صراط: حجت‌الاسلام محمد باقری بنابی نماینده مردم بناب در مجلس شورای اسلامی پیش از ظهر امروز (یکشنبه) در نطق میان دستور خود با اشاره به تأکیدات مقام معظم رهبری درباره سیاست‌های اقتصادی و فرمان هشت ماده ایشان در مبارزه با مفاسد اقتصادی این پرسش را مطرح کرد که آیا این موارد اجرایی شده و آیا به دغدغه‌های ایشان در بخش خصوصی اعتنا کرده‌ایم، اظهار داشت: آیا خصوصی‌سازی واقعا به بخش خصوصی سپرده شده یا خصولتی‌سازی شده؟ آیا شبه دولتی‌ها به جای دولت نشستند که بدتر از دولت هستند؟ آیا شرایط پرداخت تسهیلات به صندوق توسعه می‌تواند بخش خصوصی را احیا کند؟ آیا در بودجه سال 93 برای پرداخت بدهی‌های بخش خصوصی که بخش بسیار زیادی از آن ناشی از تحریم‌ها است تدبیر اختصاص داده شده است؟
وی افزود: هر کس به حوزه انتخابیه خود با کمی دقت نگاه کند، متوجه سهم بخش خصوصی در عمران آن می‌شود، در حال حاضر شبه دولتی‌ها را به جای بخش خصوصی جا زده‌اند و اقتصاد را با تنگا مواجهه کرده‌اند. چرا قانون تصویب می‌کنیم اما در وقت عمل حمایت چندانی از بخش خصوصی نمی‌کنیم و صدای خرد شدن استخوان‌های بخش خصوصی را در زیر بروکراسی اداری می‌شنویم؟
عضو کمیسیون فرهنگی مجلس خاطرنشان کرد: چرا ترکیه و اندونزی که از طلای سیاه که آفت اقتصاد ایران شده برخوردار نیستند بهتر از ما عمل می‌کنند؟ تا زمانی که دولت در عمل ثابت نکرده از بخش خصوصی حمایت می‌کند اوضاع بدتر خواهد شد.
باقری بنابی با بیان اینکه نیروگاه بناب به ازای بدهی به بانک ملی واگذار شد، تصریح کرد: علاوه بر تخلفاتی که در واگذاری صورت گرفته آیا بانک ملی بخش خصوصی است؟ آیا این خیانت نیست؟ از دولت می‌خواهیم همه مصوبات اینگونه را ابطال کند، وزارتخانه‌های نیرو و اقتصاد نیز مقاومت کنند، مردم بناب و بخش خصوصی آمادگی دارند تا این نیروگاه را خریداری کنند، آنها بخش خصوصی واقعی هستند.
نماینده بناب در مجلس شورای اسلامی با اشاره به بخش فرهنگی کشور گفت: چند درصد از بودجه کشور به بخش فرهنگی اختصاص داده شده است؟ منظور از بخش فرهنگی، ورزش، جوانان، حجاب و عفاف است، اما این بودجه تنها 3 درصد است که اکثر آن هم حقوق و مزایای کارکنان است.
وی با اشاره به بلاتکلیفی وام ازدواج جوانان در سال 92 ادامه داد: مجلس باید با همکاری دولت ردیف مستقل بودجه‌ای برای آن تصویب کند.
باقری به خطر کاهش جمعیت نیز اشاره کرد و گفت: در بودجه سال آینده چه تدبیری برای آن اندیشه شده است؟ چرا در مقابل آتش باران فرهنگی به سنگر استواری مثل مسجد بی‌اعتنایی می‌کنیم؟
