روابط نظامی هند و اسراییل
با آغاز هزاره سوم، روابط میان هند و رژیم صهیونیستی به شکل مستمر و با سرعت عجیبی رشد می یافت، ولی متأسفانه، جهان عرب و اسلام، هیچ توجهی به این نداشتند، حال آنکه تقویت این روابط، تأثیر مستقیمی بر مناسبات آنها با هندی ها داشت.
از سوی دیگر، همکاری های امنیتی و نظامی میان تل آویو و دهلی نیز بر اقدامات نظامی هندی ها علیه منطقه اسلامی کشمیر نیز تأثیر خواهد گذارد و این اجازه را به هندوها می دهد تا با سلاح های مدرن صهیونیستی، به جنگ با مجاهدان مسلمان بروند؛ ضمنا این موضوع، تأثیر خود را بر تنش هسته ای میان پاکستان و هند بر جای خواهد گذارد.
در مقابل، این افزایش روابط دو جانبه میان تل آویو و دهلی، حمایت دیپلماتیک هندی ها را به دنبال داشته است، به گونه ای که دیگر مسئولان این کشور آسیایی، هیچ سخنی درباره مسأله فلسطین و دیگر موضوعات مربوط به مناقشه اعراب و اسرائیل نمی گویند، حال آنکه در دهه های شصت و هفتاد قرن بیستم، اوضاع کاملا متفاوت بوده است.
در این زمینه، «یفتاح شابیر»، کارشناس برجسته امور راهبردی اسراییل در تحقیقی به اسرار مربوط به رابطه امنیتی میان تل آویو و دهلی و نیز چالش های پیش روی این رابطه پرداخته است.
در پژوهش یادشده که با نام «صادرات امنیتی اسرائیل به هند ... چالش ها و دغدغه ها» منتشر شده، آمده است: «در چهل سال روابط دهلی و تل آویو متوقف بود که دلیل آن نیز مخالفت هندی ها با برقراری روابط دیپلماتیک با اسرائیل بود؛ البته این کشور، در این برهه مناسبات مثبتی با کشورهای عربی داشت. این وضعیت از سال 1991 به شکلی ریشه ای و بنیادین تغییر کرد.
هندی ها بر این باور بودند که در سایه سیاست اقتصادی درهای باز، باید مناسبات گسترده با جهان داشته باشد.
در ژوئن سال 1992، اسرائیل و هند درباره برقراری روابط دیپلماتیک به توافق رسیدند که این روابط تحول گسترده ای را شاهد بود.
در سال 1999 روابط دو جانبه میان اسرائیلی ها و هندی ها، تغییری ریشه ای را تجربه کرد و دو طرف، همکاری مستحکم و عمیق امنیتی را آغاز کردند و تل آویو نیز ارتش هند را به تازه ترین سلاح های نظامی مسلح نمود تا به این ترتیب، اسرائیل بزرگترین صادر کننده اسلحه به ارتش هند باشد؛ ارتشی که هر روز دست به کشتار مسلمانان کشمیری می زند.
تل آویو امروز جایگاه روسیه و فرانسه، یعنی بزرگترین صادر کنندگان اسلحه و تجهیزات نظامی به هند را گرفته است.»
یفتاح شابیر بر این باور است: «ارزش تسلیحاتی که اسرائیل در دو سال گذشته به هند فروخته است، از مرز دو میلیارد دلار گذشته و در سال های اخیر دو طرف در زمینه مبارزه با تروریسم و نیز روابط اطلاعاتی همکاری های عمیقی داشته اند که البته سطح این همکاری ها پس از انفجارات نوامبر 2008 در بمبئی ـ که اماکن یهودی نشین و نیز جهانگردان اسرائیلی را هدف گرفته بود ـ افزایش قابل ملاحظه ای را تجربه کرد.»
در این پژوهش به مهمترین قراردادهای تسلیحاتی میان تل آویو و دهلی در دو سال گذشته پرداخته شده است که نتایج آن، نشانگر تحولی سریع در روابط نظامی میان دو طرف است.
این قراردادها را به می توان در قالب موارد زیر خلاصه کرد:
1 ـ قرارداد مربوط به خرید هواپیماهای جاسوسی والکون: این قرارداد در سال 2004 به امضای مسئولان هندی و صهیونیستی رسید و ارزش آن نیز 1.1 میلیارد دلار بود. با وجود مشکلات و موانعی که در سر راه امضای این قرارداد بود ـ که البته دلیل اصلی آن نیز مالکیت آمریکا بر این فناوری بود ـ ولی این قرارداد به مرحله انجام رسید و نیروی هوایی هند، نخستین هواپیمای والکون را در سال گذشته تحویل گرفت. همچنین قرار است در سال آتی، دو فروند دیگر از این هواپیماها را از رژیم صهیونیستی تحویل بگیرد.
گزارش منابع گوناگون، حکایت از آن دارد که دهلی تمایل زیادی را برای دستیابی به این هواپیماها نشان می دهد و قراردادی را نیز با تل آویو و برای در اختیار گرفتن سه هواپیمای دیگر از همین نوع خواهد بست.
