاششان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده; در حالى که، مى پندارند کار نیک انجام مى دهند»)گذشته از اینها برنامه ی اعتکاف بهترین زمان برای سرمایه گزاری و تأثیر مثبت گذاشتن رو نوجوانان و جوانان که رشته ی افکار و اعتقاداتشان در حال محکم شدن می باشد، است. حال از فرصت که استفاده نمی کنیم هیچ همین فرصت را تبدیل به تهدیدی می کنیم که جوانها را از خدا ویاد خدا دور می کند.
بعدش هم مگر مسجد ارث بابای بعضی از افراده که تعیین می کنند چه کسی به اعتکاف بیاید و چه کسی به اعتکاف نیاید. به یاد آیه ای افتادم که از همین جا به حال این جور آدم ها وای کشیدم
(وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَاجِدَ اللّهِ أَن یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِی خَرَابِهَا أُوْلَئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَن یَدْخُلُوهَا إِلاَّ خَآئِفِینَ لهُمْ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَلَهُمْ فِی الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ «کیست ستمکارتر از آن کس که از بردن نام خدا در مساجد او جلوگیرى کرد و سعى در ویرانى آنها نمود؟! چنین کسانى نمى توانند، جز با ترس و وحشت، وارد این (کانونهاى عبادت) شوند. بهره آنها در دنیا رسوایى است و در آخرت، عذاب عظیم!» آیت الله العظمی، مکارم شیرازی ج، در تفسیر نمونه در ذیل این آیه می فرماید:
جلوگیرى از ورود به مسجد، و ذکر نام پروردگار و کوشش در تخریب آن، تنها به این نیست که مثلاً با بیل و کلنگ ساختمان آن را ویران سازند، بلکه هر عملى که نتیجه آن تخریب مساجد و از رونق افتادن آن باشد نیز، مشمول همین حکم است.
چرا که در تفسیر آیه «إِنَّما یَعْمُرُ مَساجِدَ اللّهِ...» چنان که خواهد آمد، طبق صریح بعضى از روایات منظور از عمران و آبادى مسجد تنها ساختمان آن نیست، بلکه حضور در آنها و توجه به محافل و مجالس مذهبى که در آنها تشکیل مى گردد و موجب یاد خدا است نیز یک نوع عمران است، بلکه مهم ترین عمران شمرده شده.
بنابراین، در نقطه مقابل، آنچه باعث شود که مردم از یاد خدا غافل گردند و از مساجد باز مانند، ظلمى است بسیار بزرگ...!
نکته دیگرى که در این آیه باید مورد توجه قرار گیرد این است که: خداوند این چنین اشخاص را ظالم ترین افراد شمرده، و در واقع هم چنین است; زیرا تعطیل و تخریب مساجد و جلوگیرى از مراکز توحید، نتیجه اى جز سوق مردم به بى دینى نخواهد داشت، و مى دانیم زیان این کار از هر عملى بیشتر و عواقب شوم آن دردناک تر است.
البته سو تفاهم پیش نیاید این جور افراد در کل ایران شاید به تعداد انگشتان دست هم نباشد. پس کسی خودش را مورد اتهام قرار ندهد.
پس به نظر مي رسه بهترين كاري كه در اين زمينه ميشه انجام داد، اينه كه برنامه ريزي براي شركت نوجوانان تازه به سن تكليف رسيده هم در آينده نزديك انجام بشه، نكنه تو يكي از همين اعتكاف ها سرنوشت كسي عوض بشه كه تو جامعه داشته به خطا ميرفته....انشاالله.
اَللّهُمَّ اجْعَلْ عَواقِبَ اُمورِنا خَیراً و لا تَجْعَلْ مِنَ الَّذینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً
دیشب یکی از دوستانم پیشم اومد و با حالتی گرفته و غمناک بهم گفت: به نظر تو عبادت و بندگی فقط مال بزرگترهاست. یعنی نوجوانان (زیر 18 سال) حق بندگی و عبادت ندارند؟ اگه این طوره من دیگه پام رو توی مسجد نمی گذارم. صبر می کنم بزرگ بشوم. 18 سال به بالا بشوم تا دیگه نگویند که راهت نمی دهیم. جای تو اینجا نیست بچه. شلوغ می کنی. اجازه نمی دهی دیگران ( که اکثرا 60 سال به بالا هستند) عبادتشان را بکنند. برو درست را بخوان.ازش پرسیدم چرا این حرف ها رو می زنی؟ مگه چی شده که این قدر ناراحتی؟ گفت: رفته بودم اعتکاف ثبت نام کنم اما هر کاری کردم اسمم را ننوشتند گفتند 15 ساله راه نمی دیم؛ فقط 18 سال به بالا. هر چی هم که گفتم کسی گوش نکرد. من هم اومدم بیرون و با خودم گفتم که دیگه پامو توی مسجد نمی گذارم.
