صراط: رکورد پرتماشاترین تئاتر ایران با نمایش شبی در کهکشانها جا به جا شد. تئاتری که با جلوه‌های خاص جلوه‌گری می‌کرد.
جدا از جذابیت بصری این اثر؛ مضمون آن نیز جلب توجه می‌کرد.
شبی در کهکشانها روایت تاریخ بشر با ریتمی منظم است.
اینگونه نمایش‌ها گمشده‌ی کهکشان تئاتر ایران هستند؛ کهکشانی که ستاره‌های آن هر روز کم نور تر شده‌اند.
اما تئاتر ایران هر چه نداشته باشد قیل و قال زیاد دارد حاشیه پشت حاشیه و حتی تابو شکنی‌های با مقاصد مبهم، حتی در اجرایی در تالار وحدت شاهد تکخوانی یک زن هستیم و یا رقصی که با نام حرکات موزون به تازگی وارد عرصه‌ی هنر شده است.
البته نمایش‌های دیگری هم با این شکل و شمایل در یک ماه گذشته به روی صحنه رفته‌اند اما در پرده‌ای دیگری از این نمایش، متولی اصلی هنر در کشور یعنی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی پایه ثابت اینگونه تئاترها است.
در یکی از نمایش‌های جنجالی وزیر بالای سن می‌رود و سخنانی در تأیید این نمایش بیان می‌کند.
اما عکس‌العمل وزیر به این نمایش با سوالاتی همراه است.
آیا دهن کجی به فرهنگ یک ملت هنری است متعالی که بهترین سالن‌ها برای اجرای این پروژه‌ها در نظر گرفته و اگر وضع همینطور پیش رود آیا روزنه‌ی تئاتر فقط برای مخاطبان خاص باز نخواهد شد؟
تئاتری که همین الان هم به خاطره بی توجهی به فرهنگ عمومی دخل و خرجش یکی نیست.
آقای وزیر دایره‌ی مخاطبان تئاتر را با پرگار هنرمندان به اصطلاح روشنفکر نکشید؛ ای کاش سری می‌زنید به تئاتر شبی در کهکشانها و مردم عادی را می‌دیدید که چطور از دیدن نمایش‌های که با آن همذات پنداری می‌کنند لذت می‌برند.
مردمی که سال‌های سال است در تئاتر به روی آنها بسته شده است.
جدا از جذابیت بصری این اثر؛ مضمون آن نیز جلب توجه می‌کرد.
شبی در کهکشانها روایت تاریخ بشر با ریتمی منظم است.
اینگونه نمایش‌ها گمشده‌ی کهکشان تئاتر ایران هستند؛ کهکشانی که ستاره‌های آن هر روز کم نور تر شده‌اند.
اما تئاتر ایران هر چه نداشته باشد قیل و قال زیاد دارد حاشیه پشت حاشیه و حتی تابو شکنی‌های با مقاصد مبهم، حتی در اجرایی در تالار وحدت شاهد تکخوانی یک زن هستیم و یا رقصی که با نام حرکات موزون به تازگی وارد عرصه‌ی هنر شده است.
البته نمایش‌های دیگری هم با این شکل و شمایل در یک ماه گذشته به روی صحنه رفته‌اند اما در پرده‌ای دیگری از این نمایش، متولی اصلی هنر در کشور یعنی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی پایه ثابت اینگونه تئاترها است.
در یکی از نمایش‌های جنجالی وزیر بالای سن می‌رود و سخنانی در تأیید این نمایش بیان می‌کند.
اما عکس‌العمل وزیر به این نمایش با سوالاتی همراه است.
آیا دهن کجی به فرهنگ یک ملت هنری است متعالی که بهترین سالن‌ها برای اجرای این پروژه‌ها در نظر گرفته و اگر وضع همینطور پیش رود آیا روزنه‌ی تئاتر فقط برای مخاطبان خاص باز نخواهد شد؟
تئاتری که همین الان هم به خاطره بی توجهی به فرهنگ عمومی دخل و خرجش یکی نیست.
آقای وزیر دایره‌ی مخاطبان تئاتر را با پرگار هنرمندان به اصطلاح روشنفکر نکشید؛ ای کاش سری می‌زنید به تئاتر شبی در کهکشانها و مردم عادی را می‌دیدید که چطور از دیدن نمایش‌های که با آن همذات پنداری می‌کنند لذت می‌برند.
مردمی که سال‌های سال است در تئاتر به روی آنها بسته شده است.
