صراط: در مقاله "فارین آفرز" به قلم "اشر اورکابی" در حالی از دسیسه عربستان با همکاری اسراییل علیه یمن در دهه 60 قرن گذشته و احتمال تکرار این سناریو در برابر ایران پرده برداشته شده است که آل سعود همواره خود را مخالف رژیم صهیونیستی و طرفدار امت اسلامی قلمداد کرده و ظاهرا از به رسمیت شناختن آن خودداری کرده است.
در این مقاله که پشت پرده رابطه عربستان با رژیم صهیونیستی فاش شده، آمده است: روابط عربستان واسراییل در پی ناآرامی های فراگیر این سال ها در خاورمیانه دوستانه و گرم تر شده است. آن دو که سال ها با هم رقابت کرده اند اکنون تهدیدهای مشترکی را رویاروی خود می بینند که مهم ترین آن ها عبارتند از برنامه هسته ای ایران و "داعش". علی النعیمی، وزیر نفت عربستان، در ماه نوامبر پیشین از آمادگی کشورش برای فروش نفت به اسراییل خبر داد. این درحالی است که این کشور هنوز به طور رسمی اسراییل را به رسمیت نمی شناسد. نعیمی در وین به خبرنگاران گفت: ملک عبد الله همواره الگوی روابط حسنه میان عربستان و سایر کشورها بوده است و "دولت یهودی" در این میان استثنا نیست.
چند ماه پیش از اظهار نظر مزبور، ترکی فیصل، رییس سابق اطلاعات عربستان، مقاله ای را در روزنامه اسراییلی هاآرتص منتشر کرد.
هر چند که فیصل در این مقاله مطلب جدیدی به موضع گیری اتحادیه عرب درباره روند صلح –عقب نشینی اسراییل به مرزهای قبل از سال 1967 – نیافزود، اما انتشار مقاله در یک روزنامه اسراییلی مقدمه ای مهم و اقدام قابل توجهی به شمار می رود. این ها نشانه ها و اشاره هایی بود که در پی سال ها پیشگویی درباره هماهنگی اسراییل و عربستان برای حمله به تاسیسات هسته ای ایران مشاهده می شد.
مهم ترین رویداد در مناسبات میان عربستان و اسراییل همکاری غیر رسمی میان آن دو است. اسراییل و عربستان در دهه 60 قرن گذشته زمینه مشترکی را یافته بودند که عبارت بود از کشورها یا جنبش هایی که وجود آن دو را تهدید می کرد. هماهنگی دو طرف در آن دوره تنها در سطح راهبردی باقی نماند و به همکاری تاکتیکی نیز کشیده شد.
نویسنده در ادامه می افزاید: منشا تهدید مشترک مورد نظر در دهه 60، جمال عبد الناصر، رییس جمهوری وقت مصر، بود. وی رهبر جنبش ملی گرایان عرب و پر طرفدارترین شخصیت خاورمیانه به شمار می رفت. سخنرانی ها و برنامه های رادیویی ناصر به میلیون ها نفر در سراسر جهان عرب می رسید و اسراییل و عربستان و انگلیس بارها در این سخنرانی ها مورد حمله و انتقاد قرار می گرفتند.
پس از براندازی نظام پادشاهی یمن در سال 1962 ناصر 70 هزار نیروی نظامی مصر را برای حمایت از نظام جدید یمن - در مقابل هواداران نظام قبلی - گسیل کرد. ناصر همچنین تاکید کرد که قصد دارد این "انقلاب" را به مناطق دیگر نیز گسترش دهد. منظور از مناطق دیگر بعدها عربستان سعودی در مرزهای شمالی یمن و عدن مستعمره انگلیس در جنوب یمن تفسیر شد...عربستان اما از قبایل هوادار نظام پیشین حمایت مالی کرد و به آن ها پناه داد.
این در حالی بود که گروهی از مزدوران انگلیسی تلاش می کردند به نیروهایی که ضد نیروهای مصری می جنگیدند کمک نظامی کنند. موانع طبیعی موجود در شمال یمن ارایه سلاح و پشتیبانی از شبه نظامیان قبایل را که در محاصره بودند، بسیار دشوار کرده بود.