2 ـ هند به تازگی چهار رادار مدل EL-M2083 که تولید آن را شرکت تولید تجهیزات و سامانه های نظامی رژیم صهیونیستی به نام «آلتا» بر عهده داشته، خریداری کرده است. این رادارها که در مرز میان هند و پاکستان نصب شده اند، وظیفه دارند، هر گونه نفوذ هواپیماهای پاکستانی به مرزهای هوایی این کشور را زیر نظر داشته باشند. ارزش قرارداد خرید این رادارها به ششصد میلیون دلار می رسد.
بنا بر آنچه در پژوهش یادشده آمده است، انفجارات بمبئی باعث شد تا دولت هند در برهه اخیر برای حمایت از مرزهای هوایی اش به خرید این رادارها روی آورد که البته این کار دهلی را باید یکی از نتایج انفجارات یادشده برشمرد.
3 ـ هندی ها با بستن قراردادهایی با طرف صهیونیستی سامانه های دفاع هوایی را در دو سال گذشته از تل آویو خریداری کرده اند که ارزش این قراردادها به بیش از یک میلیارد دلار می رسد. رژیم صهیونیستی و هند در همین راستا، دو قرارداد عظیم نظامی را به امضا رسانده اند که نخستین مورد مربوط به خرید موشک های دریا به دریا با برد بیش از هفتاد کیلومتر و نیز موشک باراک هشت است.
بد نیست بدانید که باراک هشت نیز از موشک های دریا به هوا به شمار می رود و برای هدفگیری هواپیماها مورد استفاده قرار می گیرد. قرارداد دوم نیز مربوط به خرید سامانه موسوم به اسپایدر است که یک سامانه دفاع هوایی به شمار می رود و از قابلیت انتقال بهره مند است.
4 ـ دهلی و تل آویو در عرصه امور فضایی نیز همکاری های رو به رشدی را در دو سال گذشته داشته اند. هندی ها با همکاری مخفیانه رژیم صهیونیستی، موفق به پرتاب ماهواه جاسوسی RISAT-2 شدند که دهلی در آغاز مدعی شد که این ماهواره را صرفا برای اهداف غیر نظامی به فضا پرتاب کرده است، ولی بعدها مشخص شد که RISAT-2 مجهز به یک رادار نظامی صهیونیستی به نام «سار» است.
یفتاح شابیر می نویسد: «ماهواره نظامی هند شباهت بسیاری به «تیک سار» ماهواره مشهور جاسوسی اسرائیل دارد که تل آویو در ژانویه 2008 آن را از یک پایگاه موشکی هندی به فضا پرتاب کرد.»
5 ـ سازمان صنایع هوایی رژیم صهیونیستی، به تازگی بروز سازی هواپیماهای جنگنده ارتش هند را که از نوع میگ 24 بوده اند، بر عهده گرفته است. اخبار و گزارش های گوناگون، حکایت از آن دارد که بر پایه توافق هند و رژیم صهیونیستی، این رژیم می خواهد تا هواپیماهای باربری هندی را که از نوع «ای ان 32» است، مدرن سازی نماید.
ارتش هند، صد فروند از هواپیماهای مذکور را که ساخت کشور اکراین است، در اختیار دارد.
6 ـ تازه ترین قراردادهای امنیتی و نظامی میان تل آویو و دهلی، مربوط به تجهیز ارتش هند به هواپیماهای جنگی بدون سرنشین از نوع هاربن بوده و گفتنی است، در پژوهش صهیونیستی مذکور، هیچ اشاره ای به قراردادهای سری میان دو طرف نشده است.
در این تحقیق، به صادرات نظامی هند به اسرائیل نیز اشاره شده و آمده است: «با وجود برتری هند در زمینه صنایع نظامی، به ویژه امور فضایی، این کشور کوشیده است تا اسرائیل را برای خرید تولیدات نظامی اش فریب دهد و قراردادهایی را نیز در این زمینه، با تل آویو به امضا برساند که از آن جمله، می توان به قرارداد ویژه فروش بالگردهای Dhruv به ارتش صهیونیستی در سال 2004 اشاره کرد.
ضمنا به تازگی، حرف و حدیث هایی نیز از تجهیز ارتش عبری به موشک دریا به دریای هندی به نام BrahMos پخش شده که برای هدفگیری کشتی ها مورد بهره برداری قرار می گیرد و قرار است تل آویو با خرید آنها، برتری خود را بر نیروی دریایی مصر که در منطقه جنوب شرق مدیترانه مستقر هستند، حفظ نماید.»
با وجود آنکه همکاری های امنیتی و نظامی میان اسراییل و هند در بالاترین سطح خود است، به گفته یفتاح شابیر، مسئولان همیشه ترس آن را دارند تا مبادا در نتیجه یک بحران، همان بلایی بر سر روابط دهلی و تل آویو بیاید که به تازگی بر سر روابط رژیم صهیونیستی با ترکیه آمد.
