همه حشرات توانایی پرواز کردن دارند، اما با این حال تعداد زیادی از آنها، به ویژه آن‌هایی که در جزایر هستند، این توانایی خارق‌العاده را از دست داده‌اند. در جزایر کوچکی که بین قاره جنوبگان (Antarectica) و استرالیا هستند تقریبا تمامی حشرات دچار این مشکل شده‌اند. بید‌ها می‌خزند و مگس‌ها راه می‌روند.
به گزارش ایسنا، راشل لیهی (Rachel Leihy) دانشجوی دکترا، از دانشکده علوم زیستی دانشگاه موناش (Monash) می‌گوید: داروین می‌دانست که حشراتی که در جزایر هستند بال‌های خود را از دست خواهند داد.
لیهی و جوزف هوکر (Joseph Hooker) گیاه شناس مشهور در مورد چرایی این اتفاق با یکدیگر بحثی اساسی داشتند. نظریه داروین به نظر بسیار ساده می‌رسد. براساس آن حشراتی که پرواز می‌کنند به وسیله وزش باد به دریا می‌افتند و آن دسته که نسبت به پرواز بی میل‌تر هستند بر روی خشکی باقی می‌مانند و نسل بعدی را تشکیل می‌دهند و سر انجام روند تکامل باقی کار را انجام می‌دهد.
اما از زمانی که هوکر تردید خود را نسبت به این نظریه اعلام کرد بسیاری دیگر از دانشمندان نیز شک و شبهه خود را بروز داده‌اند. به طور خلاصه آنها بیان کردند که نظریه داروین غلط است. با این حال تمامی بحث‌های حول محور این موضوع به مکانی که حشرات در آن توانایی پرواز خود را از دست دادند یعنی جزایر جنب قاره جنوبگان (sub-antarectica) بی توجه بوده‌اند. این مکان محل وزش تندترین باد‌ها به نام‌های "چهلگان" و "پنجاهی‌های عصبانی" است.
راشل می‌گوید: اگر نظریه داروین اشتباه باشد پس این باد‌ها نمی‌توانند علتی بر عدم توانایی پرواز حشرات در این جزایر باشند.
محققان دانشگاه موناش با استفاده از اطلاعات گسترده به دست آمده از جزایر شمالگان (Arctic) و جنب جنوبگان هر فرضیه‌ای که می‌تواند باعث این اتفاق شود حتی فرضیه باد‌های داروین را بررسی کردند.
در مقاله‌ای که در ۹ ام ماه نوامبر ۲۰۲۰ در مجله "مجموعه مقالات انجمن سلطنتی" (Proceeding of the Royal Society B) منتشر شده است بیان شده که نظریه داروین در مورد مکان‌های بادخیز درست بوده است. هیچ کدام از فرضیه‌های معمول که شامل فرضیه‌های هوکر نیز می‌شود نتوانستند توضیح مناسبی برای از دست دادن توانایی پرواز حشرات در منطقه جنوبگان ارائه دهند. در حالی نظریه داروین توانست آن را توجیه کند.
اگرچه نظریه‌ی داروین به شکلی کمی متفاوت‌تر و مطابق با فرضیه‌های به روز در مورد چگونگی روند تکاملی حشرات در از دست دادن قدرت پروازشان، این موضوع را توضیح می‌دهد.
در شرایطی که باد شدیدی می‌وزد پرواز کردن کاری سخت و انرژی بر خواهد بود پس حشرات ترجیح می‌دهند این انرژی را صرف تولید مثل کرده و آن را برای پرواز و اجزای پروازی خود مانند بال‌ها و عضلات مربوط به آنها هدر نکنند.
راشل که نوسینده اصلی این مقاله است می‌گوید: این نکته که نظریه داروین پس از ۱۶۰ سال باعث ایجاد نگرشی نو در زمینه‌ی علوم زیستی شده بسیار جالب توجه است.
