صراط: رئیس کمیته هسته‌ای مجلس گفت: براساس بیانیه لوزان، ایران مجاز به استفاده از سانتریفیوژهای نسل یک است که این وضعیت مانع از تولید سوخت نیروگاه بوشهر در داخل می‌شود و مذاکره‌کنندگان باید استفاده از سانتریفیوژهای نسل ۸ را در توافق نهایی بگنجانند.
ابراهیم کارخانه‌ای نماینده مردم همدان در مجلس شورای اسلامی گفت: براساس اعلام مسئولین، مقام معظم رهبری سوخت مورد احتیاج کشور را 190 هزار سو اعلام کردند که برای تأمین آن با لحاظ کردن توان جداسازی 1.2 سو به ازای سانتریفیوژهای نسل یک (IR1) که در بیانیه لوزان به مدت 10 سال صرفاً مجاز به استفاده از این نوع سانتریفیوژ شده است، به تعداد 158 هزار عدد و با توان جداسازی 3 سو به ازای سانتریفیوژهای نسل 2 (IR2) که در حال حاضر در سالن S8 نطنز یک‌هزار عدد از آنها مستقر شده و براساس بیانیه صادره باید برچیده شود، به تعداد حدود 63 هزار سانتریفیوژ در سال نیاز دارد.
وی افزود: با استفاده از سانتریفیوژهای نسل‌های بالاتر (IR4, IR5, IR6, IR7, IR8) با توان جداسازی بالا تعداد سانتریفیوژها به شدت کاهش می‌یابد، به طوری که در IR8 با توان جداسازی 24 سو برای تأمین 190 هزار سو غنی‌سازی تنها حدود 8 هزار سانتریفیوژ در سال مورد نیاز است.
رئیس کمیته هسته‌ای مجلس اضافه کرد: بر این اساس، استفاده از سانتریفیوژها باید به گونه‌ای باشد که پس از اتمام قرارداد با روسیه طی سال‌های آینده، جمهوری اسلامی ایران قادر به تأمین 190 هزار سو غنی‌سازی باشد.
کارخانه‌ای اظهار داشت: براساس آنچه که در بیانیه لوزان آمده، جمهوری اسلامی ایران به مدت 10 سال صرفاً مجاز به استفاده از سانتریفیوژهای نسل یک به تعداد ثابت 5 هزار عدد است. از آنجا که تأمین سوخت نیروگاه بوشهر به میزان 150 هزار سو در سال اتمام قرارداد نیازمند سالانه 125 هزار سانتریفیوژ نسل یک و یا 50 هزار سانتریفیوژ نسل 2 است، لذا با این محدودیت شدید که اعمال شده، تأمین سوخت موردنیاز این نیروگاه هرگز محقق نخواهد شد و برنامه غنی‌سازی در سطح غیرصنعتی باقی خواهد ماند و این در حالی است که قرارداد دو نیروگاه دیگر با روسیه منعقد شده و قرار است یک واحد آن ظرف 10 سال آینده به بهره‌برداری برسد.
وی افزود: از سوی دیگر با توجه به اینکه سوخت موردنیاز نیروگاه بوشهر حدود 30 تن در سال است، با لحاظ کردن 10 تن ذخیره غنی‌سازی موجود و انباشت تولیدات 5 هزار سانتریفیوژ نسل یک طی 7 سال آینده به میزان حدود 7 تن، جمهوری اسلامی ایران حتی پس از اتمام قرارداد با روسیه در سال 1400 نه تنها قادر به تأمین سوخت نیروگاه بوشهر نخواهد بود، بلکه حدود 12 تن اورانیوم نیز کمبود خواهد داشت.
رئیس کمیته هسته‌ای مجلس اظهار داشت: تیم مذاکره‌کننده کشورمان باید برای حفظ دستاوردهای هسته‌ای و عزت و اقتدار ملت ایران در تدوین توافق نهایی به گونه‌ای دفاع از حقوق هسته‌ای ملت ایران را به پیش برد که جمهوری اسلامی ایران بلافاصله پس از اتمام قرارداد با روسیه که 7 سال دیگر به پایان می‌رسد، قادر به تولید سالانه حدود 30 تن اورانیوم غنی‌شده زیر 5 درصد برای تأمین سوخت سالیانه نیروگاه بوشهر و افزون بر آن برای تأمین سایر نیازهای کشور از جمله رآکتورهای تحقیقاتی و کاربردی نیز باشد.
کارخانه‌ای خاطرنشان کرد: در غیر این صورت، فعالیت 5 هزار سانتریفیوژ نسل یک و حتی بسیار بیشتر از آن برای مدت 10 سال هیچ فایده‌ای برای ملت ایران نخواهد داشت.
وی در پایان افزود: تیم مذاکره‌کننده باید در توافق نهایی برنامه تحقیق و توسعه را به طور شفاف به گونه‌ای در توافقنامه بگنجاند که با اتمام قرارداد ایران و روسیه، سانتریفیوژهای IR8 بلافاصله به چرخه تولید سوخت وارد شود، که با این اقدام حقوق ملت ایران در چرخه سوخت هسته‌ای حفظ خواهد شد.