بهش گفتم که اولا کی گفته بچه هستی؛ خداوند مرد را در 15 سالگی به تکلیف می رساند یعنی انسان در آن زمان آماده ی پذیرفتن تکلیف و مسئولیت و به بهترین نحو انجام دادن آن است. ثانیا امام باقر می فرمایند که:
«ما اهل بيت، هنگامي كه كودكانمان به پنج سالگي رسيدند دستور مي‌دهيم نماز بخوانند؛ ولي شما از هفت سالگي آنان را به نماز خواندن امر كنيد، و ما در هفت سالگي امر مي‌كنيم به اندازه توانايي‌شان نصف روز و يا بيشتر و يا كمتر روزه بگيرند و دستور مي‌دهيم هنگامي كه تشنگي و گرسنگي بر آنان غالب شد، افطار كنند. اين عمل براي آن است كه به روزه گرفتن عادت كنند. پس شما كودكان خود را در نُه سالگي به اندازة توانايي‌شان امر به روزه گرفتن كنيد و چون تشنگي و گرسنگي بر آنان غالب گرديد، افطار كنند.»( اصول کافی)پس معلوم می شود انسان از 7 سالگی عقل و شعور و درک عبادت را دارد.
ثالثا وقتی یک جوان، مخصوصا نوجوان عبادت می کند؛ ارزش عبادتش هزار بار برتر و والا تر از افراد مسن است.
رابعا: اگر بخواهی به خاطر حرف یک گروهی مسجد را رها کنی که مؤمن واقعی نیستی، مؤمن واقعی مثل یک کوه استواره و توی صراط مستقیم پاش نمی لرزه.
خامسا: بزرگی به عقل است نه به سال؛ خیلی ها هستند که 50 سال هم عمر کردند اما یک ذره عقل و فهم ندارند.
و هزار تا دلیل دیگه براش آورردم تا قبول کرد که دوباره مسجد بره.(البته این جوری تظاهر کرد ولی مطمئنم بد جوری دلش رو شکستند که این جوری ناراحت و غمگین شده بود.)
رفتم و از ثبت نام کنندگان اعتکاف پرسیدم: لزوم شرط بالای ۱۸ سال چیست؟
یکی گفت بچه ی زیر ۱۸سال چه می فهمد که اعتکاف یعنی چه؟ یکی دیگر گفت بچه ها با ما کنار نمی آید. گفتم چه طوری؟ گفت مثلا وقتی می خواهند دعای کمیل بخوانند بعضی از نوجوانان می خواهند بخوابند و این با برنامه های ما سازگار نیست و خوب اگه فیلمبرداری هم بشه قشنگ نیست. با خودم گفتم خداوند برای راحتی و نزدیک تر شدن نوجوان و جوان به خودش، حتی اجازه داده که جوان نماز شب را اگر می ترسد از خواب بیدار نشود، قبل از خوابیدن بخواند پس اینها چرا این قدر سخت می گیرند. تازه کجای احکام اعتکاف نوشته که باید دعای کمیل خوانده شود یا نشود، این دعا را بخوانند یا نخوانند، اصل اعتکاف در سه روز روزه گرفتن و خارج نشدن از مسجد است بقیه ی کارها مستحب است اما این ها انگار مستحبات را هم واجب می دانند که این گونه رفتار می کنند و از این جواب های صدمن یک غاز که هیچ کدام از این ها نه از نظر شرعی و نه از نظر عقلی صحیح معقول به نظر نمی رسد.بعد از این اتفاق با خودم فکر کردم یک عده ای چه طور کودکان و نوجوانان را از خدا و نماز و دعا و اعتکاف و روزه و... همه چیز زده می کنند به طوری که دیگه اون نوجوان اصلا تا فاصله یک کیلومتری مسجد هم رد نشده. و بعدش هم ما موظف به امر به معروف و نهی از منکر هستیم. ولی بعضی از آقایان به اصطلاح محترم به جای امر به معروف و نهی از منکر؛ امر به منکر و نهی از معروف می کنند و به خیال خودشون هم دارند کار نیک و خیر می کنند در حالی که نمی دانند نه تنها ثواب، بلکه در حال جمع آوری غضب خداوند به وسیله ی طرد کودکان و نوجوانان و جوانان هستند.
(قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمالاً «بگو: آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین (مردم) در کارها، چه کسانى هستند؟»
أَلَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً
«همان کسانى که سعى و تلاششان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده; در حالى که، مى پندارند کار نیک انجام مى دهند»)گذشته از اینها برنامه ی اعتکاف بهترین زمان برای سرمایه گزاری و تأثیر مثبت گذاشتن رو نوجوانان و جوانان که رشته ی افکار و اعتقاداتشان در حال محکم شدن می باشد، است. حال از فرصت که استفاده نمی کنیم هیچ همین فرصت را تبدیل به تهدیدی می کنیم که جوانها را از خدا ویاد خدا دور می کند.
بعدش هم مگر مسجد ارث بابای بعضی از افراده که تعیین می کنند چه کسی به اعتکاف بیاید و چه کسی به اعتکاف نیاید. به یاد آیه ای افتادم که از همین جا به حال این جور آدم ها وای کشیدم
(وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَاجِدَ اللّهِ أَن یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِی خَرَابِهَا أُوْلَئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَن یَدْخُلُوهَا إِلاَّ خَآئِفِینَ لهُمْ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَلَهُمْ فِی الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ «کیست ستمکارتر از آن کس که از بردن نام خدا در مساجد او جلوگیرى کرد و سعى در ویرانى آنها نمود؟! چنین کسانى نمى توانند، جز با ترس و وحشت، وارد این (کانونهاى عبادت) شوند. بهره آنها در دنیا رسوایى است و در آخرت، عذاب عظیم!» آیت الله العظمی، مکارم شیرازی ج، در تفسیر نمونه در ذیل این آیه می فرماید:
جلوگیرى از ورود به مسجد، و ذکر نام پروردگار و کوشش در تخریب آن، تنها به این نیست که مثلاً با بیل و کلنگ ساختمان آن را ویران سازند، بلکه هر عملى که نتیجه آن تخریب مساجد و از رونق افتادن آن باشد نیز، مشمول همین حکم است.
چرا که در تفسیر آیه «إِنَّما یَعْمُرُ مَساجِدَ اللّهِ...» چنان که خواهد آمد، طبق صریح بعضى از روایات منظور از عمران و آبادى مسجد تنها ساختمان آن نیست، بلکه حضور در آنها و توجه به محافل و مجالس مذهبى که در آنها تشکیل مى گردد و موجب یاد خدا است نیز یک نوع عمران است، بلکه مهم ترین عمران شمرده شده.
بنابراین، در نقطه مقابل، آنچه باعث شود که مردم از یاد خدا غافل گردند و از مساجد باز مانند، ظلمى است بسیار بزرگ...!
نکته دیگرى که در این آیه باید مورد توجه قرار گیرد این است که: خداوند این چنین اشخاص را ظالم ترین افراد شمرده، و در واقع هم چنین است; زیرا تعطیل و تخریب مساجد و جلوگیرى از مراکز توحید، نتیجه اى جز سوق مردم به بى دینى نخواهد داشت، و مى دانیم زیان این کار از هر عملى بیشتر و عواقب شوم آن دردناک تر است.
البته سو تفاهم پیش نیاید این جور افراد در کل ایران شاید به تعداد انگشتان دست هم نباشد. پس کسی خودش را مورد اتهام قرار ندهد.
پس به نظر مي رسه بهترين كاري كه در اين زمينه ميشه انجام داد، اينه كه برنامه ريزي براي شركت نوجوانان تازه به سن تكليف رسيده هم در آينده نزديك انجام بشه، نكنه تو يكي از همين اعتكاف ها سرنوشت كسي عوض بشه كه تو جامعه داشته به خطا ميرفته....انشاالله.
اَللّهُمَّ اجْعَلْ عَواقِبَ اُمورِنا خَیراً و لا تَجْعَلْ مِنَ الَّذینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً
من یه بار کمتر از 18 سال هم بودم رفتم