صراط: نخستین انتخابات پارلمانی تونس پس از تصویب قانون اساسی این کشور یکشنبه (4 آبان) آغاز شد و در نتیجه حزب سکولار و غرب‌گرای «نداء تونس» و حزب «النهضه» که دو رقیب اصلی بودند، به ترتیب 85 و 69 کرسی از مجموع 217 کرسی پارلمان را به دست آوردند.
به نوشته روزنامه القدس العربی، ممکن است گفته شود، نیمی از مسیر به سوی دموکراسی با برگزاری انتخابات در تونس طی شده است.
انتخاباتی که نتیجه آن و پیروزی حزب «نداء تونس» که متشکل از برخی افراد نظام سابق است بسیاری از تحلیلگران را شوکه کرد؛ هرچند هر دو حزب، همواره گفته‌اند نمی‌خواهند در تقسیم قدرت تک روی کنند.
این روزها بیشتر صحبت‌ها در مورد آینده و کیفیت دولت آینده است، ناظران در این باره چندین سناریو را مطرح می‌کنند که با توجه به نوع رفتار «النهضة» و «نداء تونس» شکل خواهد گرفت.
دکتر ریاض الصیداوی، تحلیلگر و پژوهشگر تونسی در این باره می‌گوید: احتمالات زیادی در این باره مطرح است، برخی رهبران حزب نداء تونس در مورد شریک کردن «النهضة» تردید دارند و می‌ترسند از این طریق محبوبیت حزب میان رأی دهندگانش از دست برود، در مقابل عده‌ای دیگر بر اشتراک در برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی دو حزب تأکید می‌کنند و آن را بهانه‌ی خوبی برای مشارکت دو حزب می‌دانند.
وی در ادامه می‌گوید: سناریوی اول نمونه آمریکایی است، که می‌خواهد هر دو حزب سکولار و اسلامی در دولت آینده مشارکت داشته باشند و در صورت عملی شدن این سناریو، نفوذ آمریکا در تونس افزایش خواهد یافت و سفیر آمریکا پیش از این برای نزدیکی دو حزب النهضة و نداء تونس، تلاش بسیاری کرده است.
«عبدالطیف الملکی» یکی از رهبران حزب النهضة می‌گوید: حزب گزینه‌های مختلفی پیش روی خود دارد، اول اینکه از دولت کنار بکشد و در موضع منتقد مطالبات مردمی را پیگیری کند و یا اینکه در دولت مشارکت داشته باشد و برنامه‌های انقلاب را پیگیری کند و ما هنوز برای تصمیم گیری در این باره زمان کافی داریم، چرا که دولت، پیش از ابتدای سال آینده میلادی تشکیل نخواهد شد.
دکتر ریاض الصیداوی، در ادامه سناریوی دوم را در هم‌پیمانی «نداء تونس» با «الجبهة الشعبیة» و دیگر احزاب کوچک می‌داند. در این حالت نداء تونس به حد نصاب (51 درصد) می‌رسد و می‌تواند بدون حضورالنهضة، تشکیل دولت دهد.
اما در این باره یکی از رهبران «الجبهة الشعبیة» از عدم مشارکت این حزب در هر دولت تشکیل شده از نداء تونس و النهضة خبر داده است و اینکه این حزب می‌خواهد در مقام منتقد باقی بماند.
این پژوهشگر تونسی سناریوی سوم را در هم پیمانی طولانی مدت ( 15 تا 20 ساله) بین احزاب تونسی می‌داند و آن را نمونه عملی شده در سویس در سال 1959 ذکر می‌کند. حزب النهضة، پیش از برگزاری انتخابات همه را به تشکیل دولت هم پیمانی ملی که تمام گروههای سیاسی را در خود جمع کرده باشد، دعوت کرد.
سناریوی چهارم؛ در صورت پیروزی «الباجی» رهبر نداء تونس در انتخابات ریاست‌جمهوری، این حزب می‌تواند به سه بخش اصلی حکومت، یعنی پارلمان، دولت و ریاست‌جمهوری دست یابد و این چیزی است که برخی رهبران تندروی حزب، آن را بیان می‌کنند و خواستار ائتلاف حزب فقط با احزاب سکولار هستند تا احزابی مانند النهضة به طور کل از قدرت کنار روند.
«راشد الغنوشی» رهبر حزب النهضة، چند روز پیش نسبت به بازگشت استبداد و هیمنه یک حزب بر تمام بخش‌های قدرت، هشدار داد و گفت: النهضة اجازه نمی‌دهد، دوباره بت تک حزبی و تک رهبری در تونس تشکیل شود . آینده تونس، آینده ای برای آزادی و اسلام و وحدت ملی است.
دکتر صیداوی به موضوع محتمل دیگری به عنوان سناریوی پنجم نیز اشاره می‌کند و اینکه، اگر نیروهای سیاسی برنامه اقتصادی و اجتماعی مدون و عملی نداشته باشند، ممکن است منجر به فاجعه شود، جوانانی که انقلاب کردند، هنوز بیکار و بی پول هستند و آن‌ها اگر مطالباتشان برآورده نشود، هر دو جناح چپ و راست را کنار می‌زنند و ممکن است دوره ی تازه‌ای از خشونت‌ها رخ بدهد.
