صراط: سردار حسین همدانی اولین شهیدی نیست که ما در راه دفاع از حرم حضرت زینب (س) و امنیت ملی ایران مظلومانه در خاک غربت از دست دادیم. شهیدی که سال ها، از همان اوایل تشکیل سپاه، دست اندرکار شکل دهی و سازماندهی این ارگان مهم بود، در بزنگاه های مهم دفاع مقدس مسئولیت داشت و کنار حاج همت و حاج احمد متوسلیان و … مخلصانه جنگید تا حتی یک وجب از خاک ایران به حضور متجاوزان آغشته نباشد و حالا که تهدید شکل و موقعیتش عوض شده، حاج حسین همدانی از نخستین کسانی بود که باز هم برای آن که مرزهای ایران از گزند تروریست ها در امان باشد و روزی مجبور نباشیم دوباره در مرزهای غربی مان این بار با تروریست ها بجنگیم، به سوریه رفت تا هر آنچه از دوران دفاع مقدس تجربه اندوخته بود در اختیار محور مقاومت بگذارد. حاج حسین همدانی و افرادی از جنس او که روزها و شب های سختی را در جبهه های دفاع از ایران گذرانده اند به خوبی می دانند که هدف از به هم ریختن سوریه تنها به هم ریختن یک کشور و تصرف چند شهر و روستا نیست. چه این که اگر مردم ایران اکنون در میانه جنگ های منطقه، در امنیت زندگی می گذرانند، نتیجه آن است که ما نه چسبیده به مرزهای جغرافیایی که کیلومترها دورتر از مرزها مشغول دفاع بوده ایم و هستیم و آن جا که هدف از بحران ها برهم زدن امنیت ایران در کوتاه مدت و درازمدت باشد، ایران هوشمندانه چه پیدا و چه پنهان مقابل برهم خوردن امنیت خود و منطقه ایستاده است. شهادت حاج حسین همدانی در سرزمین سوریه که مزین به نام مبارک عمه سادات (ع) است، به خودی خود از 3 منظر باید مورد توجه جدی قرار گیرد:
1 – برخی کشورها از جمله آمریکا درحالی در سالگرد یک سالگی ائتلاف ضد داعش خود قرار گرفته اند که براساس گزارش برخی نهادهای نظامی و امنیتی طی این مدت 90درصد حملات هوایی شان در بیابان ها و مناطق خالی از سکنه و تروریست بوده است. آمریکایی ها که بعضا حتی محموله های تسلیحاتی و غذایی برای تروریست ها از هواپیماهایشان به زمین انداخته اند، نه تنها اقدام جدی برای بیرون راندن تروریست ها در سوریه نداشته اند بلکه در یک سال گذشته داعش و سایر گروه های تروریست قدرت بیشتر هم گرفته اند و مناطق بیشتری را تصرف کرده و افراد بیشتری را سلاخی کرده اند. تازه ترین سناریوی متناقض غربی ها در سوریه نیز در چند روز اخیر شکل گرفته است. جایی که در مقابل حملات هوایی روسیه آمریکایی ها رسما خواستار توقف حملات به تروریست هایی شده که آن را «تروریست خوب»می دانند. شهادت شهید حسین همدانی، که هنوز هم که این سطور را می نویسم باورش بسیار سخت است، در کنار خون پاک شهدای دیگر ایران که در سوریه یا عراق هنگام دفاع از محور مقاومت بر زمین ریخته شده، برخلاف ادعای غربی ها نشان می دهد که ایران در دفاع از آن چه مرزهای امنیت ملی و اعتقادی خود می داند،جدی است و آن را نه از کابین خلبان که روی زمین های پر از کمین و مین و … دنبال می کند. و در این مسیر ابایی از آن ندارد که ارزشمندترین گوهرها و سرمایه های انسانی اش را رهسپار بیابان های سوریه کند. پر واضح است که آنچه در سوریه می تواند معادلات جبهه نبرد را در مسیر نهایی قرار دهد نه عملیات های هوایی بلکه نبرد رودررو با تروریست هاست. خون شهدای ایران نشان می دهد که ما می دانیم اگر می خواهیم دامنه ناامنی ها و سلاخی ها توسط تروریست های تکفیری خدای ناکرده به شهرها و روستاهای مرزی ما کشیده نشود باید با همه وجود مقابل تروریست ها بایستیم و در این مسیر حاج حسین ها را چه باک که خون پاکشان نثار امنیت و آرامش ایران شود.
2 – از دست دادن حاج حسین همدانی در سوریه، شاید یکی از سنگین ترین ضایعه هایی باشد که از ابتدای آغاز بحران سوریه تاکنون ما به خود دیده ایم. گرچه به خاک و خون کشیده شدن صدها هزار زن و کودک بی گناه در منطقه به خودی خود ضایعه ای سنگین است. با این حال می خواهم بگویم برای ما از دست دادن حاج حسین همدانی سخت و ضایعه بار است. چه آن که جبهه مقاومت فردی متخصص را پس از 4 سال کسب تجربه در عرصه میدانی سوریه از دست داد و باید تنها امیدوار باشیم که برای جایگزینی این مردان بی ادعا و پرافتخار اقدامات مناسبی انجام شده باشد که عرصه میدانی ما از این اسطوره ها، چه در حوزه معنوی و چه در حوزه تخصص نظامی، خالی نباشد.
3 – صبح جمعه که خبر شهادت حاج حسین همدانی را شنیدم، ناخودآگاه در ذهنم مرور کردم که کمتر از یک هفته تا محرم مانده وحیف که سردار نماند و این محرم را ندید. اما ظریفی می گفت، خوشا به حالش که این محرم را کنار ارباب خواهد بود، خوشا به حالش که شهد شهادت را از شقی ترین تفکرات چشید، مانند مولایش علی (ع) و اربابش حسین (ع). در دوره‌ای که همه کفر مقابل همه اسلام ایستاده است، خوشابه حال حاج حسین که خودش را در روز مباهله، به مباهله قرن بیست و یکم رسانده بود. حالا در روزی که غربی ها به دنبال برنده جایزه صلح نوبل بودند، سردار جایزه اش را گرفت و در شبی که مزین به نام اباعبدا…(ع) است میهمان سفره حضرت شد. جایزه صلح را باید به حاج حسین داد که بار آخر که به سوریه می رفت گفته بود: «این بار احساس می کنم بازگشتی نیست…» جایزه صلح را به سردار حسین همدانی می دهیم که موی سپیدش را با خون سرخ خود خضاب کرد و به دیدار ارباب شتافت تا ثابت کند برای ما دفاع از انقلاب اسلامی و امنیت ایران و مبارزه با تروریسم نه در ائتلاف های گوناگون و پر سروصدا که در میدان نبرد با خون معنا می شود.چه این که «…فیا سیوف خذینی»
امیرحسین یزدان پناه
