از کوچه‌های باریک و پرازدحام محله مولوی عبور می‌کنیم تا به مسجد "مهدویه" برسیم. در آن هیاهوی بازار و رفت‌و‌آمد‌های معمول، یک نفر در آشپزخانه مسجد مهدویه در حال طبخ غذا برای نیازمندان است. "علیرضا عمو عابدی" در سال ۱۳۴۰ به دنیا آمده و به قول خودش عشق به امام حسین (ع) با شیر مادر در تار و پود وجودش ریشه کرده است. اکنون ۳۰ سال است که او برای عزاداران امام حسین (ع) در هیئت‌های مختلف آشپزی می‌کند. معتقد است که کار در آشپزخانه لطف دیگری دارد و کار کردن حس بسیار زیبایی را به او می‌دهد. او حضور در هیأت عزاداری را رمزی می‌داند برای اینکه همه وجودش در آرامش مطلق باشد و یقین دارد بی‌دلیل نیست که مجلس امام حسین (ع) دارالشفاء است.
به گزارش تسنیم، علیرضا عموعابدی می‌گوید: پدر حاج مهدی سماواتی که از مداحان و پیرغلامان دستگاه سیدالشهدا (ع) است، لقب طباخ‌الحسین (ع) را به من داده است، اما به واقع من به غیر از آشپزی، از هر کاری که از دستم بربیاید در راه امام حسین (ع) دریغ نمی‌کنم. می‌گوید: از همان جوانی به آشپزی در هیئت امام حسین (ع) علاقه‌مند شدم. خوشحالم از این که به لطف خداوند و امام حسین (ع) بهترین‌ها نصیبم شده و بدون، چون و چرا این منصب را ارباب خود می‌دانم.
شغل اصلی‌اش آشپزی است و در پاسخ به این سؤال که چرا در میان منصب‌های خادمی هیئت، آشپزی که دشوار است را انتخاب کرده‌اید؟، می‌گوید: من سعی کرده‌ام همیشه جا‌های خالی را پر کنم! یعنی هر کجا کاری بر روی زمین مانده باشد، آن را انجام می‌دهم. حدوداً ۸ مرتبه‌ای که به همراه حاج مهدی سماواتی برای آشپزی به حج مشرف شدم، همواره سخت‌ترین بخش آشپزی که تهیه برنج بود را بر عهده می‌گرفتم. از همان دوران، بدنم را آماده کردم تا گرما و حرارت غذای امام حسین (ع) با تن و بدنم آمیخته شود.
کتاب زندگی‌اش که ورق می‌خورد، بر هر صفحه آن اتفاق تازه‌ای نقش بسته و خاطرات تلخ و شیرینی به خود دیده است، اما روزهای زیبایی را نمایان می‌سازد که علیرضا عمو عابدی تمام آن‌ها را موهبتی از جانب امام حسین (ع) می‌داند و می‌گوید: اتفاقات زیادی در طول این سال‌ها برایم افتاده و کرامات زیادی از اهل‌بیت (ع) دیده‌ام که واقعاً جای بیان ندارد، اما همه‌اش عشق است و پر از موهبت که خودشان به ما داده‌اند.
بیشترین حجم غذایی که عموعابدی در هیئت پخته است، مربوط به سفر اربعین است. خاطرات زیادی از سفر معنوی اربعین دارد. سالیان زیادی است که روی دل این مرد، پرچمی با نام یاحسین (ع) نصب شده و همین عشق است که تمام وجودش را وقف امام حسین (ع) کرده است.
