صراط: آیت الله دستغیب در صفحه ۱۴۷ جلد اول کتاب گناهان کبیره و در بخش عاق والدین به موضوع مهم اطاعت از والدین می پردازد که به شرح زیر است.
به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان؛ امر و نهی والدین در واجبات عینیه و محرمات الهیه هیچ تاثیری ندارد و لغو است؛ مثل اینکه اولاد را امر به شرب خمر کنند، یا او را از نماز یا روزه واجب نهی کنند فایده ندارد.
در حدیث شریفی موجود است که معصوم می فرماید: طاعتی برای مخلوق در معصیت خالق نیست. به این مطلب تصریح می شود.
در غیر این دو صورت یعنی در مستحبات و مکروهات و مباحات بلکه واجبات کفائیه، قدر مسلم از وجوب اطاعت امر و نهی ایشان مواردی است که مخالفت نمودن آنها موجب اذیت و ناراحتی ایشان گردد و خاطر آنان آزرده و قلبشان شکسته شود. در این صورت است که مخالفت کردن ایشان حرام و گناه کبیره است، چون مصداق حقیقی عقوق است.
مثلا هرگاه فرزند بخواهد سفر غیر واجبی برود و والدین در اثر ترس از رسیدن ضرری به او، یا در اثر شدت علاقه و نداشتن طاقت دوری فرزند؛ او را از این مسافرت نهی کنند بطوری که اگر مخالفت کند و به این سفر برود سخت ناراحت و آزرده خاطر می شوند، در این صورت سفر، حرام و معصیت خواهد بود.
نماز در چنین سفری تمام بخواند و اگر ماه رمضان باشد روزه اش را هم باید بگیرد و بالجمله هر موردی که مخالفت والدین سبب اذیت و خشمناکی و آزردگی ایشان گردد حرام است، مگر اینکه اطاعت ایشان موجب عسر و حرج بر فرزند شود یا متضمن ضرر فوق العاده دینی یا دنیوی گردد، مانند اینکه پسر را از گرفتن عیال منع کنند درحالی که زن نگرفتن برایش مشکل و حرج است یا دختر را از شوهر کردن نهی نمایند درصورتی که ترک شوهر برایش حرج یا ضرر است. یا مانند اینکه پسر را امر کنند زنش را طلاق دهد که مستلزم زیان فاحشی برای او است و نظائر آن؛ که در جمیع این موارد اطاعت ایشان واجب نیست.
در سایر امرهائی که می کنند و از مخالفت اولاد هیچگونه اذیت و ناراحتی برای آنها نیست، حرمت مخالفت و وجوب اطاعت معلوم نیست. بهتر بلکه احتیاط آن است که تا بشود اوامر ایشان را پیروی و از مخالفت کردن آنها بپرهیزد، خصوصا در مواردی که والدین به مصلحت اولاد امر و نهی کرده اند نه به ملاحظه مصلحت شخصی خودشان .
