او می‌گوید: به جز من سه خانم دیگر هم اصطلاحا موفق به پریدن شدند و گواهی‌نامه این کار را دریافت کردند. «مسیح مقدم» یکی از آنها بود که در حال حاضر در انگلیس زندگی می‌کند، از«فریدا خمسه» خبری ندارم و «مهرانگیز زنده‌نام» هم در حین این کار فوت کرد و به عبارتی نخستین زنی است که به‌دلیل چتربازی جان خودش را از دست داد.
امام‌علیزاده با بیان اینکه پدرش نظامی بوده و او را برای انجام این کار
تشویق می‌کرد، ادامه داد: چون دوره‌های چتربازی بسیار سخت بود و باید از
برج فرود در شیراز که ارتفاع آن 18 تا 20 متر بود پایین می‌آمدیم، همه‌ی 30
نفری که در این دوره‌ها شرکت کردند نتوانستند این کار را انجام دهند و
معاف شدند. این دوره‌ها که 8 ماه طول کشید، به صورت رایگان و در محدوده
نظامی آن زمان «باغ شاه» که «میدان حُر» فعلی است، برگزار می‌شد.
این چترباز زن اضافه می‌کند: یک‌بار دچار سانحه شدم و چترم باز نشد و بعد از آنکه چتر کمکی‌ام را باز کردم، به چتر اصلی‌ام پیچید و من با جمجه زمین خوردم. تیمسار خاتم، فرمانده نیروی هوایی آن زمان بود که به‌سرعت دستور انتقال من را به بیمارستان نیروی هوایی داد. 48 ساعت در بیمارستان بیهوش بودم و بعد از آن هم من را برای ادامه درمان به فرانسه فرستادند و بعد از آنکه خوب شدمف به ایران برگشتم و به دلیل آسیبی که به جمجمه‌ام خورده بود، یک سال از پرش محروم شدم.
دیدار مسجدجامعی با نخستین بانوی چترباز ایران
امام‌علیزاده می‌گوید: در کارنامه کاری‌ام 218 پرش دارم. گاهی دلم می‌خواهد با کایت بپرم اما چون در اثر چتربازی مفصل زانو‌هایم از بین رفته، مجبور شدم عمل کنم و پُرتز بگذارم؛ به همین دلیل دیگر نمی‌توانم با سرعت بالا بپرم اما همچنان ورزش می‌کنم و مرتب بارفیکس می‌زنم.
او بیان می‌کند: بعد از آنکه ازدواج کردم، صاحب فرزند شدم و دیگر نتوانستم به کارم ادامه دهم. البته همسرم با ادامه کارم مخالفتی نداشت اما دیگر فرصت انجام این کار را نداشتم. البته بعد از انقلاب هم چند بار پیشنهاد کاری در این زمینه داشتم.
امام‌علیزاده درباره اینکه فرزندانش به انجام چتربازی تمایلی نشان داده‌اند یا نه، پاسخ می‌دهد: در کل اخلاق من مردانه است اما بچه‌هایم این طور نیستند. آنها حتا از گربه هم می‌ترسند.
نخستین بانوی چترباز ایرانی هنوز عکس‌های قدیمی و مصاحبه‌هایش را در مجله‌های نگه داشته است و می‌گوید: بعید می‌دانم امروزه خانم‌ها چنین کاری انجام دهند.