او در مورد حال و هوای آشپزخانه می‌گوید: قبل از پخت غذا حتماً با نیت و وضو وارد آشپزخانه می‌شویم و شروع کار را با ذکر صلوات همراه است. روضه بر اباعبدالله (ع) هم که فراموش نمی‌شود. روضه را که شروع می‌کنم، همه دوستان دست از کار می‌کشند و کنار دیگ‌ها اشک می‌ریزند. من در غذای هیئت از بهترین موادغذایی برای پختن غذا استفاده می‌کنم، اما خب به هر حال به دلیل گرانی وسایل و مشکلات اقتصادی، هر چقدر که توان بانی باشد ما وسایل را تهیه می‌کنیم، اما هیچ وقت در مصرف مواد غذایی و وسایل، کم نگذاشتم؛ شاید گاهی بجای دو مثقال حتی سه مثقال ریخته باشم، اما بالعکس هرگز.
به گزارش تسنیم، علیرضا عموعابدی می‌گوید: پدر حاج مهدی سماواتی که از مداحان و پیرغلامان دستگاه سیدالشهدا (ع) است، لقب طباخ‌الحسین (ع) را به من داده است، اما به واقع من به غیر از آشپزی، از هر کاری که از دستم بربیاید در راه امام حسین (ع) دریغ نمی‌کنم. می‌گوید: از همان جوانی به آشپزی در هیئت امام حسین (ع) علاقه‌مند شدم. خوشحالم از این که به لطف خداوند و امام حسین (ع) بهترین‌ها نصیبم شده و بدون، چون و چرا این منصب را ارباب خود می‌دانم.
شغل اصلی‌اش آشپزی است و در پاسخ به این سؤال که چرا در میان منصب‌های خادمی هیئت، آشپزی که دشوار است را انتخاب کرده‌اید؟، می‌گوید: من سعی کرده‌ام همیشه جا‌های خالی را پر کنم! یعنی هر کجا کاری بر روی زمین مانده باشد، آن را انجام می‌دهم. حدوداً ۸ مرتبه‌ای که به همراه حاج مهدی سماواتی برای آشپزی به حج مشرف شدم، همواره سخت‌ترین بخش آشپزی که تهیه برنج بود را بر عهده می‌گرفتم. از همان دوران، بدنم را آماده کردم تا گرما و حرارت غذای امام حسین (ع) با تن و بدنم آمیخته شود.
کتاب زندگی‌اش که ورق می‌خورد، بر هر صفحه آن اتفاق تازه‌ای نقش بسته و خاطرات تلخ و شیرینی به خود دیده است، اما روزهای زیبایی را نمایان می‌سازد که علیرضا عمو عابدی تمام آن‌ها را موهبتی از جانب امام حسین (ع) می‌داند و می‌گوید: اتفاقات زیادی در طول این سال‌ها برایم افتاده و کرامات زیادی از اهل‌بیت (ع) دیده‌ام که واقعاً جای بیان ندارد، اما همه‌اش عشق است و پر از موهبت که خودشان به ما داده‌اند.
بیشترین حجم غذایی که عموعابدی در هیئت پخته است، مربوط به سفر اربعین است. خاطرات زیادی از سفر معنوی اربعین دارد. سالیان زیادی است که روی دل این مرد، پرچمی با نام یاحسین (ع) نصب شده و همین عشق است که تمام وجودش را وقف امام حسین (ع) کرده است.
او در مورد حال و هوای آشپزخانه می‌گوید: قبل از پخت غذا حتماً با نیت و وضو وارد آشپزخانه می‌شویم و شروع کار را با ذکر صلوات همراه است. روضه بر اباعبدالله (ع) هم که فراموش نمی‌شود. روضه را که شروع می‌کنم، همه دوستان دست از کار می‌کشند و کنار دیگ‌ها اشک می‌ریزند. من در غذای هیئت از بهترین موادغذایی برای پختن غذا استفاده می‌کنم، اما خب به هر حال به دلیل گرانی وسایل و مشکلات اقتصادی، هر چقدر که توان بانی باشد ما وسایل را تهیه می‌کنیم، اما هیچ وقت در مصرف مواد غذایی و وسایل، کم نگذاشتم؛ شاید گاهی بجای دو مثقال حتی سه مثقال ریخته باشم، اما بالعکس هرگز.
