خانم‌های پولدار طعمه می‌شوند!

صراط: ستاره سینما، شهرت، محبوبیت، دستمزدهای آنچنانی و...واژه‌های جذاب و وسوسه‌انگیز که هر فردی را ترغیب می‌کند برای یک بار هم که شده طعم بازیگری را بچشید یا حداقل تلاش خودرا برای رسیدن به آن انجام دهد، سینمایی که امروزه هر کسی با واسطه‌های گوناگون می‌تواند وارد آن شود. حرفه‌ای تخصصی که هیچ چهارچوب خاص و مسیر مشخصی در آن وجود ندارد که داوطلبان و علاقمندان ورود به سینما را دست‌چین کند.

به گزارش باشگاه خبرنگاران، سینما به واسطه جذابیت‌های ذاتی و وسوسه شغلی که نام و نان را همزمان به ارمغان می‌آورد بیش از دیگر هنرها مورد توجه جوانان قرار گرفته است، در این میان بازیگری بیش از دیگر رشته‌های هنر هفتم مورد توجه و اقبال جوانان است.

تب بازیگری در یک دهه گذشته به شکل فزاینده‌ای گریبان نسل جوان را گرفته است گرفتن یک نقش هر چند کوتاه در یک فیلم سینمایی چیزی است که برای برخی ارزش زیادی پیدا کرده است و بسیاری از آنها برای رسیدن به هدف خود بهای گزافی را می‌پردازند.

میزان این تقاضا به حدی زیاد است که دیگر مراکز دولتی آموزش هنر در دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی پاسخگوی خیل عظیم متقاضیان این عرصه نیست. برهمین اساس شاهد رشد روز افزون آموزشگاه‌های آزاد بازیگری در سطح کشور به ویژه پایتخت هستیم که بسیاری از آنان نه از سر دغدغه هنری بلکه صرفا به خاطر سودآوری مالی سربرآورده‌اند.این در حالی است که در بخش خصوصی به جز آموزشگاه‌هایی که واقعا هدفشان آموزش بازیگری است و توسط کارگردانان و بازیگران بزرگ و بنام سینمای ایران اداره می‌شوند و خروجی خوبی هم داشته‌اند، مابقی صرفا در جهت منافع مالی است و توسط افرادی اداره می‌شوند که صلاحیت و دانش تدریس این حرفه را ندارند و با انواع و اقسام ترفندها و تکیه بر نام یک هنرپیشه معروف در تبلیغات، افراد علاقمند را جذب کلاسهایشان می‌کنند که در بیشتر موارد هیچ بازدهی ندارند.

سعید راد از بزرگان تاریخ سینمای ایران که سابقه همکاری با کارگردانان مطرحی چون مسعود کیمیایی، ناصر تقوایی، امیر نادری و نادر شیردل را در کارنامه خود دارد درباره معضل کلاس‌های بازیگری می‌گوید: علاقمندان بازیگری در این کلاس‌ها ثبت‌نام می‌کنند و کلی هزینه و وقت صرف می‌کنند، به همین دلیل انتظار دارند به سرعت وارد سینما شوند. متأسفانه این کار تبدیل به یک نوع بیزینس شده است.

سالانه پنجاه تا شصت هزار هنرجوی بازیگری از این کلاس‌های فارغ‌التحصیل می‌شوند اما آیا سینمای ایران ظرفیت این همه بازیگر را دارد؟!

مدیر یکی از مؤسسات آموزش بازیگری در شمال تهران در مورد نحوه عملکرد این آموزشگاه می‌گوید: هنرجویانی داشته‌ام که حاضر بودند هزینه هنگفت و میلیونی را بپردازند تا بتوانند نقش کوتاهی حتی چند دقیقه‌ای بخرند! در این مسیر ممکن است خانم‌های جوان و بی‌اطلاع مورد سوءاستفاده‌های اخلاقی نیز قرار بگیرند.

گروهی از دختران و پسران که در راهروهای آموزشگاه تردد داشتند طی صحبت دوستانه‌ای به خبرنگار ما گفتند که حاضرند برای بازی دو دقیقه‌ای در یک فیلم سینمایی 100 میلیون تومان هزینه کنند. البته ماجراهای پشت پرده‌ای نیز در درد و دل‌های برخی از این افراد در صفحات اینستاگرام و فیسبوکشان مشاهده می‌شود که از انتشار آن معذوریم.

در حالی شاهد رشد قارچ‌گونه کلاسهای آموزش بازیگری هستیم که از سوی صنوف سینمایی در این زمینه هیچگونه روشنگری صورت نمی‌گیرد، شاید به این دلیل که این آموزشگاه‌ها می‌توانند منبع درآمد خوبی برای هنرپیشه‌های درجه دوم و سوم باشد که دیگر دوران طلایی بازیگری‌شان به سر آمده است و به دلیل عدم شفاف‌سازی در این زمینه از سوی رسانه‌ها بیشتر افرادی که در این کلاسها ثبت‌نام می‌کنند اطلاع‌ دقیقی از کم و کیف این کلاسها ندارند.

با تمامی این اوصاف نمی‌توان منکر ضرورت تأسیس آموزشگاه‌های بازیگری شد و به دلیل وجود برخی مراکز غیرمجاز و بی‌کیفیت تمام آموزشگاه‌ها را به یک چوب راند. هنرمندان و بازیگران معروف زیادی در سینمای ایران هستند که از طریق همین آموزشگاه‌ها پا به عرصه بازیگری گذاشته‌اند و حتی به ستاره سینما بدل شده‌اند.

بهرام رادان و ترانه علیدوستی 2 بازیگر خوب سینما هستند که همین مسیر را برای ستاره شدن پیموده‌اند.

آموزشگاه‌های بازیگری اساتید شناخته شده از جمله این مؤسسات معتبر است که بازیگران با استعداد زیادی را به سینما معرفی کرده‌اند. در این آموزشگاه‌ها تدریس بر پایه اصول علمی و توسط هنرمندان دانش‌آموخته و با تجربه این رشته انجام می‌گیرد و پس از اتمام دوره در صورت داشتن توانایی و شرایط لازم به کارگردانان سینما معرفی می‌شوند.

فعالیت مؤسسات نامعتبر که هیچ بازدهی نیز ندارند گاه باعث خدشه‌دار شدن نام این گونه مؤسسات معتبر می‌شود، اما آن چه که مهم است و ضروری نظارت بر سطح کیفی و آموزشی این مراکز است. صدور آسان مجوز راه‌اندازی آموزشگاه بازیگری به هر کس و به هر تعداد در سال‌های اخیر با توجه به بازخورد واثر بخشی آنها در جامعه هنری، از موضوعاتی است که نمی‌توان به سادگی از کنار آنها گذشت و مستلزم نوعی آسیب‌شناسی است و آخرین سوال که مدتها است بی پاسخ مانده عطش جوانان به بازیگری است که چطور سودجویان و شیادان بی‌مهابا برای فریب این جوانان می تازند بی آنکه مانعی کوچک بر سر راه آنان وجود داشته باشد؟