صراط: روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود نوشت: اینکه تا پایان مذاکرات و رسیدن به توافق جامع، جزئیات توافقات و مذاکرات اعلام نشود، باتوجه به اینکه یک تصمیم حکومتی اتخاذ شده توسط نظام است، هیچ منافاتی با حقوق ملت ندارد.
این روزنامه می‌افزاید: روشن است که این جزئیات برای همیشه پنهان نمی‌مانند و هنگامی که مسئولین نظام صلاح بدانند دسترسی به آنها برای عموم میسر خواهد بود. بدین ترتیب، هیاهوی افرادی که به بهانه عدم انتشار جزئیات مذاکرات و توافقات، گروه مذاکره‌کننده را زیر سؤال می‌برند، فقط یک مغالطه و کاملاً فاقد منطق عقلانی است. بخشی از این مغالطه همان است که بعضی نمایندگان مجلس گفته‌اند نخست‌وزیر اسرائیل از توافق‌ها خبر دارد، ولی ما خبر نداریم! پاسخ این است که نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی با اصل اینکه ایران بتواند به یک موفقیت برسد مخالف است و از کلیات اطلاعاتی که وزیر خارجه آمریکا در اختیار او قرار داده خشمگین شده و آن سخنان را گفته است. حیف است شما خود را با کسی که در صف اول دشمنان ملت ایران و بدخواهان نظام جمهوری اسلامی قرار دارد مقایسه کنید.
برخلاف ادعای نویسنده 1- محرمانه نگه داشتن مذاکرات تصمیم تیم مذاکره کننده است و نه تصمیم حکومتی! 2- اصل 77 قانون اساسی تأکید دارد که عهدنامه‌ها و موافقت‌نامه‌ها و قراردادهای بین‌المللی باید به تصویب مجلس برسد. این اصل ترجمان همان تعبیر کلیدی حضرت امام(ره) است که مجلس در رأس امور قرار دارد. با این وجود آقای ظریف خطاب به نمایندگانی که در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی از وی سؤال داشتند می‌گوید حتی اگر استیضاح شوم، جزئیات مذاکرات را به شما نمی‌گویم! 3- طرف نامحرم در مذاکرات محرمانه کیست؛ آمریکا و اسرائیل یا ملت ایران و نمایندگان مجلس و رسانه‌ها؟! با نماینده آمریکا که در پشت درهای بسته خلوت می‌شود. همان نمایندگان هم ( در سطح وزیر خارجه و معاونین) قبل و بعد از هر دور مذاکرات به نتانیاهو گزارش دقیق می‌دهند (و البته جای سؤال است که نسبت آمریکا با صهیونیست‌ها چیست که این قدر با ذلت رفتار می‌کند). خب! اگر شورای امنیت ملی آمریکا بیانیه صادر می‌کند که علیه برنامه هسته‌ای ایران با اسرائیل هماهنگی کامل داریم به نظر روزنامه جمهوری اسلامی نامحرم ماجرا کیست؟ گیر کار کجاست؟ آیا جز این است که برخی مفاد این مذاکرات و نرمش‌های یکطرفه قابل انتشار نیست؛ مانند اظهارات ناپسندی که دیپلمات ارشد ایرانی در سفر نیویورک و در مرکز وودرو ویلسون ادا کرد؟! نویسنده روزنامه جمهوری اسلامی ترجیح می‌دهد نبیند و نشنود و گرنه می‌شنید که شیمون پرز مکرراً تصریح کرد هیچ رئیس‌جمهور آمریکا در این 6 دهه به اندازه باراک اوباما به اسرائیل خدمت نکرده و ما هر چه از او از جمله در قبال ایران خواسته‌ایم برآورده ساخته است. 4- واقعیت اتفاقاً برعکس چیزی است که در یادداشت مورد بحث آمده است؛ مسئله این است که چرا برای یک طیف خوش گمان به غرب، آمریکا- و با یک واسطه، اسرائیل که به‌طور اتوماتیک گزارش می‌گیرند و رهنمود می‌دهند- محرم محسوب می‌شوند و افکار عمومی داخلی، نمایندگان و رسانه‌ها نامحرم محسوب می‌شوند هیچ؛ که حتی به جهنم حوالت داده می‌شوند و بزدل و ترسو خطاب می‌شوند؟! 5- بله قطعاً مفاد مذاکرات و نتایج آن روزی آشکار خواهد شد اما مسئله این است که آیا به خاطر ضعف استدلال و عملکرد در مذاکرات، بنابراین است که مردم و نخبگان و صاحب‌نظران و نمایندگان را در مقابل عمل انجام شده قرار دهند؟! آیا امروز کسی هست توضیح بدهد که در ازای امتیازات ژنو چرا تعهد غرب بر تعلیق تحریم‌ها در حوزه پتروشیمی، قطعات خودرو و هواپیما عملی نشد و در مقابل سکوت اختیار کردیم یا مثلاً چرا موضوع امتناع آمریکا از صدور ویزا برای سفیر ایران در سازمان ملل (حمید ابوطالبی) چند ماه مسکوت می‌ماند.
