مجتبی جباری یکی از استعداد‌های بی نظیر فوتبال ایران بوده؛ بازیکنی که بی‌شک در عرصه ملی به جایگاهی که می‌باید، نرسید، ولی حالا صادق درودگر در روز تولد ۳۸ سالگی این ستاره به مرور خاطره‌ای از این هافبک تراز اول پرداخته که تا به حال در هیچ جایی عنوان نشده است و می‌تواند شناخت بیشتری از ویژگی‌های فنی و اخلاقی این بازیکن به دست بدهد.
به گزارش خبر ورزشی، «سال ۲۰۰۰ میلادی بود؛ دعوت نامه‌ای برای حضور در جام دایملر کرایسلر آلمان (بنز) به فدراسیون فوتبال ایران رسید. مسابقات زیر ۱۷ سال ۷ نفره که در آن بازی با دیوار هم مجاز بود. از طرف فدراسیون فوتبال در زمان مهندس صفایی فراهانی بنده به عنوان مدیر تیم ملی معرفی شدم. تیم‌ملی با سرمربیگری استاد ناصر صالح تمرینات را آغاز کرد؛ مجتبی جباری، امیر امینی‌فر، احمد جمشیدیان، امیر خدامرادی، نیما قویدل، احسان راستی، علی جوکار و ... از بازیکنان آن تیم بودند. مجتبی کاپیتان تیم بود. اولین دیدار را به دلیل آشنا نبودن با قوانین باختیم، ولی بقیه دیدار‌ها را بردیم و فقط یک تساوی داشتیم، اما موضوعی که می‌خواهم پس از بیست سال برای اولین بار در سال‌روز تولد این قهرمان ملی بازگو کنم این است؛ در این‌مسابقات تیم ملی ما بسیار درخشید و مجتبی جباری ستاره مسابقات شد، اما دو شب مانده به بازگشت، شب‌هنگام با ضربات محکم امیر امینی‌فر هم اتاقی مجتبی جباری که انگار ترسیده و نگران بود از خواب بیدار شدم. به سرعت در را باز کردم و نگران شده از او پرسیدم، چه اتفاقی افتاده است. امیر امینی‌فر گفت مجتبی به طور شدیدی می‌لرزد. باهم به طرف اتاق آن‌ها رفتیم و دیدم مجتبی به شدت تشنج کرده و حالش بسیار بد است و سرخِ سرخ است و تب شدید دارد. پتو را زیر دوش آب سرد گرفته و رویش انداختم؛ به رسپشن هتل زنگ‌زدم و درخواست تیم‌پزشکی اورژانسی نمودم. سه دقیقه بعد دو پزشک‌یار با دستگاه‌ها و تجهیزات کامل به اتاق مجتبی و امیر رسیدند... نوار قلبی گرفتند و اعلام‌کردند وضع نوار مناسب نیست. مجتبی را با آمبولانس به بیمارستان اشتوتگارت بردیم و در آی‌سی‌یو بستری شد. تیم‌ما پزشک نداشت و تیم‌ها در این رقابت‌ها از پزشک مشترک استفاده می‌کردند. مجتبی با تب چهل درجه برای ما بازی کرده بود و نزدیک بود آسیب جدی به سلامتی‌اش وارد شود. ستاره مسابقات در آی‌سی‌یو بیمارستان بستری شد و هنگام بازگشت با تعهد به بیمارستان که سه صندلی هواپیما را خریداری کنیم و به صورت خوابیده بر روی تخت تا تهران بیاید او را ببریم و همچنین متعهد شدیم در تهران نزد دکتری که بیمارستان معرفی می‌کند برویم و‌اجازه نداشتیم که به مجتبی تا شش ماه مجوز حضور در تمرینات و مسابقات بدهیم؛ خدا را شکر که مجتبی جباری سلامت خود را بازیافت و به یکی از ستارگان فوتبال ایران تبدیل شد. مجتبی جان تولدت مبارک.»
به گزارش خبر ورزشی، «سال ۲۰۰۰ میلادی بود؛ دعوت نامه‌ای برای حضور در جام دایملر کرایسلر آلمان (بنز) به فدراسیون فوتبال ایران رسید. مسابقات زیر ۱۷ سال ۷ نفره که در آن بازی با دیوار هم مجاز بود. از طرف فدراسیون فوتبال در زمان مهندس صفایی فراهانی بنده به عنوان مدیر تیم ملی معرفی شدم. تیم‌ملی با سرمربیگری استاد ناصر صالح تمرینات را آغاز کرد؛ مجتبی جباری، امیر امینی‌فر، احمد جمشیدیان، امیر خدامرادی، نیما قویدل، احسان راستی، علی جوکار و ... از بازیکنان آن تیم بودند. مجتبی کاپیتان تیم بود. اولین دیدار را به دلیل آشنا نبودن با قوانین باختیم، ولی بقیه دیدار‌ها را بردیم و فقط یک تساوی داشتیم، اما موضوعی که می‌خواهم پس از بیست سال برای اولین بار در سال‌روز تولد این قهرمان ملی بازگو کنم این است؛ در این‌مسابقات تیم ملی ما بسیار درخشید و مجتبی جباری ستاره مسابقات شد، اما دو شب مانده به بازگشت، شب‌هنگام با ضربات محکم امیر امینی‌فر هم اتاقی مجتبی جباری که انگار ترسیده و نگران بود از خواب بیدار شدم. به سرعت در را باز کردم و نگران شده از او پرسیدم، چه اتفاقی افتاده است. امیر امینی‌فر گفت مجتبی به طور شدیدی می‌لرزد. باهم به طرف اتاق آن‌ها رفتیم و دیدم مجتبی به شدت تشنج کرده و حالش بسیار بد است و سرخِ سرخ است و تب شدید دارد. پتو را زیر دوش آب سرد گرفته و رویش انداختم؛ به رسپشن هتل زنگ‌زدم و درخواست تیم‌پزشکی اورژانسی نمودم. سه دقیقه بعد دو پزشک‌یار با دستگاه‌ها و تجهیزات کامل به اتاق مجتبی و امیر رسیدند... نوار قلبی گرفتند و اعلام‌کردند وضع نوار مناسب نیست. مجتبی را با آمبولانس به بیمارستان اشتوتگارت بردیم و در آی‌سی‌یو بستری شد. تیم‌ما پزشک نداشت و تیم‌ها در این رقابت‌ها از پزشک مشترک استفاده می‌کردند. مجتبی با تب چهل درجه برای ما بازی کرده بود و نزدیک بود آسیب جدی به سلامتی‌اش وارد شود. ستاره مسابقات در آی‌سی‌یو بیمارستان بستری شد و هنگام بازگشت با تعهد به بیمارستان که سه صندلی هواپیما را خریداری کنیم و به صورت خوابیده بر روی تخت تا تهران بیاید او را ببریم و همچنین متعهد شدیم در تهران نزد دکتری که بیمارستان معرفی می‌کند برویم و‌اجازه نداشتیم که به مجتبی تا شش ماه مجوز حضور در تمرینات و مسابقات بدهیم؛ خدا را شکر که مجتبی جباری سلامت خود را بازیافت و به یکی از ستارگان فوتبال ایران تبدیل شد. مجتبی جان تولدت مبارک.»
