صراط: سیدحسن خمینی با اشاره به دربی امروز استقلال و پرسپولیس نوشت:
مدت‌ها بود که نتوانسته بودم یک بازى کامل از دو تیم پر طرفدار کشورمان یعنى استقلال و پرسپولیس ببینم. اما امروز عصر با بچه‌ها نشستیم و بازى را دیدیم و به یاد روزهاى نوجوانى افتادم. در دهه شصت، جمعه‌ها استقلال در ورزشگاه شهید شیرودى بازى مى‌کرد و پرسپولیس _ که مقطعى هم نامش تنها روى کاغذ پیروزى شد_ در ورزشگاه آزادى. با دوستان و بعضى از فامیل به طور مرتب به استادیوم مى رفتیم. آن سالها تنها سرگرمى ما همین بازى ها بود که نامش جام باشگاه‌هاى تهران بود و تنها تیم‌هاى تهرانى در آن حاضر بودند ، رفت و برگشت هم نداشت. یک جام بین استانى هم چند سالى با نام جام قدس برگزار مى‌شد که براى تهرانى‌ها جذابیتى نداشت. فوتبال کشور هم خلاصه مى‌شد در همین دو تیم که به صورت غیرحرفه‌اى و بدون پرداخت‌هاى کلان بسته مى‌شدند. تیم ملى هم غیر از یکى دو نفر ، از بازیکنان این دو تیم تشکیل مى‌یافت. نکته دیگر هم آن بود که معمولاً بازى این دو تیم مساوى تمام مى‌شد و بر خلاف نیمه اول بازى امروز، آن سالها ، بازى‌هاى این دو تیم زیبا نبود. راستى یادش به خیر ؛ فکر مى‌کنم بیش از عدد انگشتان دو دست بازى‌هاى این دو تیم را در استادیوم آزادى، از نزدیک شاهد بودم. اکثر آنها هم در طبقه دوم بود. روزگار خوش نوجوانى و جوان‌تر بودن. بردها و باخت‌ها. غم‌ها و شادى‌ها. یک رنگ شدن‌ها و کُرى خواندن‌هاى قبل و بعد بازى، در مدرسه و مسجد و محله. خرید مجله‌هاى هفتگى و تعقیب اخبار ورزشى. در مجموع یادش به خیر. قدر روزهاى نوجوانى و تازه جوانى را بیشتر بدانید.
مدت‌ها بود که نتوانسته بودم یک بازى کامل از دو تیم پر طرفدار کشورمان یعنى استقلال و پرسپولیس ببینم. اما امروز عصر با بچه‌ها نشستیم و بازى را دیدیم و به یاد روزهاى نوجوانى افتادم. در دهه شصت، جمعه‌ها استقلال در ورزشگاه شهید شیرودى بازى مى‌کرد و پرسپولیس _ که مقطعى هم نامش تنها روى کاغذ پیروزى شد_ در ورزشگاه آزادى. با دوستان و بعضى از فامیل به طور مرتب به استادیوم مى رفتیم. آن سالها تنها سرگرمى ما همین بازى ها بود که نامش جام باشگاه‌هاى تهران بود و تنها تیم‌هاى تهرانى در آن حاضر بودند ، رفت و برگشت هم نداشت. یک جام بین استانى هم چند سالى با نام جام قدس برگزار مى‌شد که براى تهرانى‌ها جذابیتى نداشت. فوتبال کشور هم خلاصه مى‌شد در همین دو تیم که به صورت غیرحرفه‌اى و بدون پرداخت‌هاى کلان بسته مى‌شدند. تیم ملى هم غیر از یکى دو نفر ، از بازیکنان این دو تیم تشکیل مى‌یافت. نکته دیگر هم آن بود که معمولاً بازى این دو تیم مساوى تمام مى‌شد و بر خلاف نیمه اول بازى امروز، آن سالها ، بازى‌هاى این دو تیم زیبا نبود. راستى یادش به خیر ؛ فکر مى‌کنم بیش از عدد انگشتان دو دست بازى‌هاى این دو تیم را در استادیوم آزادى، از نزدیک شاهد بودم. اکثر آنها هم در طبقه دوم بود. روزگار خوش نوجوانى و جوان‌تر بودن. بردها و باخت‌ها. غم‌ها و شادى‌ها. یک رنگ شدن‌ها و کُرى خواندن‌هاى قبل و بعد بازى، در مدرسه و مسجد و محله. خرید مجله‌هاى هفتگى و تعقیب اخبار ورزشى. در مجموع یادش به خیر. قدر روزهاى نوجوانى و تازه جوانى را بیشتر بدانید.
