سال ۵۷؛ بعد از تلاش و ایثار و از جان گذشتگی های فراوان، انقلابی مردمی بر پایه ی مبانی اسلام ناب محمدی در گستره ی جغرافیایی ایران به وقوع پیوست. نقش تاثیرگذار و بی بدیل و غیر قابل تحریف روحانیت در این انقلاب، بر هیچ انسان آزاد اندیشی ، پنهان نیست. انقلابی که به گفته ی شهید مطهری به یکباره ی خواست تمام قشرها و طبقات مختلف ملت ایران در روحانیت تجسم پیدا کرد. به بیانی دیگر تحقق انقلاب اسلامی به عنوان تشکیل یک نظام و حکومت دینی ، مقصد و خواستگاه روحانیتی بود که سالها و شاید قرن ها بدنبال اجرای فرامین اسلامی در غالب یک نظام سیاسی و دینی بودند.
پس، از این منظر باید روحانیت را به عنوان دغدغه مند ترین قشر نسبت به تحقق اهداف والای انقلاب اسلامی دانست، اما متاسفانه با گذشت چهار دهه از عمر این انقلاب عظیم، و با ورود نسل های جدید و طلاب جوان به بدنه ی حوزه ی علمیه و جامعه ، بنا بدلایل عمده از جمله تغییر نگاه و فراموشی رسالت که تحت تأثیر فضای فرهنگی و هجوم خاموش بیرونی و درونی دشمن و بعضأ نفوذ عناصر مغرض به بدنه ی تصمیم گیر و مسیر ساز و تغییر محتوای آموزشی و نادیده گرفتن شئون عملی حوزه ی علمیه ، از مأموریت اصلی خود که حفظ نظام اسلامی از طریق رشد و پیشرفت متناسب با مبانی اسلامی و متعاقب آن رضایت عمومی بود ، غافل شد و تأسف بار تر اینکه امروز شاهد نوعی بی تفاوتی حوزه نسبت به خطراتی که انقلاب را تهدید میکند هستیم.
در شرایطی که دشمن با تمام توان علیه آرمان ها و ارزش های اسلام ، هجوم آورده و از ابزار رسانه در جهت پیشبرد اهداف شوم خود نهایت استفاده را میبرد، از حوزه ی علمیه توقع میرود که در خط اول مقدم مبارزه ، حضور یابد و سکان هدایت عموم را بدست گیرد.
در صورتی که غفلت جامعه ی روحانیت به معنای عام آن، ادامه پیدا کند ، هرگونه خسارت مادی ، معنوی حاصل از این خمودگی و بی تفاوتی ، قبل از همه ، گریبان گیر این نهاد خواهد شد.
توقع جامعه از کارایی و حضور ملموس و تأثیر گذار #حوزه ی_علمیه و نقش روحانیت در مسائل و شئون مختلف زندگی روزمره مردم، و استفاده از نفوذ معنوی در جهت ایجاد تغییر در انحرافات و تلاش برای بهبود شرایط ، بدلیل انفعال بیش از حد دهه های اخیر این مجموعه ، بشدت رو به افول رفته و متاسفانه اگر بنا بر نگاه واقع بینانه باشد ، باید بگوییم که امروز عموم جامعه ی طلاب و #روحانیت ، فراتر از درس و بحث و منبر ،وظیفه ای برای خود متصور نیستند. به جرأت میتوان گفت یکی از دلایل وجود مشکلات، بالاخص معضلات فرهنگی در کشور ، نتیجه ی ایجاد شکاف و فاصله ایست که بین علما و روحانیت با مردم به وجود آمده و این مهم نیز با شعار و کتمان واقعیت قابل حل نیست.
با یک نگاه گذرا به تاریخ میتوان نقش مهم و تأثیرگذار روحانیت در حل مشکلات جوامع در ادوار گذشته ، همچون آیت الله مدرس ، آیت الله میرزای شیرازی و آیت الله کاشانی و حضرت امام خمینی (ره) را درک کرد. تأکیدات مؤکد حضرت امام (ره)، شهید مطهری و مقام معظم رهبری در مورد پیوند حوزه و دانشگاه از این حیث بود که این پیوند می توانست با ایجاد یک انقلاب در تولید علوم انسانی منطبق با آموزه های دینی ، تمام زوایا و شئون زندگی مردم جامعه را در برگیرد ولی بدلیل تفسیر و عملکرد اشتباه و بعضأ مغرضانه ی بعضی از ملبسین به لباس دین، این نگاه ارزشمند و کارا ، به فراموشی سپرده شد و حاصل نگاه های تنگ نظرانه ی بعضی از متنفذین باعث مغفول ماند و عدم رشد حوزه ،همگام با پیشرفت علم و تکنولوژی و به طبع آن به وجود آمدن مسائل جدید شد.
امروز بر هیچ یک از اندیشمندان مسلمان علوم انسانی پوشیده نیست که نقص و ایرادات عدم اجرای اقتصاد اسلامی ،باعث بسیاری از مشکلات دولتهای اسلامی شده است. تقلید سیستم اقتصاد مارکسیستی و لیبرالی غربی و اجرای آن با پیوست پسوندهای اسلامی، نتوانسته انتظارات جوامع مسلمان را برآورده سازد.
امروز باید جهت مطالبات نخبگان و افکار عمومی به سمت بازگرداندن حوزه ی علمیه در مسیر رسالت اصلی آن یعنی ، ورود به میدان حل مشکلات مردم باشد.
