صراط: «هشام البقلی»، نویسنده و تحلیلگر امور سیاسی مصر در مطلبی درباره روابط ایران و مصر چنین می‌نویسد: هیچ کس‌نمی تواند روابط تاریخی مصر با ایران را انکار کند، چرا که روابط گسترده‌ای میان این 2 کشور در طول تاریخ برقرار بوده است.
چه بسا که برخی به عمد روابط تاریخی، تمدنی و دینی مصر و ایران را انکار می‌کنند. روابط ایران و مصر در طول این مدت شاهد فراز و نشیب‌های زیادی بوده است؛ به عنوان مثال روابط این 2 کشور در دوره رژیم سابق ایران و به ویژه پس از جنگ اکتبر1973 بسیار قوی و مستحکم بود، اما زمانی که انقلاب کبیر ایران به پیروزی رسید و شاه ایران به مصر فرار کرد و «انور سادات»، رئیس جمهوری اسبق مصر از شاه ایران استقبال کرد، تنش میان 2 کشور آغاز شد.
تسلیم مصر در برابر آمریکا در زمان «حسنی مبارک»، رئیس جمهوری مخلوع مصر بر عمق این تنش‌ها افزود تا اینکه انقلاب 25 ژانویه 2011 رخ داد و افق‌های تازه‌ای در روابط جدید میان 2 کشور گشوده شد و به محض اینکه «محمد مرسی»، رئیس جمهور برکنار شده مصر اقدام به برقراری روابط جدید با تهران کرد.
اما با وقوع حوادث 30 ژوئیه 2013 روابط 2 کشور را به همان خانه اول باز گرداند.
ایران در تمام این مدت در قبال حوادث مصر سکوت کرد و به اراده و خواست ملت بزرگ آن احترام گذاشت و زمانی که سخنگوی وزارت خارجه ایران برخی از جنایات این کشور را محکوم کرد، برخی سیاستمداران و خبرنگاران از این فرصت استفاده کردند تا بار دیگر چهره ایران را خراب کنند و خواستار قطع روابط با آن شوند.
ما نمی‌خواهیم بگویم چه کسانی این سخنان را بر زبان آوردند، اما فقط باید با عقل و منطق فکر کرد. در کل منطقه تنها ارتش مصر، ترکیه، ایران و ارتش رژیم اشغالگر صهیونیستی حضور دارند، پس از قطع رابطه با ترکیه در مقابل خود به جز ایران هسته‌ای را نمی‌بیند و هر قدر که اختلاف مذهبی، میان مصر و ایران عمیق باشد، هیچ کس منکر میزان تنفر و انزجار ایران از قدرت‌های استکبار جهانی نیست که در رأس آنها آمریکا و رژیم صهیونیستی قرار دارند. مردم مصر هم همچون ایران از این قدرت‌ها بیزار هستند، به همین دلیل نزدیکی میان ایران و مصر باعث افزایش قدرت و صلابت دو کشور می‌شود.
ما باید گفت‌وگوی عربی - مصری را میان کشورهای حوزه خلیج فارس و ایران مدیریت کنیم، چرا که مصالحه به نفع مسائل جاری منطقه است و به میزان گسترده‌ای در حل بحران سوریه سهیم است و به تن رژیم صهیونیستی لرزه می‌اندازد به همین دلیل باید به آینده نه به گذشته نگاه کنیم.
این سخنان بدان معنا نیست که ما هر گونه دخالت در امور داخلی مصر را از هر کشوری بپذیریم و نباید جواب سنگ را با کلوخ بدهیم، چرا که کشورهای بزرگی وجود دارند که بسیار از مصر سخن می‌گویند، اما ما در قبال آنها ساکت مانده‌ایم و سوال اینجاست که چرا؟