لندن و ریاض در حالی که تمایل نداشتند از نیروهای هوادار نظام پیشین یمن به طور علنی حمایت کنند، نیازمند شریکی بودند که آمادگی انجام عملیات انتقال مخفیانه سلاح به نیروهای مزبور را داشته باشد. این شریک اسراییل بود.
سران اسراییل معتقد بودند که جنگ نیابتی با مصر رویارویی مصر و اسراییل در سینا را خنثی خواهد کرد و ناصر فرصت حمله به اسراییل را نخواهد داشت.
ماموریت نیروی هوایی اسراییل در سال های 1964 تا 1966 در ارتفاعات شمالی یمن انجام شد و سلاح ها و کمک های اولیه و ضروری به این مناطق ارسال شد .. خلبانان اسراییلی برای انجام این ماموریت از بیم جنگنده های مصری که بر فراز دریای سرخ گشت می زدند از آسمان عربستان استفاده کردند.
فارین آفرز افزود : برنامه ریزی و تصمیم گیری در این خصوص را نیز شماری از مزدوران انگلیسی، فرماندهان اسراییلی، خاندان حاکم عربستان و پادشاه مخلوع یمن و وزیر امور خارجه اش انجام می دادند. مشارکت اسراییل و همکاری با او اما به شهروندان عربستان و یمن اطلاع داده نشد تا امنیت این ماموریت تضمین شود و موضوع محرمانه بماند...
در این مقاله آمده است: "اگر اسراییل و عربستان آن زمان توانستند اختلافاتشان را کنار بگذارند اکنون نیز می توانند چنین کنند. هر یک از عربستان و اسراییل احتمال وجود ایران هسته ای را تهدیدی بزرگ تر از وجود جای پایی برای مصری ها در یمن در دهه 60 می دانند.
نویسنده ادعا کرد : می توان گفت این خطر به اندازه کافی حساس هست که نیازمند یک همکاری تاکتیکی در شرایط خاصی باشد؛ بویژه زمانی که تهران به تکمیل مراحل ساخت بمب اتم نزدیک شده باشد." علاوه بر این، روابط غیر رسمی عربستان و اسراییل همچنان پس از گذشت 5 دهه از ماموریت مزبور در یمن، ادامه دارد. از این رو افزایش تدریجی روابط و همکاری های غیر علنی میان دو طرف موضوع جدیدی نیست.
در این مقاله که پشت پرده رابطه عربستان با رژیم صهیونیستی فاش شده، آمده است: روابط عربستان واسراییل در پی ناآرامی های فراگیر این سال ها در خاورمیانه دوستانه و گرم تر شده است. آن دو که سال ها با هم رقابت کرده اند اکنون تهدیدهای مشترکی را رویاروی خود می بینند که مهم ترین آن ها عبارتند از برنامه هسته ای ایران و "داعش". علی النعیمی، وزیر نفت عربستان، در ماه نوامبر پیشین از آمادگی کشورش برای فروش نفت به اسراییل خبر داد. این درحالی است که این کشور هنوز به طور رسمی اسراییل را به رسمیت نمی شناسد. نعیمی در وین به خبرنگاران گفت: ملک عبد الله همواره الگوی روابط حسنه میان عربستان و سایر کشورها بوده است و "دولت یهودی" در این میان استثنا نیست.
چند ماه پیش از اظهار نظر مزبور، ترکی فیصل، رییس سابق اطلاعات عربستان، مقاله ای را در روزنامه اسراییلی هاآرتص منتشر کرد.
هر چند که فیصل در این مقاله مطلب جدیدی به موضع گیری اتحادیه عرب درباره روند صلح –عقب نشینی اسراییل به مرزهای قبل از سال 1967 – نیافزود، اما انتشار مقاله در یک روزنامه اسراییلی مقدمه ای مهم و اقدام قابل توجهی به شمار می رود. این ها نشانه ها و اشاره هایی بود که در پی سال ها پیشگویی درباره هماهنگی اسراییل و عربستان برای حمله به تاسیسات هسته ای ایران مشاهده می شد.