این روزنامه می‌افزاید: روشن است که این جزئیات برای همیشه پنهان نمی‌مانند و هنگامی که مسئولین نظام صلاح بدانند دسترسی به آنها برای عموم میسر خواهد بود. بدین ترتیب، هیاهوی افرادی که به بهانه عدم انتشار جزئیات مذاکرات و توافقات، گروه مذاکره‌کننده را زیر سؤال می‌برند، فقط یک مغالطه و کاملاً فاقد منطق عقلانی است. بخشی از این مغالطه همان است که بعضی نمایندگان مجلس گفته‌اند نخست‌وزیر اسرائیل از توافق‌ها خبر دارد، ولی ما خبر نداریم! پاسخ این است که نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی با اصل اینکه ایران بتواند به یک موفقیت برسد مخالف است و از کلیات اطلاعاتی که وزیر خارجه آمریکا در اختیار او قرار داده خشمگین شده و آن سخنان را گفته است. حیف است شما خود را با کسی که در صف اول دشمنان ملت ایران و بدخواهان نظام جمهوری اسلامی قرار دارد مقایسه کنید.
برخلاف ادعای نویسنده 1- محرمانه نگه داشتن مذاکرات تصمیم تیم مذاکره کننده است و نه تصمیم حکومتی! 2- اصل 77 قانون اساسی تأکید دارد که عهدنامه‌ها و موافقت‌نامه‌ها و قراردادهای بین‌المللی باید به تصویب مجلس برسد. این اصل ترجمان همان تعبیر کلیدی حضرت امام(ره) است که مجلس در رأس امور قرار دارد. با این وجود آقای ظریف خطاب به نمایندگانی که در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی از وی سؤال داشتند می‌گوید حتی اگر استیضاح شوم، جزئیات مذاکرات را به شما نمی‌گویم! 3- طرف نامحرم در مذاکرات محرمانه کیست؛ آمریکا و اسرائیل یا ملت ایران و نمایندگان مجلس و رسانه‌ها؟! با نماینده آمریکا که در پشت درهای بسته خلوت می‌شود. همان نمایندگان هم ( در سطح وزیر خارجه و معاونین) قبل و بعد از هر دور مذاکرات به نتانیاهو گزارش دقیق می‌دهند (و البته جای سؤال است که نسبت آمریکا با صهیونیست‌ها چیست که این قدر با ذلت رفتار می‌کند). خب! اگر شورای امنیت ملی آمریکا بیانیه صادر می‌کند که علیه برنامه هسته‌ای ایران با اسرائیل هماهنگی کامل داریم به نظر روزنامه جمهوری اسلامی نامحرم ماجرا کیست؟ گیر کار کجاست؟ آیا جز این است که برخی مفاد این مذاکرات و نرمش‌های یکطرفه قابل انتشار نیست؛ مانند اظهارات ناپسندی که دیپلمات ارشد ایرانی در سفر نیویورک و در مرکز وودرو ویلسون ادا کرد؟! نویسنده روزنامه جمهوری اسلامی ترجیح می‌دهد نبیند و نشنود و گرنه می‌شنید که شیمون پرز مکرراً تصریح کرد هیچ رئیس‌جمهور آمریکا در این 6 دهه به اندازه باراک اوباما به اسرائیل خدمت نکرده و ما هر چه از او از جمله در قبال ایران خواسته‌ایم برآورده ساخته است. 4- واقعیت اتفاقاً برعکس چیزی است که در یادداشت مورد بحث آمده است؛ مسئله این است که چرا برای یک طیف خوش گمان به غرب، آمریکا- و با یک واسطه، اسرائیل که به‌طور اتوماتیک گزارش می‌گیرند و رهنمود می‌دهند- محرم محسوب می‌شوند و افکار عمومی داخلی، نمایندگان و رسانه‌ها نامحرم محسوب می‌شوند هیچ؛ که حتی به جهنم حوالت داده می‌شوند و بزدل و ترسو خطاب می‌شوند؟! 5- بله قطعاً مفاد مذاکرات و نتایج آن روزی آشکار خواهد شد اما مسئله این است که آیا به خاطر ضعف استدلال و عملکرد در مذاکرات، بنابراین است که مردم و نخبگان و صاحب‌نظران و نمایندگان را در مقابل عمل انجام شده قرار دهند؟! آیا امروز کسی هست توضیح بدهد که در ازای امتیازات ژنو چرا تعهد غرب بر تعلیق تحریم‌ها در حوزه پتروشیمی، قطعات خودرو و هواپیما عملی نشد و در مقابل سکوت اختیار کردیم یا مثلاً چرا موضوع امتناع آمریکا از صدور ویزا برای سفیر ایران در سازمان ملل (حمید ابوطالبی) چند ماه مسکوت می‌ماند.
