گره زدن سرنوشت ایران و ایرانی به بستن با کدخدا از سوی محبان المذاکرهی حاضر در دولت بنفش، بدعتی شوم بود که از ابتدای دهه 90 گریبانگیر کشورمان شد و تاکنون نیز دست از سرمان بر نداشته است. در همین ارتباط و با توجه به نزدیکی به موعد انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا، روزی نیست که در صفحه نخست جراید معلوم الحال زنجیره ای، گزارش لحظه به لحظه از روند این رقابت، به خورد مخاطب ایرانی داده نشود!
مثل روز روشن است که ترجیح دولتمردان اعتدالی و ایضاً شرکای دوم خردادی شان، پیروزی نامزد دموکرات، یعنی جو بایدن در انتخابات پیش روست؛ چه آنکه پیشتر همین طیف برای برنده شدن هیلاری کلینتون در انتخابات 2016 نیز دست به دعا برداشته بودند که از قضا ترامپِ برجامافکن(!) نصیبشان شد! با این وجود، دخیل بستن هفت ساله دولت تدبیر و امید به درب های کاخ سفید و نذر و نیاز برای روی کار آمدن دموکرات ها، نه تنها تاکنون ثمری در پی نداشته بلکه کشور را در برزخی خودخواسته فرو برده است و ایرانیان را به آینده ای نامعلوم حواله می دهد!
ناگفته پیداست، مدیریت واداده و دیپلماسی لبخند دولت بنفش طی سالیان اخیر، چه الاغ های دموکرات و چه فیل های جمهوریخواه را با همه اختلاف نظراتشان، به این جمع بندی واحد رسانده است که با اعمال فشار حداقلی خواهند توانست تمام امتیازات مدنظرشان، از توان هسته ای گرفته تا برجام موشکی و منطقه ای، را از دولتمردان اعتدالی اخذ کنند، بدون آنکه در ازای آن کمترین هزینه ای را پرداخت نمایند! البته تفاوت این دو جناح جلاد آن است که دموکرات ها با پنبه سر می برند و جمهوریخواهان با تبر؛ اما بهرحال هدفشان یکی و مسیرشان دوتاست!
متاسفانه مدعیان زبانبلد گفتگو با دنیا و اساتید اعظم دیپلماسی مذاکره با کدخدا، پس از رقم زدن فجایعی همچون «ماجرای مکفارلین»، «توافق سعدآباد» و «خسارت محض برجام»، کماکان از گذشته ذلت بار خویش عبرت نگرفته و همچنان بر معلق نگه داشتن اقتصاد کشور تا تعیین رئیس جمهور بعدی شیطان بزرگ اصرار دارند؛ غافل از اینکه چه بسا نگاه به داخل و فعال نمودن ظرفیت های درونی کشور طی هفت سال گذشته، می توانست حداقل اندکی از آلام ناشی از گرانی و تورم و بیکاری، بکاهد.
درست است که مدیریت ضعف جدی دارد و ساختار بودجه ریزی مملکت اشکالات اساسی دارد و هزاران مشکل دیگر.
ولی حتی بزرگترین اقتصاد های دنیا هم بدون تعامل با کشورها ی دنیا نمی توانند به حیات خود ادامه دهند.مگر اینکه بخواهیم مثل کره شمالی زندگی کنیم در فقر و بد بختی
کشور در شدیدترین تحریم هاست و مبادلات پولی تعطیل و کلا اقتصاد فلج
از دولت نمیتوان انتظار شق القمر داشت.