در همین چهارچوب، شابیر به عواملی چند که روابط نظامی هندی ها با صهیونیست ها را تهدید می کند، اشاره می نماید و تأکید می کند که مسئولان این رژیم باید با ابزار اندیشه به مقابله با چالش هایی بپردازد که رابطه شان را با هندی ها تهدید می کند تا اینکه مبادا هیچ لطمه ای به این رابطه وارد آید.
این عوامل به شرح زیر است: نخستین عامل تهدید کننده روابط میان هند و تل آویو، روابط میان جهان عرب با این کشور برشمرده شده است.
در گزارش یادشده می خوانید: «درست است که اسرائیل کاخ روابط خود با هند را بر روی ویرانه های مناسبات این کشور با جهان عرب بر پا کرد، نمی توان تصور کرد که دهلی از روابط تاریخی خود با کشورهای عربی دست بردارد و از حمایت آرمان فلسطین چشم بپوشد، زیرا این کشور، سکاندار مجموعه غیر متعهدها و پیشگام روند تلاش برای آزادی از چنگال استعمارگران است. رابطه تاریخی هند و جهان عرب در هر لحظه، روابط جدید این کشور را با اسرائیل تهدید می کند و باعث می شود تا دولت هند در امضای بسیاری از قراردادهای نظامی خود به شکل مخفیانه عمل کند.»
در ادامه گزارش مرکز مطالعات «امنیت ملی» اسراییل آمده است: «دومین عاملی که روابط هند با اسرائیل را در معرض خطر قرار می دهد، ظهور و رشد یک جریان جدید در هند است که ساز مخالفت با هر گونه همکاری میان تل آویو و دهلی را کوک می کند که این امر باعث شده است تا نظام حاکم بر این کشور، مسئولان عالی رتبه هندی را که برای امضای قراردادهای نظامی با رژیم صهیونیستی رشوه دریافت داشته اند، بازجویی کند و از آنها تحقیق کرد.»
در این گزارش می خوانید: «سومین عاملی که آینده همکاری های نظامی میان هند و اسرائیل را تهدید می کند، ایالات متحده است. این کشور با وجود آنکه شریک راهبردی تل آویو به شمار می رود، دغدغه آن را دارد که فناوری های نظامی شان از طریق اسرائیل به دست هند بیفتد و این امر باعث بر هم خوردن وضعیت کفه های ترازوی قدرت در منطقه جنوب آسیا شود؛ یعنی کفه های این ترازو، به گونه ای قرار گیرد که با خواست آمریکا، هیچ همخوانی ندارد.
ضمنا بسیاری از قراردادهای نظامی میان هند و اسرائیل، به خاطر ایالات متحده ملغی اعلام شد.
چهارمین و آخرین عامل که تهدید کننده روابط دهلی و تل آویو است، روابط تاریخی و مستحکم میان هند و ایران است؛ به ویژه که دهلی اهمیت بسیاریی به روابط تجاری و اقتصادی خود با تهران می دهد و مناسبات نفتی عمیقی میان این دو در جریان است.»
شابیر در ادامه می نویسد: با وجود عمیق بودن روابط میان تهران و دهلی، احتمال اینکه ایران موفقیتی را در زمینه توقف روابط نظامی و بستن قراردادهای تسلیحاتی میان طرف هندی و اسرائیلی به دست آورد، کم است، ولی ترس تل آویو، از آن است که اگر آن بلایی که بر سر روابطش با ترکیه آمد، بر سر مناسباتش با هند نیز بیاید، این کشور آسیایی مبادرت به واگذاری فناوری های جدید نظامی به ایران کند.
این نویسنده در بخش دیگر از گزارش مرکز مطالعات امنیت ملی اسراییل درباره روابط هند با این رژیم چنین می گوید: «با وجود آنکه تحولات بسیار سریعی در روابط دهلی و تل آویو جریان دارد و هند، بزرگترین مشتری سلاح ها و تجهیزات نظامی اسرائیلی به شمار می رود، هرگز نمی توان مناسبات میان دو طرف را مناسباتی راهبردی دانست، به ویژه آنکه هند به دنبال استقلال در زمینه تولید صنایع نظامی می گردد و می خواهد به خودکفایی نظامی برسد.
از سوی دیگر، همدردی هندی ها با اعراب به ویژه فلسطینی ها، شاید پایان زودهنگامی را برای روابط میان دو طرف به ثبت برساند.»
شابیر در پایان گزارش خویش چنین نتیجه می گیرد: «به رغم اینکه روابط میان هند و اسرائیل، یک دستاورد بزرگ برای مقامات تل آویو به شمار می رود، این رابطه هنوز به سطح یک هم پیمانی استراتژیک نرسیده است، بلکه روابط موجود، یک فرصت جدید در این زمینه است و بر خلاف تبلیغاتی که از سوی دولت های گوناگون اسرائیلی درباره عمق رابطه تل آویو با دهلی صورت می گیرد، هیچ تضمینی برای پایایی طولانی مدت این رابطه نیست.»
