"صراط" - «ما باید با جهان آشتی کنیم». این عبارتی است که یکی از کاندیداهای محترم انتخابات ریاست جمهوری در مناظره انتخاباتی اخیر از آن استفاده کرد، آن هم وقتی که از او پرسیدند راه حلش برای مشکلات اقتصادی کشور چیست.
استفاده از این عبارت، برای منابع غربی که این روزها انرژی فراوانی را صرف سردرآوردن از پیچیدگی های انتخابات ایران می کنند بسیار خوشایند بود و در این منابع بازتاب بسیار جدی پیدا کرد.
در واقع در روزهای اخیر غربی ها به تدریج در حال نگران شدن از این موضوع بودند که چرا مسائل اقتصادی در مبارزات انتخاباتی ایران آنگونه که آنها انتظار دارند به سیاست خارجی بویژه برنامه هسته ای گره نمی خورد. از ماه ها قبل، این ایده به طور جدی در غرب رواج داشت که انتخابات ریاست جمهوری سال 92 در ایران زمانی برای رویارویی دو خط سازش و مقاومت خواهد بود که اولی حل مشکلات اقتصادی را منوط به ایجاد تغییرات راهبردی در سیاست خارجی می داند و دومی چنین ربطی را انکار می کند.
سخنان این کاندیدا درباره ضرورت آشتی با جهان آنهم در یک مناظره اقتصادی مجددا غربی ها را امیدوار کرده است که همچنان وقت برای انتقال پیام سازش به جامعه از طریق کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری وجود دارد و به همین دلیل هم هست که با ذوق زدگی به بازنشر این اظهارات پرداخته اند.
اکنون سوال این است که آیا ما واقعا باید با جهان آشتی کنیم؟
1- نخستین نکته این است که این آقای کاندیدا و دیگر دوستانشان باید به این نکته توجه کنند که ما با جهان قهر نکرده ایم. بخش بزرگی از جهان که البته قدرت زیادی ندارند همچنان از ایران حمایت می کنند اما بخش کوچکی از جهان که چند قدرت غربی در راس آن قرار دارند بنا را بر انکار حقوق ایران، حمایت علیه ملت ایران به شکل ترور و تحریم و تحقیر ایران و ایرانی قرار داده اند. هواداران آشتی باید این نکته را روشن کنند که اگر فرآیند انکار حقوق ملت ایران و جنایت علیه دانشمندان و نخبگان ایرانی همچنان تداوم پیدا کند آیا باز هم بر طبل آشتی خواهند کوبید؟
2- مسئله دوم فراتر از این است. اگر بنا را بر این بگذاریم که مقابله ایران اسلامی و غرب یک مقابله تمدنی و بنیادین است، آشتی با جهان به آن معنایی که هواداران خط سازش مراد می کنند آیا جز تسلیم در مقابل هژمونی برتر امریکا، پذیرفتن سقف پیشرفت تعیین شده از سوی امریکا، کوتاه آمدن از احکام اسلامی و قرآنی معنای دیگری دارد؟ همین حالا بخش بزرگی از دعوای ما با کشورهای غربی بر سر اجرا یا عدم اجرای احکام الهی است. هواداران آشتی با جهان، برای متهم نشدن به قهر با جهان، با این احکام چه خواهند کرد.
3- اما فرض کنیم اساسا ما پذیرفتیم که باید به همان معنایی که آقایان می گویند باید با جهان آشتی کرد. آیا مشکلات کشور حل می شود؟ سرهنگ فذافی و مبارک دو نمونه اعلا از آشتی با جهان به آن معنایی هستند که این کاندیدای محترم در سر دارد. اولی را به ضرب حمله نظامی ساقط کردند و دومی را پس از یک عمر خوش خدمتی رها کرده اند تا کی دق مرگ شود. اگر منظور از آشتی با جهان تسلیم در مقابل امریکاست، نتیجه آن روشن است. اگر منظور دیگری دارند باید روشن کنند تا بتوان داوری کرد.
استفاده از این عبارت، برای منابع غربی که این روزها انرژی فراوانی را صرف سردرآوردن از پیچیدگی های انتخابات ایران می کنند بسیار خوشایند بود و در این منابع بازتاب بسیار جدی پیدا کرد.
در واقع در روزهای اخیر غربی ها به تدریج در حال نگران شدن از این موضوع بودند که چرا مسائل اقتصادی در مبارزات انتخاباتی ایران آنگونه که آنها انتظار دارند به سیاست خارجی بویژه برنامه هسته ای گره نمی خورد. از ماه ها قبل، این ایده به طور جدی در غرب رواج داشت که انتخابات ریاست جمهوری سال 92 در ایران زمانی برای رویارویی دو خط سازش و مقاومت خواهد بود که اولی حل مشکلات اقتصادی را منوط به ایجاد تغییرات راهبردی در سیاست خارجی می داند و دومی چنین ربطی را انکار می کند.
سخنان این کاندیدا درباره ضرورت آشتی با جهان آنهم در یک مناظره اقتصادی مجددا غربی ها را امیدوار کرده است که همچنان وقت برای انتقال پیام سازش به جامعه از طریق کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری وجود دارد و به همین دلیل هم هست که با ذوق زدگی به بازنشر این اظهارات پرداخته اند.
اکنون سوال این است که آیا ما واقعا باید با جهان آشتی کنیم؟
1- نخستین نکته این است که این آقای کاندیدا و دیگر دوستانشان باید به این نکته توجه کنند که ما با جهان قهر نکرده ایم. بخش بزرگی از جهان که البته قدرت زیادی ندارند همچنان از ایران حمایت می کنند اما بخش کوچکی از جهان که چند قدرت غربی در راس آن قرار دارند بنا را بر انکار حقوق ایران، حمایت علیه ملت ایران به شکل ترور و تحریم و تحقیر ایران و ایرانی قرار داده اند. هواداران آشتی باید این نکته را روشن کنند که اگر فرآیند انکار حقوق ملت ایران و جنایت علیه دانشمندان و نخبگان ایرانی همچنان تداوم پیدا کند آیا باز هم بر طبل آشتی خواهند کوبید؟
2- مسئله دوم فراتر از این است. اگر بنا را بر این بگذاریم که مقابله ایران اسلامی و غرب یک مقابله تمدنی و بنیادین است، آشتی با جهان به آن معنایی که هواداران خط سازش مراد می کنند آیا جز تسلیم در مقابل هژمونی برتر امریکا، پذیرفتن سقف پیشرفت تعیین شده از سوی امریکا، کوتاه آمدن از احکام اسلامی و قرآنی معنای دیگری دارد؟ همین حالا بخش بزرگی از دعوای ما با کشورهای غربی بر سر اجرا یا عدم اجرای احکام الهی است. هواداران آشتی با جهان، برای متهم نشدن به قهر با جهان، با این احکام چه خواهند کرد.
3- اما فرض کنیم اساسا ما پذیرفتیم که باید به همان معنایی که آقایان می گویند باید با جهان آشتی کرد. آیا مشکلات کشور حل می شود؟ سرهنگ فذافی و مبارک دو نمونه اعلا از آشتی با جهان به آن معنایی هستند که این کاندیدای محترم در سر دارد. اولی را به ضرب حمله نظامی ساقط کردند و دومی را پس از یک عمر خوش خدمتی رها کرده اند تا کی دق مرگ شود. اگر منظور از آشتی با جهان تسلیم در مقابل امریکاست، نتیجه آن روشن است. اگر منظور دیگری دارند باید روشن کنند تا بتوان داوری کرد.
