هنگامی که رئیس جمهوری آمریکا از برکناری رکس تیلرسون وزیر خارجه سابق خود خبر داد دلیل آن را وجود اختلاف درباره ایران اعلام کرد.
به گزارش ایرنا، از این رو، گزینه ای را انتخاب کرد که چه در زمان حضورش در سنای آمریکا و چه در زمان ریاست بر آژانس مرکزی اطلاعات (سیا)، ایران ستیزی و همسویی با رژیم صهیونیستی در راس اظهارات و تفکرات وی بوده است. مایک پمپئو که در آغاز فعالیتش در دستگاه دیپلماسی آمریکا، مهم ترین محور اقدامات خود را ایران قرار داده است، در این شعار با رئیس جمهوری خود که مهرماه سال گذشته در بنیاد هریتیج اعلام کرد، همصدا است که باید همچون ریگان رئیس جمهوری پیشین آمریکا، صلح را از طریق قدرت به دست آورد.
به زعم او که در تمام دوره فعالیتش در دولت ترامپ تاکید داشته است ایران باید محدود و بر نفوذ جمهوری اسلامی در منطقه خاتمه داده شود، خروج از برجام فرصت خوبی است تا با پیش گرفتن تحریم های شدید و اعمال فشار بر متحدان خود بااستفاده از تاثیرگذاری فراملی قوانین داخلی خود، به هدف خود یعنی تضعیف ایران نائل آید.
دیدارهای او در یک ماه گذشته با مخالفان سرسخت جمهوری اسلامی یعنی رژیم سعودی و صهیونیستی نشان دهنده آن است که وزیرخارجه آمریکا متاثر از لابی های این دو رژیم و در اطاعت از رئیس جمهوری خود، تلاش می کند برای مقابله با آنچه که او تهدید جمهوری اسلامی می نامد، صفحه ای از تاریخ را بگشاید که ریگان برابر اتحاد جماهیر شوروی گشود.
در اوایل دهه 1980، ریگان با عقب نشینی از سیاست های پیشینیان خود، شوروی را یک رژیم تهاجمی معرفی کرد که از درون شکننده است و باید آن را شکست. بر این اساس، او خواستار استفاده از تمام ابزارهای آشکار و پنهان قدرت آمریکا شد که شامل ساخت و سازهای عظیم دفاعی، جنگ اقتصادی، حمایت از نیروهای مخالفان و ضد شوروی و همچنین تهاجم علیه مشروعیت ایدئولوژیک رژیم بود. از این رو، اتاق جنگ کاخ سفید یعنی بنیاد دفاع از دموکراسی معتقد است که ترامپ و دستگاه سیاست خارجی او باید علیه جمهوری اسلامی ایران هم چنین اقدامی انجام دهند و توجه خود را به تمام رفتارهای ایران ونه فقط مساله هسته ای معطوف دارند.
با راهبردهای ارائه شده از این اتاق و همچنین اندیشکده هایی همچون هریتیج، امریکن اینترپرایز و هادسن، توافق هسته ای اوباما شدیدا ناقص توصیف شد که به واسطه آن، ایران می تواند مسیر مخفی خود را برای ساخت کلاهک هسته ای، موشک های بالستیک با قابلیت حمل این سلاح ها و تسلط بر منطقه در طول دوره توافق طی کند و با قوی تر شدن اقتصادش، به طور فزاینده ای علیه تحریم های غرب واکسینه شود.
این اندیشکده ها خواستار دستورالعمل جدید امنیت ملی آمریکا هستند تا نفوذ ایران را در خاورمیانه کاهش داده و از طریق ائتلاف سازی به خصوص در مساله سوریه، حمایت اروپایی ها را به خود جلب کنند تا بتوانند سیاست های سختگیرانه تری علیه ایران به کار گیرند. علاوه بر آن، پمپئو در دوران ریاست سیا با اعمال برنامه های پنهانی کوشید تا با ایجاد اختلاف های مذهبی، شکافی بین ایران و برخی دولت های منطقه ایجاد کند تا نیروهای مورد حمایت جمهوری اسلامی به خصوص نیروهای محور مقاومت را تحت فشار قرار دهند. افراط گراهای آمریکایی همچنین معتقدند برای عقب نشینی تهران باید پشتوانه مالی جمهوری اسلامی به شدت تضعیف شود و به گفته مارک دبوویتز رئیس بنیاددفاع از دموکراسی، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مورد هدف قرار گیرد.
از نظر او، انتقال ظرفیت صنعتی تولید موشک به حزب الله در خاک لبنان می تواند جنگ بعدی اسرائیل و حزب الله را آغاز کند اما تحریم ها و فشارهای عظیم اقتصادی علیه ایران، تنها راه جلوگیری از این جنگ است.
اگرچه با آغاز فعالیت ترامپ در کاخ سفید، گروهای مخالف جمهوری اسلامی همچون منافقین که هیچ جایگاهی در میان مردم ایران ندارند و دست شان به خون حداقل 17 هزار بی گناه در ایران و هزاران بی گناه در عراق آلوده است، خوش رقصی خود را آغاز کردند اما رویدادهای دیماه سال 96 امید تازه ای به افراط گرایان کاخ سفید بخشید که باید با تقویت آنچه که آنها نیروهای طرفدار دموکراسی می دانند، سرنگونی دولت جمهوری اسلامی را دنبال کنند.
استفاده از اهرم حقوق بشر، القای شکاف میان حکومت و رهبران اسلامگرا و همچنین اتهام حملات سایبری دیگر موضوعاتی است که تندروهای کاخ سفید به خصوص دو عنصر جدید آنها یعنی پمپئو وزیر خارجه و جان بولتون مشاور امنیت ملی ترامپ از آنها برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران بهره خواهند برد.
به این ترتیب، سخنرانی امروز وزیرخارجه جدید آمریکا در بنیاد هریتیج را باید در راستای مشاوره های اندیشکده های جنگ طلب آمریکایی دانست که تعلق خاطر آنها به رژیم صهیونیستی بر کسی پوشیده نیست. به زعم آنها تنها 6 سال پس از تصویب استراتژی فشار رونالد ریگان، بلوک شوروی سقوط کرد و با اقتباس از آن دوره، تصور می کنند جمهوری اسلامی هم با تشدید فشارها می تواند تن به تغییر یا پذیرش توافقی بدهد که ملاحظات آنها لحاظ شده باشد.
