صراط: محمد ابراهیم محمدی کارشناس مسائل آموزش و پرورش در یادداشتی نوشت:
به زودی سال تحصیلی آغاز می‌شود و دانش‌آموزان و معلمان فرارسیدن فصل آموزش و تربیت را جشن می‌گیرند اما آنچه در این میان سخت، خسته‌کننده و کسالت‌آفرین است، کلاس‌هایی است که جز زحمت، خستگی و آموزش‌های شکننده برای معلم و دانش‌آموز حاصلی ندارد.
من که تجربه این دست کلاس‌ها را دور از چشم ستادی‌ها و مدیران منطقه‌ای که ساماندهی را فقط در اعزام معلم به کلاس می‌دانند، دیده‌ام، می‌دانم معلم چقدر در مدیریت و سامان‌یابی کلاس به رنج می‌افتد.
بهتر باشد بگوییم مدیران هر چند فی‌المجلس و با چند جلسه، پرونده ساماندهی را مختومه می‌کنند اما معلم طی یک دوره یکساله برای آموزش بهتر در یک کلاس 40 تا 45 نفره هر روز با خواهش و انذار و موعظه و... روزگار سپری می‌سازد.
معضل ساماندهی معلمان در مدارس و کلاس‌ها، یکی از دردهای کهنه آموزش و پرورش است. این گره در سالیان سال با دست با کفایت هیچ وزیر و مدیری به نفع دانش‌آموز گشوده نشده است.
باید پرسید چرا آموزش و پرورش با این همه زمینه، ظرفیت‌ها و ابزارهای مادی و معنوی نتوانسته این قفل را بگشاید و نُرم کلاس‌ها را که در شکل خوش‌بینانه و استاندارد باید 11 نفره باشد، حداقل به کلاس‌های 25 تا 30 نفره تقلیل دهد.
شاید اگر مدیران ارشد و مدیران کل حوزه ستادی براساس پیشنهاد «معلم وزیری» که قبلاً توسط نگارنده ارائه شد، خود را موظف به حضور هفته‌ای 2 ساعت در کلاس درس می‌کردند بهتر می‌دانستند چقدر آموزش در این کلاس‌های متراکم سخت و خسته کننده است؛ مقوله تربیت که جای خود دارد.
وزیر محترم باید یک بار برای همیشه این مشکل را چاره کند و تمام همت و انرژی خود را متوجه کلاس و مدرسه خوب و شایسته معطوف سازد.
آیا مدارس پادگانی خشک و سرد، شبانه‌روزی‌های دور از آبادی و کلاس‌های متراکم و خفه می‌تواند محل و مکان مناسبی برای تربیت باشد؟
آیا معلم خسته‌ای که بیش از نیمی از زمان آموزش خود را صرف مبصری می‌کند و برای آرام سازی و آموزش از همه ظرفیت‌های ممکن بهره می‌گیرد، می‌تواند مربی شایسته و الگویی پایدار برای تربیت باشد؟
باید با شتاب بیشتری به دنبال طراحی و عملیاتی کردن یک بسته ویژه مدرسه شاد، شاداب و با طراوت بود که نقطه آغازین آن اصلاح شیوه ساماندهی معیوب و ناصواب جاری در نظام آموزش باشد.
منبع: مهر
