پایگاه خبری صراط، 5 چهره جنجالی سال 93 را انتخاب کرده و به معرفی تک تک آنها پرداخته است. واضح است که گزینه های متعددی برای قرار گرفتن در لیست مذکور وجود داشتند اما ملاک این 5 انتخاب، رو شدن چهره ای تازه از منتخبین، در سال 93 بوده است. روند معرفی این چهره ها از پنجم به اول است. اولین چهره جنجالی سال 93 علی مطهری نماینده مجلس نهم است.
گروه سیاسی صراط – شاید پدیده ای به نام "علی مطهری" در آسمان سیاست ایران، چندان قابل درک نباشد. کسی که خودش را حامی "آزادی بیان" دوران اصلاحات و مخالف مشی سیاسی احمدی نژاد می داند. کسی که در یک نطق خود در پارلمان، هم از حصر انتقاد کند و قوه قضاییه را مخاطب قرار دهد و هم از وزیر کشور به خاطر جدی نگرفتن مسائل فرهنگی و پوشش بانوان.
شاید هیچ اصلاح طلبی به اندازه او نتواند از مشی سیاسی دولت تدبیر و امید دفاع کند و از لزوم رفع حصر بگوید و حتی با ممنوع التصویر شدن سران فتنه مخالفت کند؛ این ماجرا در مورد اصولگرایان هم صدق می کند. کدام اصولگرا تا کنون به اندازه علی مطهری از مشی فرهنگی دولت انتقاد کرده و به طور مثال پوشش های نابهنجار بانوان را به باد انتقاد گرفته است؟
مطهری پدیده غریبی است در سیاست ایران. او در نامه خود به رهبر معظم انقلاب در جریان انتخابات 92، دو دلیل شورای نگهبان برای رد صلاحیت هاشمی را "ناموجه" دانسته و ضمن درخواست بازگشت رفسنجانی به انتخابات، از رد صلاحیت مشایی به طور تمام قد دفاع کرده است: "پیشنهاد می کنم با حکم حکومتی در تایید صلاحیت ایشان [هاشمی رفسنجانی] زمینه تحقق حماسه سیاسی مورد نظرآن رهبر عزیز را فراهم آورید و محذور احتمالی لزوم اقدام مشابه در باره آقای مشایی موجه به نظر نمی رسد زیرا قیاس این دو با هم قیاس مع الفارق است و رد صلاحیت به دلیل داشتن گرایش های فکری غیر اسلامی کار درستی است اما رد صلاحیت به دلیل منتقد بودن کار نادرستی است. اولی مشمول حکم حکومتی نمی شود و دومی مشمول می شود."
مطهری منتقد دولت های اصلاحات، احمدی نژاد و روحانی بود اما این مخالفت در دوره احمدی نژاد نمود بیشتری داشت و در دوره روحانی نمود بسیار کمتری. در دوره اصلاحات، مخالفت او با مشی فرهنگی زمان، برجسته تر بود و او از منتقدان جدی دولت به شمار می رفت حال آنکه بعدها گفت آزادی بیان در همان دوره "خوب" بوده.
این مخالفت باعث شد تا با ورود احمدی نژاد به پاستور، او ابتدا از حامیان دولت جدید قلمداد شود. اما اندکی بعد مشخص شد او در هر دو جنبه سیاسی و فرهنگی با دولتمردان جدید مشکل دارد. خودش می گفت دولت احمدی نژاد از نظر فرهنگی "لیبرال" است و این بی تردید مطلوب مطهری نبود.
قصه دوباره تکرار شد و این بار با ورود روحانی به پاستور، او از موافقانش شمرده شد. اما در این بین، انتقاداتش از مشی فرهنگی دولت چندان به چشم نیامد.
مطهری در سال 93 شاید بیش از هر شخصیت سیاسی دیگری خبرساز شده باشد. این خبرسازی مدیون دو رویداد "ناتمام" است.
نماینده تهران در مجلس، در نطق معروفش درباره حصر سران فتنه، درباره "ساپورت" بانوان هم حرف زده بود وزارت کشور را به باد شدیدترین انتقادات گرفته بود اما در هیاهوی اصلاح طلبان برای او، این انتقادات گم شد.