مهم ترین رویداد در مناسبات میان عربستان و اسراییل همکاری غیر رسمی میان آن دو است. اسراییل و عربستان در دهه 60 قرن گذشته زمینه مشترکی را یافته بودند که عبارت بود از کشورها یا جنبش هایی که وجود آن دو را تهدید می کرد. هماهنگی دو طرف در آن دوره تنها در سطح راهبردی باقی نماند و به همکاری تاکتیکی نیز کشیده شد.
نویسنده در ادامه می افزاید: منشا تهدید مشترک مورد نظر در دهه 60، جمال عبد الناصر، رییس جمهوری وقت مصر، بود. وی رهبر جنبش ملی گرایان عرب و پر طرفدارترین شخصیت خاورمیانه به شمار می رفت. سخنرانی ها و برنامه های رادیویی ناصر به میلیون ها نفر در سراسر جهان عرب می رسید و اسراییل و عربستان و انگلیس بارها در این سخنرانی ها مورد حمله و انتقاد قرار می گرفتند.
پس از براندازی نظام پادشاهی یمن در سال 1962 ناصر 70 هزار نیروی نظامی مصر را برای حمایت از نظام جدید یمن - در مقابل هواداران نظام قبلی - گسیل کرد. ناصر همچنین تاکید کرد که قصد دارد این "انقلاب" را به مناطق دیگر نیز گسترش دهد. منظور از مناطق دیگر بعدها عربستان سعودی در مرزهای شمالی یمن و عدن مستعمره انگلیس در جنوب یمن تفسیر شد...عربستان اما از قبایل هوادار نظام پیشین حمایت مالی کرد و به آن ها پناه داد.
این در حالی بود که گروهی از مزدوران انگلیسی تلاش می کردند به نیروهایی که ضد نیروهای مصری می جنگیدند کمک نظامی کنند. موانع طبیعی موجود در شمال یمن ارایه سلاح و پشتیبانی از شبه نظامیان قبایل را که در محاصره بودند، بسیار دشوار کرده بود.
لندن و ریاض در حالی که تمایل نداشتند از نیروهای هوادار نظام پیشین یمن به طور علنی حمایت کنند، نیازمند شریکی بودند که آمادگی انجام عملیات انتقال مخفیانه سلاح به نیروهای مزبور را داشته باشد. این شریک اسراییل بود.
سران اسراییل معتقد بودند که جنگ نیابتی با مصر رویارویی مصر و اسراییل در سینا را خنثی خواهد کرد و ناصر فرصت حمله به اسراییل را نخواهد داشت.
ماموریت نیروی هوایی اسراییل در سال های 1964 تا 1966 در ارتفاعات شمالی یمن انجام شد و سلاح ها و کمک های اولیه و ضروری به این مناطق ارسال شد .. خلبانان اسراییلی برای انجام این ماموریت از بیم جنگنده های مصری که بر فراز دریای سرخ گشت می زدند از آسمان عربستان استفاده کردند.
فارین آفرز افزود : برنامه ریزی و تصمیم گیری در این خصوص را نیز شماری از مزدوران انگلیسی، فرماندهان اسراییلی، خاندان حاکم عربستان و پادشاه مخلوع یمن و وزیر امور خارجه اش انجام می دادند. مشارکت اسراییل و همکاری با او اما به شهروندان عربستان و یمن اطلاع داده نشد تا امنیت این ماموریت تضمین شود و موضوع محرمانه بماند...
در این مقاله آمده است: "اگر اسراییل و عربستان آن زمان توانستند اختلافاتشان را کنار بگذارند اکنون نیز می توانند چنین کنند. هر یک از عربستان و اسراییل احتمال وجود ایران هسته ای را تهدیدی بزرگ تر از وجود جای پایی برای مصری ها در یمن در دهه 60 می دانند.
نویسنده ادعا کرد : می توان گفت این خطر به اندازه کافی حساس هست که نیازمند یک همکاری تاکتیکی در شرایط خاصی باشد؛ بویژه زمانی که تهران به تکمیل مراحل ساخت بمب اتم نزدیک شده باشد." علاوه بر این، روابط غیر رسمی عربستان و اسراییل همچنان پس از گذشت 5 دهه از ماموریت مزبور در یمن، ادامه دارد. از این رو افزایش تدریجی روابط و همکاری های غیر علنی میان دو طرف موضوع جدیدی نیست.