به نوشته روزنامه القدس العربی، ممکن است گفته شود، نیمی از مسیر به سوی دموکراسی با برگزاری انتخابات در تونس طی شده است.
انتخاباتی که نتیجه آن و پیروزی حزب «نداء تونس» که متشکل از برخی افراد نظام سابق است بسیاری از تحلیلگران را شوکه کرد؛ هرچند هر دو حزب، همواره گفته‌اند نمی‌خواهند در تقسیم قدرت تک روی کنند.
این روزها بیشتر صحبت‌ها در مورد آینده و کیفیت دولت آینده است، ناظران در این باره چندین سناریو را مطرح می‌کنند که با توجه به نوع رفتار «النهضة» و «نداء تونس» شکل خواهد گرفت.
دکتر ریاض الصیداوی، تحلیلگر و پژوهشگر تونسی در این باره می‌گوید: احتمالات زیادی در این باره مطرح است، برخی رهبران حزب نداء تونس در مورد شریک کردن «النهضة» تردید دارند و می‌ترسند از این طریق محبوبیت حزب میان رأی دهندگانش از دست برود، در مقابل عده‌ای دیگر بر اشتراک در برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی دو حزب تأکید می‌کنند و آن را بهانه‌ی خوبی برای مشارکت دو حزب می‌دانند.
وی در ادامه می‌گوید: سناریوی اول نمونه آمریکایی است، که می‌خواهد هر دو حزب سکولار و اسلامی در دولت آینده مشارکت داشته باشند و در صورت عملی شدن این سناریو، نفوذ آمریکا در تونس افزایش خواهد یافت و سفیر آمریکا پیش از این برای نزدیکی دو حزب النهضة و نداء تونس، تلاش بسیاری کرده است.
«عبدالطیف الملکی» یکی از رهبران حزب النهضة می‌گوید: حزب گزینه‌های مختلفی پیش روی خود دارد، اول اینکه از دولت کنار بکشد و در موضع منتقد مطالبات مردمی را پیگیری کند و یا اینکه در دولت مشارکت داشته باشد و برنامه‌های انقلاب را پیگیری کند و ما هنوز برای تصمیم گیری در این باره زمان کافی داریم، چرا که دولت، پیش از ابتدای سال آینده میلادی تشکیل نخواهد شد.
دکتر ریاض الصیداوی، در ادامه سناریوی دوم را در هم‌پیمانی «نداء تونس» با «الجبهة الشعبیة» و دیگر احزاب کوچک می‌داند. در این حالت نداء تونس به حد نصاب (51 درصد) می‌رسد و می‌تواند بدون حضورالنهضة، تشکیل دولت دهد.
اما در این باره یکی از رهبران «الجبهة الشعبیة» از عدم مشارکت این حزب در هر دولت تشکیل شده از نداء تونس و النهضة خبر داده است و اینکه این حزب می‌خواهد در مقام منتقد باقی بماند.
این پژوهشگر تونسی سناریوی سوم را در هم پیمانی طولانی مدت ( 15 تا 20 ساله) بین احزاب تونسی می‌داند و آن را نمونه عملی شده در سویس در سال 1959 ذکر می‌کند. حزب النهضة، پیش از برگزاری انتخابات همه را به تشکیل دولت هم پیمانی ملی که تمام گروههای سیاسی را در خود جمع کرده باشد، دعوت کرد.
سناریوی چهارم؛ در صورت پیروزی «الباجی» رهبر نداء تونس در انتخابات ریاست‌جمهوری، این حزب می‌تواند به سه بخش اصلی حکومت، یعنی پارلمان، دولت و ریاست‌جمهوری دست یابد و این چیزی است که برخی رهبران تندروی حزب، آن را بیان می‌کنند و خواستار ائتلاف حزب فقط با احزاب سکولار هستند تا احزابی مانند النهضة به طور کل از قدرت کنار روند.
«راشد الغنوشی» رهبر حزب النهضة، چند روز پیش نسبت به بازگشت استبداد و هیمنه یک حزب بر تمام بخش‌های قدرت، هشدار داد و گفت: النهضة اجازه نمی‌دهد، دوباره بت تک حزبی و تک رهبری در تونس تشکیل شود . آینده تونس، آینده ای برای آزادی و اسلام و وحدت ملی است.
دکتر صیداوی به موضوع محتمل دیگری به عنوان سناریوی پنجم نیز اشاره می‌کند و اینکه، اگر نیروهای سیاسی برنامه اقتصادی و اجتماعی مدون و عملی نداشته باشند، ممکن است منجر به فاجعه شود، جوانانی که انقلاب کردند، هنوز بیکار و بی پول هستند و آن‌ها اگر مطالباتشان برآورده نشود، هر دو جناح چپ و راست را کنار می‌زنند و ممکن است دوره ی تازه‌ای از خشونت‌ها رخ بدهد.
