امیر سرتیپ دوم بازنشسته ابراهیم مرآتی در خاطره‌ای پیرامون چگونگی تقسیم‌بندی افراد از سوی شهید مصطفی چمران روایت می‌کند: آقای دکتر رابطه بسیار نزدیگ و صمیمی با فرماندهان یگان‌های ارتشی داشتند. به‌طوری‌که در خاطرم هست تیمسار فلاحی و تیمسار ظهیرنژاد رؤسای وقت ستاد مشترک ارتش به محض ورود به خوزستان اولین اقدام‌شان این بود که جهت دیدار و هماهنگی با دکتر چمران در ستاد جنگ‌های نامنظم برای بررسی پیشرفت اوضاع جبهه‌ها بود بروند.
به گزارش ایسنا، فرمانده لشکر۱۶ قزوین جناب سرهنگ لطفی و همچنین جناب سرهنگ نیاکی فرمانده لشکر ۹۲ اهواز که هر دو از افسران مخلص، شجاع، فداکار و با اخلاق ارتش بودند، رابطه بسیار صمیمی و نزدیکی با دکتر چمران داشتند و هر زمان که ستاد نامنظم بطور اختصاصی یا عملیات‌های مشترک با ارتش یا سپاه برنامه‌ای داشت با اعلام نیازمندی‌ها از قبیل وسائل مهندسی یا پشتیبانی مهمات و پشتیبانی رزمی توسط ستاد جنگ‌های نامنظم، این فرماندهان عزیز با تمام وجود و مخلصانه سعی خود را برطرف کردن این نیازمندی‌ها مبذول می‌داشتند.
شاید بتوان گفت که بین رزمندگان ستاد نامنظم و پرسنل یگان خودشان فرقی قائل نبودند و برای پیشرفت اهداف جنگ و بیرون راندن دشمن از سرزمین مقدس ایران همه‌گونه همکاری و مساعدت را می‌کردند و ارتش، همراه و همکاری صدیق، باوفا، بی‌توقع، دلسوز و پرتلاش و ایثارگر برای دکتر چمران بود.
لازم می‌دانم به دست نوشته دیگری از دکتر چمران در رابطه با ارتش و جایگاه آن را نظر ایشان که نماینده امام (ره) در شورای عالی دفاع و هم چنین نماینده مردم تهران در مجلس بودند. اشاره شود که سند افتخاری برای ارتشیان غیوراست.
شهید چمران گفته است: «امروز ارتش جمهوری اسلامی ایران اطمینان دارد که به خاطر خدا و خلق خدا می‌جنگد مطمئن است که برای دفاع از میهن می‌جنگد. امروز دنیا در مقابل انقلاب ایستاده است و ما با دنیا طرف هستیم. ارتش ما در شرایط سخت و نابرابر با محاصره اقتصادی، با همه فشارهای سیاسی و تبلیغاتی در مقابل در ابر قدرت و دست نشانده‌های آن‌ها می‌جنگد.
امروز ارتش برپای خود ایستاده است. افتخار خلق می‌کند و نقش را که وظیفه طبیعی ارتش است ایفا می‌کند و نشان می‌دهد که شایسته یک شخصیت تاریکی و انقلابی اوست. نوکر آمریکا بودن در زمان طاغوت که هنری نیست هنر وقتی است که یکه و تنها برپای خود در مقابل همه دنیا بایستی و دست رد برسینه. ابر قدرت‌ها بزنی و افتخار و شرف خود را به هیچ چیز نفروشی و جان شیرین خود را بدهی تا آزادی و استقلال میهن خود را برای پرسنل نسل‌های آینده تأمین کنی.»
