اعتیاد، موادمخدر و روان‌گردان‌ها به‌عنوان یک تهدید استراتژیک چندوجهی، چند سببی و سیستماتیک و ابزار جدید بردگی در دنیای مدرن، ضمن نشانه‌روی بنیان‌های فردی، خانوادگی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و امنیتی سبب گردیده است که عموم کشورهای جهان با معضلات مختلف مواجه شوند؛ به طوری که مسئله موادمخدر به یکی از بحران‌های جهانی هزار سوم تبدیل شده و معضلات جدی را در میکروسیستم (نهاد خانواده)، مزوسیستم (محیط‌های آموزشی و کاری) و ماکرو سیستم (محله‌های شهری و روستایی) اجتماعی رقم زده است.
در عصر جهانی شدن و شکسته شدن مرزهای جغرافیایی، اجتماعی، فرهنگی و...، کشور ایران به‌عنوان بزرگ‌ترین قربانی نارکوتروریسم، در معرض سیل تهاجمی و ویرانگر موادمخدر قرار گرفته که زمینه را برای آسیب‌پذیری لایه‌های مختلف جامعه فراهم نموده است، به‌گونه‌ای که شیوع مصرف موادمخدر و روان‌گردان‌ها در جمعیت عمومی 15 تا 64 سال کشور 5.4 درصد، در دانش آموزان متوسطه دوم 2.1 درصد در دانشجویان 4.7 درصد و در جمعیت کارگری 22.3 درصد برآورد شده است.
بر اساس شواهد علمی یکی از مؤثرترین اقدامات در ضربه زدن به استراتژی‌های سیستم هوشمند، فعال، خلاق، پویا و داینامیک موادمخدر، توجه به اصل گفتمان سازی و اهتمام اجتماعی به‌منظور تقویت نظام حساسیت و کنش اجتماعی می‌باشد، به طوری که معماران اجتماعی و گروه‌های مرجع اعم از اساتید، نخبگان، دانشجویان، دانش آموزان، کارگران، اصحاب هنر و رسانه‌های، ورزشکاران، صنوف والدین و... به‌عنوان شهروندانی گویا و پویا به جای مردمی منفعل و شنوا ضمن تقویت روحیه داوطلبانه و احساس تعلق و مالکیت نسبت به سرنوشت شان با ایفای نقش مؤثر در جهاد مقدس مبارزه با موادمخدر مشارکت جدی نمایند تا انشالله شاهد جامعه‌ای سالم باشیم.
