صراط: احمد نجفی بازیگر و تهیه کننده تلویزیون و سینما در یادداشتی شفاهی درباره اقبال جشنواره های جهانی از موج سینمای یاس و سیاه عنوان کرد : مشکل اساسی ما در سینما فیلمنامه است و قصه هایی که هیچ ابتکاری در آنها وجود ندارد. این روزها آنقدر فیلم ها به مسائل اجتماعی و تکراری و مشابه پرداخته اند که این مباحث جذابیت خود را برای مخاطب از دست داده است. ما مدت هاست فیلم غرورآفرینی که مخاطب به خاطر آن در سالن سینما بلند شود و دست بزند نداریم. فیلمی که وقتی از سالن سینما خارج می شود به دوستانش توصیه کند نداریم. اگرچه کشور ما خالی از اشکال نیست اما آنقدر تک بعدی شدیم که فراموش کردیم در تاریخ اجتماعی،سیاسی،علمی،اقتصادی وفرهنگی ما اتفاق های خوب زیادی افتاده است که اصلا به آن نمی پردازیم زیرا فیلمنامه نویسی نداریم که با اراده خودش دست به قلم شود و انگار به همه دیکته شده که تکراری و محدود بنویسند.
نگاه کارگردان و فیلمنامه نویس سینمای ما باید تنوع پیدا کند و به سمت فیلم های غرورانگیز،هویتی و ارزشی صحیح برویم وگرنه سینماها همینطور خالی می ماند و فیلم ها مثل بازی های فوتبال این روزها بی طعم و مزه می شود.
نکته جالب دیگر این است که بسیاری از همین حرف های غمگین و سیاه و ناامید را هر روز و هر لحظه BBCو VOA درباره ما می زنند و به اندازه کافی جو را برعلیه ما خراب می کنند و نیازی نیست فیلمسازان ناخواسته با آنها همراه شوند و حرف صدها کانال تلویزیونی را تکرار کنند. مردم گوششان از این حرف ها پر است و از تکرار آن خسته تر می شوند.
اگرچه من قائل به کمدی های سخیف و خنداندن مردم به قیمت دلقک بازی نیستم اما کمدی واقعی و خوب سال هاست رو به فراموشی رفته و نیروی تخصصی به این منظور تربیت نکرده ایم. جای خالی فیلم های شادی که در عین توهین نکردن به شعور مخاطب برایش نشاط و خنده و لذت به همراه بیاورد حس می شود.
اگر کارگردان‌ها فکر می‌کنند که با ساختن فیلم‌های اجتماعی و خاکستری به سینما رونق می دهند سخت در اشتباهند زیرا اگر خودشان را با نمونه های پرفروش سینمای غرب مقایسه کنند می بینند که آنها با این همه تنوع موضوعی به استقبال مخاطب می روند و مدام خودشان را درگیر ماجراهای تکراری فقر و طلاق و بیکاری نمی‌کنند. نکته دیگر اینکه حتی اگر هالیوود به این مسایل بپردازد در پایان به شیوه غیر شعاری و جذابی نوید می دهد که نگران نباشید زیرا ما قهرمان های زیادی در کشورمان داریم و با اتکا به الکترونیک و تکنولوژی و پشتوانه علمی به همه مشکلات پیروز می شویم و هیچ کس جلودارمان نیست!
یکی دیگر از عوامل تشویق فیلمسازان مایوس و تلخ نگر به ادامه اینگونه فیلمسازی اقبال جشنواره های جهانی و حتی متاسفانه جشنواره های داخلی است. درصورتی که اگر ما با زبان بین المللی هنر از محبت و انسان دوستی و تاریخ و هویت جمعی صحبت کنیم صدایمان بیشتر به گوش همه خواهد رسید. ما باید فیلم های حماسی و دینی و دفاع مقدسی فاخر و حقیقی در ابعاد بین المللی بسازیم و اصلا نگران برخوردهای آنها نباشیم زیرا مگر «بن هور» یا «ده فرمان» چیزی جز فیلم های دینی بودند؟!
متاسفانه سینماگران تصمیم گرفته اند که تا می توانند سیاه و سیاه تر بسازند و در جشنواره های جهانی جایزه بگیرند و اگر مردم خوششان نیامد و سینماها خاموش و ورشکسته شدند برایشان مهم نباشد و کمترین اهمیتی به آن ندهند. این ویروس خطرناک سال هاست به جان سینمای ما افتاده و جوان ترها فکر می کنند می توانند با این عناوین جایی در سینمای هالیوود پیدا کنند اما سخت در اشتباهند و هالیوود به این راحتی مجال فیلمسازی به کسی نمی دهد مگر اینکه تمام قد در جهت منافع خودش عمل کند.
این حرکت جمعی فیلمسازان به سمت سینمای خاکستری و تاریک آنقدر فراگیر شده که آدم گاهی فکر می کند به آنها دیکته شده تا درباره هویت ایرانی و افتخاراتشان فیلمی نسازند!