ابراهیم کارخانه‌ای نماینده مردم همدان در مجلس شورای اسلامی گفت: براساس اعلام مسئولین، مقام معظم رهبری سوخت مورد احتیاج کشور را 190 هزار سو اعلام کردند که برای تأمین آن با لحاظ کردن توان جداسازی 1.2 سو به ازای سانتریفیوژهای نسل یک (IR1) که در بیانیه لوزان به مدت 10 سال صرفاً مجاز به استفاده از این نوع سانتریفیوژ شده است، به تعداد 158 هزار عدد و با توان جداسازی 3 سو به ازای سانتریفیوژهای نسل 2 (IR2) که در حال حاضر در سالن S8 نطنز یک‌هزار عدد از آنها مستقر شده و براساس بیانیه صادره باید برچیده شود، به تعداد حدود 63 هزار سانتریفیوژ در سال نیاز دارد.
وی افزود: با استفاده از سانتریفیوژهای نسل‌های بالاتر (IR4, IR5, IR6, IR7, IR8) با توان جداسازی بالا تعداد سانتریفیوژها به شدت کاهش می‌یابد، به طوری که در IR8 با توان جداسازی 24 سو برای تأمین 190 هزار سو غنی‌سازی تنها حدود 8 هزار سانتریفیوژ در سال مورد نیاز است.
رئیس کمیته هسته‌ای مجلس اضافه کرد: بر این اساس، استفاده از سانتریفیوژها باید به گونه‌ای باشد که پس از اتمام قرارداد با روسیه طی سال‌های آینده، جمهوری اسلامی ایران قادر به تأمین 190 هزار سو غنی‌سازی باشد.
کارخانه‌ای اظهار داشت: براساس آنچه که در بیانیه لوزان آمده، جمهوری اسلامی ایران به مدت 10 سال صرفاً مجاز به استفاده از سانتریفیوژهای نسل یک به تعداد ثابت 5 هزار عدد است. از آنجا که تأمین سوخت نیروگاه بوشهر به میزان 150 هزار سو در سال اتمام قرارداد نیازمند سالانه 125 هزار سانتریفیوژ نسل یک و یا 50 هزار سانتریفیوژ نسل 2 است، لذا با این محدودیت شدید که اعمال شده، تأمین سوخت موردنیاز این نیروگاه هرگز محقق نخواهد شد و برنامه غنی‌سازی در سطح غیرصنعتی باقی خواهد ماند و این در حالی است که قرارداد دو نیروگاه دیگر با روسیه منعقد شده و قرار است یک واحد آن ظرف 10 سال آینده به بهره‌برداری برسد.
وی افزود: از سوی دیگر با توجه به اینکه سوخت موردنیاز نیروگاه بوشهر حدود 30 تن در سال است، با لحاظ کردن 10 تن ذخیره غنی‌سازی موجود و انباشت تولیدات 5 هزار سانتریفیوژ نسل یک طی 7 سال آینده به میزان حدود 7 تن، جمهوری اسلامی ایران حتی پس از اتمام قرارداد با روسیه در سال 1400 نه تنها قادر به تأمین سوخت نیروگاه بوشهر نخواهد بود، بلکه حدود 12 تن اورانیوم نیز کمبود خواهد داشت.
رئیس کمیته هسته‌ای مجلس اظهار داشت: تیم مذاکره‌کننده کشورمان باید برای حفظ دستاوردهای هسته‌ای و عزت و اقتدار ملت ایران در تدوین توافق نهایی به گونه‌ای دفاع از حقوق هسته‌ای ملت ایران را به پیش برد که جمهوری اسلامی ایران بلافاصله پس از اتمام قرارداد با روسیه که 7 سال دیگر به پایان می‌رسد، قادر به تولید سالانه حدود 30 تن اورانیوم غنی‌شده زیر 5 درصد برای تأمین سوخت سالیانه نیروگاه بوشهر و افزون بر آن برای تأمین سایر نیازهای کشور از جمله رآکتورهای تحقیقاتی و کاربردی نیز باشد.
کارخانه‌ای خاطرنشان کرد: در غیر این صورت، فعالیت 5 هزار سانتریفیوژ نسل یک و حتی بسیار بیشتر از آن برای مدت 10 سال هیچ فایده‌ای برای ملت ایران نخواهد داشت.
وی در پایان افزود: تیم مذاکره‌کننده باید در توافق نهایی برنامه تحقیق و توسعه را به طور شفاف به گونه‌ای در توافقنامه بگنجاند که با اتمام قرارداد ایران و روسیه، سانتریفیوژهای IR8 بلافاصله به چرخه تولید سوخت وارد شود، که با این اقدام حقوق ملت ایران در چرخه سوخت هسته‌ای حفظ خواهد شد.
