صراط: آمریکا و متحدانش درحالی بدون توجه به قوانین بین المللی بر طبل جنگ می‌کوبند که اکنون روسیه بر سر دو راهی بزرگی قرار گرفته است.
امروز مخالفان لیست ۳۵منطقه سوریه را برای هدف قرار دادن در اختیار غرب قرار دادند و دیروز سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه به صراحت گفت: مسکو وارد جنگ مستقیم نخواهد شد.
این درحالی است که روس‌ها پیش از این بارها تاکید کرده بودند که دمشق را در مقابل آمریکا تنها نخواهند گذاشت ولی گویا این مسئله تنها به عرصه سیاسی و حمایت‌های دیپلماتیک در شورای امنیت و دیگر عرصه های بین المللی اختصاص داشت.
اکنون کارشناسان مسائل بین المللی این سوال را مطرح می‌کنند که آیا مسکو همانند جنگ عراق، حمله ناتو به لیبی و حمله به یوگسلاوی سابق تنها نظاره‌گر تهاجم آمریکا به متحدان روسیه خواهد بود.
این درحالی است که سوریه تنها بازمانده دوستان سنتی روسیه در خاورمیانه است و اگر این بار نیز کرملین رفتار تهاجمی کاخ سفید را نظاره‌گر باشد، باید برای مدت‌های مدید فاتحه قدرت‌نمایی در منطقه خاورمیانه و رویا سنتی برای رسیدن به آب‌های گرم را فراموش کند.
روسیه اکنون در شرایط دشواری قرار گرفته است، از یک سو هرگونه برخورد نظامی هرچند محدود با آمریکا در مدیترانه برای اقتصاد در حال رشد این کشور و در نمایی کلان برای اقتصاد به هم پیوسته جهانی زیان‌بار است در مقابل اگر ارتش روسیه وارد این درگیری نشود قدرت برتر آمریکا را پذیرفته و ورود خود به باشگاه قدرت‌های جهانی را نادیده گرفته و نوعی همچنان بر نقش خود به عنوان قدرتی منطقه‌ای در اوراسیا و شرق اروپا اکتفا کرده است.
باید منتظر ماند و دید که آیا مسکو در بزنگاه تاریخی سوریه می‌تواند دوباره ابهت شکسته شده پس از فروپاشی شوروی را بازسازی کند و قدرت خود را به رخ غرب بکشد و یا همانند دوران بوریس یلتسین به یکی از دوستان درجه چندم واشنگتن مبدل می‌شود که در ازای دریافت پول حاضر به پذیرش حمله نیروهای ائتلاف به عراق در ابتدای دهه 90 میلادی شد.
امروز مخالفان لیست ۳۵منطقه سوریه را برای هدف قرار دادن در اختیار غرب قرار دادند و دیروز سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه به صراحت گفت: مسکو وارد جنگ مستقیم نخواهد شد.
این درحالی است که روس‌ها پیش از این بارها تاکید کرده بودند که دمشق را در مقابل آمریکا تنها نخواهند گذاشت ولی گویا این مسئله تنها به عرصه سیاسی و حمایت‌های دیپلماتیک در شورای امنیت و دیگر عرصه های بین المللی اختصاص داشت.
اکنون کارشناسان مسائل بین المللی این سوال را مطرح می‌کنند که آیا مسکو همانند جنگ عراق، حمله ناتو به لیبی و حمله به یوگسلاوی سابق تنها نظاره‌گر تهاجم آمریکا به متحدان روسیه خواهد بود.
این درحالی است که سوریه تنها بازمانده دوستان سنتی روسیه در خاورمیانه است و اگر این بار نیز کرملین رفتار تهاجمی کاخ سفید را نظاره‌گر باشد، باید برای مدت‌های مدید فاتحه قدرت‌نمایی در منطقه خاورمیانه و رویا سنتی برای رسیدن به آب‌های گرم را فراموش کند.
روسیه اکنون در شرایط دشواری قرار گرفته است، از یک سو هرگونه برخورد نظامی هرچند محدود با آمریکا در مدیترانه برای اقتصاد در حال رشد این کشور و در نمایی کلان برای اقتصاد به هم پیوسته جهانی زیان‌بار است در مقابل اگر ارتش روسیه وارد این درگیری نشود قدرت برتر آمریکا را پذیرفته و ورود خود به باشگاه قدرت‌های جهانی را نادیده گرفته و نوعی همچنان بر نقش خود به عنوان قدرتی منطقه‌ای در اوراسیا و شرق اروپا اکتفا کرده است.
باید منتظر ماند و دید که آیا مسکو در بزنگاه تاریخی سوریه می‌تواند دوباره ابهت شکسته شده پس از فروپاشی شوروی را بازسازی کند و قدرت خود را به رخ غرب بکشد و یا همانند دوران بوریس یلتسین به یکی از دوستان درجه چندم واشنگتن مبدل می‌شود که در ازای دریافت پول حاضر به پذیرش حمله نیروهای ائتلاف به عراق در ابتدای دهه 90 میلادی شد.
