صراط: بانی فیلم نوشت: در سالهای اخیر تلویزیون اوضاع و احوال مناسبی به لحاظ بودجه نداشته است و این مسئله دیگر چیزی نیست که از اهالی رسانه ملی قابل کتمان باشد.
اما مدیران مختلف سیما با ترفندهای مختلف تا امروز این سازمان عریض و طویل را به ساحل رسانده اند. شاید حضور اسپانسرها لطمه بسیاری به کیفیت تولیدات سیما زد و بسیاری از مدیران درجه یک سازمان با این مسئله موافق نبودند، اما به اجبار مجبور به امضای این اوضاع و احوال شدند و فروش بهترین ساعات آنتن در شبکه های مختلف به اسپانسرها و تاثیرگذاری برنامه های مشارکتی برای کیفیت آثار حتی در ریزش مخاطب نیز موثر بود.
نکته جالب که اخیراً تهیه کنندگان سازمان را متعجب کرد پرداختن سهام به جای هزینه ها و اقساط پروژه ها از سوی تلویزیون به تهیه کنندگان است که به هیچ وجه منطقی به نظر نمی رسد.
مگر می شود به جای پول به اثر در حال تولید سهام تزریق کرد، سریالی که مراحل تولید را پشت سر می گذارد قطعاً به نقدینگی نیازمند است تا بتواند هزینه های روزمره از جمله حقوق عوامل، هزینه های تولیدی و تدارکات از جمله غذا، حمل و نقل، اجاره لوکیشن و… را پرداخت کند.
پرداخت سهامی که ۱۰ ماه دیگر قابل وصول است چگونه می تواند هزینه های روزمره یک سریال را تامین کند و در واقع این طرح مشخصاً نمی تواند خیلی کاربردی باشد.
پرداخت سهامی که در بازار امروز ۲۰ درصد از آن کسر می شود و مابقی پرداخت می شود یک نوع بیزنس بازنده برای تهیه کننده محسوب می شود که می تواند اوضاع و احوال نابسامان پروژه های تلویزیونی را تشدید کند.
قطعاً اگر تلویزیون سهامی را که در دست دارد به نقدینگی تبدیل کند نسبت به پرداخت اقساط پروژه ها اقدام کند منطقی تر از این است که تهیه کنندگان را وارد این پروسه کند.
این اتفاق نشان از این دارد که باید به حال و احوال مالی سازمان صدا و سیما فکری اساسی کرد چرا که این تفکرات اقتصادی اشتباه می تواند فاکتور جدیدی باشد در پایین آمدن کیفیت آثار و تمرکز تولید کنندگان که مجبور هستند به جای محتوا به منبع مالی پروژه فکر کنند.
اما مدیران مختلف سیما با ترفندهای مختلف تا امروز این سازمان عریض و طویل را به ساحل رسانده اند. شاید حضور اسپانسرها لطمه بسیاری به کیفیت تولیدات سیما زد و بسیاری از مدیران درجه یک سازمان با این مسئله موافق نبودند، اما به اجبار مجبور به امضای این اوضاع و احوال شدند و فروش بهترین ساعات آنتن در شبکه های مختلف به اسپانسرها و تاثیرگذاری برنامه های مشارکتی برای کیفیت آثار حتی در ریزش مخاطب نیز موثر بود.
نکته جالب که اخیراً تهیه کنندگان سازمان را متعجب کرد پرداختن سهام به جای هزینه ها و اقساط پروژه ها از سوی تلویزیون به تهیه کنندگان است که به هیچ وجه منطقی به نظر نمی رسد.
مگر می شود به جای پول به اثر در حال تولید سهام تزریق کرد، سریالی که مراحل تولید را پشت سر می گذارد قطعاً به نقدینگی نیازمند است تا بتواند هزینه های روزمره از جمله حقوق عوامل، هزینه های تولیدی و تدارکات از جمله غذا، حمل و نقل، اجاره لوکیشن و… را پرداخت کند.
پرداخت سهامی که ۱۰ ماه دیگر قابل وصول است چگونه می تواند هزینه های روزمره یک سریال را تامین کند و در واقع این طرح مشخصاً نمی تواند خیلی کاربردی باشد.
پرداخت سهامی که در بازار امروز ۲۰ درصد از آن کسر می شود و مابقی پرداخت می شود یک نوع بیزنس بازنده برای تهیه کننده محسوب می شود که می تواند اوضاع و احوال نابسامان پروژه های تلویزیونی را تشدید کند.
قطعاً اگر تلویزیون سهامی را که در دست دارد به نقدینگی تبدیل کند نسبت به پرداخت اقساط پروژه ها اقدام کند منطقی تر از این است که تهیه کنندگان را وارد این پروسه کند.
این اتفاق نشان از این دارد که باید به حال و احوال مالی سازمان صدا و سیما فکری اساسی کرد چرا که این تفکرات اقتصادی اشتباه می تواند فاکتور جدیدی باشد در پایین آمدن کیفیت آثار و تمرکز تولید کنندگان که مجبور هستند به جای محتوا به منبع مالی پروژه فکر کنند.