در همان جلسه بود که برخی نمایندگان او را دوره کردند و او با واکنش فیزیکی خود، روز کم سابقه ای در مجلس ثبت کرد. نطقش نیمه تمام ماند؛ ابوترابی که نوع مدیریتش بر جلسه آن روز انتقاداتی به دنبال داشت، موفق شده بود دوربین ها و اصحاب رسانه را زودتر از جلسه خارج کند. اما این تدبیر تا حدی کارساز بود نه بیشتر. فیلمی موبایلی که روز بعد منتشر شد، در فضای مجازی عنوان "کف گرگی" مطهری را به خود گرفت. خود مطهری در واکنش به این اصطلاح، "گاهی کف گرگی را لازم" دانست!
اما فقط نطق او در پارلمان نبود که خبرساز شد. اندکی بعد سفر ناتمام او به شیراز، به یکی از جنجال های دامنه دار زمستان 93 تبدیل شد که در این میان خود مطهری بارها درباره آن نوشت و زنده اش نگاه داشت. دولتی ها هم کم نگذاشتند. روحانی برادرش را به دیدار مطهری فرستاد. وزیر کشور که در حادثه ضرب و شتم یک جانباز از سوی اصلاح طلبان در کرمان، کاری نکرده بود، دستور پیگیری ویژه برای مطهری داد.
مطهری در اقدامی بی سابقه به خطبه نماینده ولی فقیه در شیراز واکنش نشان داد و او را از متهمان حادثه نامید. سپس همه ادعاهای استانداری فارس درباره هشداهای پیش از سفر را رد کرد و در نامه به روحانی هم به طور کنایه آمیزی همداستان با اصلاح طلبان، انتخاب وزیر کشور را نتیجه "بده بستان" خواند.
ماجرای اخیر البته هنوز به پایان خط نرسیده و با پیگیری ویژه ای که مطهری از خود نشان می دهد بعید است به این زودی به اتمام برسد.
این دو رویداد ناتمام مطهری و واکنش‌هایش در آنها، البته او را بیش از هر چیز دیگری در قامت یک اصلاح طلب معرفی می کند. اما مروری بر سابقه او – آنچنان که رفت – نشان می دهد که او را نمی توان در قامت اصلاح طلبان یا حتی اصولگرایان جا داد. شاید خودش بهتر از هر کس دیگری خودش را توصیف کرده است: "تیپ ما که تفکرش از نظر سیاسی به دولت نزدیکتر و از نظر فرهنگی کمی فاصله دارد به طور کلی کم هستند. بالاخره یا اصلاح‌طلب هستند یا اصولگرا ولی این تیپ کم هستند."
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
گروه سیاسی صراط – شاید پدیده ای به نام "علی مطهری" در آسمان سیاست ایران، چندان قابل درک نباشد. کسی که خودش را حامی "آزادی بیان" دوران اصلاحات و مخالف مشی سیاسی احمدی نژاد می داند. کسی که در یک نطق خود در پارلمان، هم از حصر انتقاد کند و قوه قضاییه را مخاطب قرار دهد و هم از وزیر کشور به خاطر جدی نگرفتن مسائل فرهنگی و پوشش بانوان.
شاید هیچ اصلاح طلبی به اندازه او نتواند از مشی سیاسی دولت تدبیر و امید دفاع کند و از لزوم رفع حصر بگوید و حتی با ممنوع التصویر شدن سران فتنه مخالفت کند؛ این ماجرا در مورد اصولگرایان هم صدق می کند. کدام اصولگرا تا کنون به اندازه علی مطهری از مشی فرهنگی دولت انتقاد کرده و به طور مثال پوشش های نابهنجار بانوان را به باد انتقاد گرفته است؟
مطهری پدیده غریبی است در سیاست ایران. او در نامه خود به رهبر معظم انقلاب در جریان انتخابات 92، دو دلیل شورای نگهبان برای رد صلاحیت هاشمی را "ناموجه" دانسته و ضمن درخواست بازگشت رفسنجانی به انتخابات، از رد صلاحیت مشایی به طور تمام قد دفاع کرده است: "پیشنهاد می کنم با حکم حکومتی در تایید صلاحیت ایشان [هاشمی رفسنجانی] زمینه تحقق حماسه سیاسی مورد نظرآن رهبر عزیز را فراهم آورید و محذور احتمالی لزوم اقدام مشابه در باره آقای مشایی موجه به نظر نمی رسد زیرا قیاس این دو با هم قیاس مع الفارق است و رد صلاحیت به دلیل داشتن گرایش های فکری غیر اسلامی کار درستی است اما رد صلاحیت به دلیل منتقد بودن کار نادرستی است. اولی مشمول حکم حکومتی نمی شود و دومی مشمول می شود."
مطهری منتقد دولت های اصلاحات، احمدی نژاد و روحانی بود اما این مخالفت در دوره احمدی نژاد نمود بیشتری داشت و در دوره روحانی نمود بسیار کمتری. در دوره اصلاحات، مخالفت او با مشی فرهنگی زمان، برجسته تر بود و او از منتقدان جدی دولت به شمار می رفت حال آنکه بعدها گفت آزادی بیان در همان دوره "خوب" بوده.
این مخالفت باعث شد تا با ورود احمدی نژاد به پاستور، او ابتدا از حامیان دولت جدید قلمداد شود. اما اندکی بعد مشخص شد او در هر دو جنبه سیاسی و فرهنگی با دولتمردان جدید مشکل دارد. خودش می گفت دولت احمدی نژاد از نظر فرهنگی "لیبرال" است و این بی تردید مطلوب مطهری نبود.
قصه دوباره تکرار شد و این بار با ورود روحانی به پاستور، او از موافقانش شمرده شد. اما در این بین، انتقاداتش از مشی فرهنگی دولت چندان به چشم نیامد.
مطهری در سال 93 شاید بیش از هر شخصیت سیاسی دیگری خبرساز شده باشد. این خبرسازی مدیون دو رویداد "ناتمام" است.
نماینده تهران در مجلس، در نطق معروفش درباره حصر سران فتنه، درباره "ساپورت" بانوان هم حرف زده بود وزارت کشور را به باد شدیدترین انتقادات گرفته بود اما در هیاهوی اصلاح طلبان برای او، این انتقادات گم شد.
در همان جلسه بود که برخی نمایندگان او را دوره کردند و او با واکنش فیزیکی خود، روز کم سابقه ای در مجلس ثبت کرد. نطقش نیمه تمام ماند؛ ابوترابی که نوع مدیریتش بر جلسه آن روز انتقاداتی به دنبال داشت، موفق شده بود دوربین ها و اصحاب رسانه را زودتر از جلسه خارج کند. اما این تدبیر تا حدی کارساز بود نه بیشتر. فیلمی موبایلی که روز بعد منتشر شد، در فضای مجازی عنوان "کف گرگی" مطهری را به خود گرفت. خود مطهری در واکنش به این اصطلاح، "گاهی کف گرگی را لازم" دانست!
اما فقط نطق او در پارلمان نبود که خبرساز شد. اندکی بعد سفر ناتمام او به شیراز، به یکی از جنجال های دامنه دار زمستان 93 تبدیل شد که در این میان خود مطهری بارها درباره آن نوشت و زنده اش نگاه داشت. دولتی ها هم کم نگذاشتند. روحانی برادرش را به دیدار مطهری فرستاد. وزیر کشور که در حادثه ضرب و شتم یک جانباز از سوی اصلاح طلبان در کرمان، کاری نکرده بود، دستور پیگیری ویژه برای مطهری داد.
مطهری در اقدامی بی سابقه به خطبه نماینده ولی فقیه در شیراز واکنش نشان داد و او را از متهمان حادثه نامید. سپس همه ادعاهای استانداری فارس درباره هشداهای پیش از سفر را رد کرد و در نامه به روحانی هم به طور کنایه آمیزی همداستان با اصلاح طلبان، انتخاب وزیر کشور را نتیجه "بده بستان" خواند.
ماجرای اخیر البته هنوز به پایان خط نرسیده و با پیگیری ویژه ای که مطهری از خود نشان می دهد بعید است به این زودی به اتمام برسد.
این دو رویداد ناتمام مطهری و واکنش‌هایش در آنها، البته او را بیش از هر چیز دیگری در قامت یک اصلاح طلب معرفی می کند. اما مروری بر سابقه او – آنچنان که رفت – نشان می دهد که او را نمی توان در قامت اصلاح طلبان یا حتی اصولگرایان جا داد. شاید خودش بهتر از هر کس دیگری خودش را توصیف کرده است: "تیپ ما که تفکرش از نظر سیاسی به دولت نزدیکتر و از نظر فرهنگی کمی فاصله دارد به طور کلی کم هستند. بالاخره یا اصلاح‌طلب هستند یا اصولگرا ولی این تیپ کم هستند."