پروفسور استیون چاون (Steven Chown)، از دانشکده علوم بیولوژیک، افزود: منطقه جنوبگان همانند آزمایشگاهی خارق‌العاده است که در آن می‌توان برخی از اسرارآمیزترین اسرار جهان را حل و برخی از مهمترین فرضیه‌ها را آزمایش کرد.
به گزارش ایسنا، راشل لیهی (Rachel Leihy) دانشجوی دکترا، از دانشکده علوم زیستی دانشگاه موناش (Monash) می‌گوید: داروین می‌دانست که حشراتی که در جزایر هستند بال‌های خود را از دست خواهند داد.
لیهی و جوزف هوکر (Joseph Hooker) گیاه شناس مشهور در مورد چرایی این اتفاق با یکدیگر بحثی اساسی داشتند. نظریه داروین به نظر بسیار ساده می‌رسد. براساس آن حشراتی که پرواز می‌کنند به وسیله وزش باد به دریا می‌افتند و آن دسته که نسبت به پرواز بی میل‌تر هستند بر روی خشکی باقی می‌مانند و نسل بعدی را تشکیل می‌دهند و سر انجام روند تکامل باقی کار را انجام می‌دهد.
اما از زمانی که هوکر تردید خود را نسبت به این نظریه اعلام کرد بسیاری دیگر از دانشمندان نیز شک و شبهه خود را بروز داده‌اند. به طور خلاصه آنها بیان کردند که نظریه داروین غلط است. با این حال تمامی بحث‌های حول محور این موضوع به مکانی که حشرات در آن توانایی پرواز خود را از دست دادند یعنی جزایر جنب قاره جنوبگان (sub-antarectica) بی توجه بوده‌اند. این مکان محل وزش تندترین باد‌ها به نام‌های "چهلگان" و "پنجاهی‌های عصبانی" است.
راشل می‌گوید: اگر نظریه داروین اشتباه باشد پس این باد‌ها نمی‌توانند علتی بر عدم توانایی پرواز حشرات در این جزایر باشند.
محققان دانشگاه موناش با استفاده از اطلاعات گسترده به دست آمده از جزایر شمالگان (Arctic) و جنب جنوبگان هر فرضیه‌ای که می‌تواند باعث این اتفاق شود حتی فرضیه باد‌های داروین را بررسی کردند.
در مقاله‌ای که در ۹ ام ماه نوامبر ۲۰۲۰ در مجله "مجموعه مقالات انجمن سلطنتی" (Proceeding of the Royal Society B) منتشر شده است بیان شده که نظریه داروین در مورد مکان‌های بادخیز درست بوده است. هیچ کدام از فرضیه‌های معمول که شامل فرضیه‌های هوکر نیز می‌شود نتوانستند توضیح مناسبی برای از دست دادن توانایی پرواز حشرات در منطقه جنوبگان ارائه دهند. در حالی نظریه داروین توانست آن را توجیه کند.
اگرچه نظریه‌ی داروین به شکلی کمی متفاوت‌تر و مطابق با فرضیه‌های به روز در مورد چگونگی روند تکاملی حشرات در از دست دادن قدرت پروازشان، این موضوع را توضیح می‌دهد.
در شرایطی که باد شدیدی می‌وزد پرواز کردن کاری سخت و انرژی بر خواهد بود پس حشرات ترجیح می‌دهند این انرژی را صرف تولید مثل کرده و آن را برای پرواز و اجزای پروازی خود مانند بال‌ها و عضلات مربوط به آنها هدر نکنند.
راشل که نوسینده اصلی این مقاله است می‌گوید: این نکته که نظریه داروین پس از ۱۶۰ سال باعث ایجاد نگرشی نو در زمینه‌ی علوم زیستی شده بسیار جالب توجه است.
پروفسور استیون چاون (Steven Chown)، از دانشکده علوم بیولوژیک، افزود: منطقه جنوبگان همانند آزمایشگاهی خارق‌العاده است که در آن می‌توان برخی از اسرارآمیزترین اسرار جهان را حل و برخی از مهمترین فرضیه‌ها را آزمایش کرد.
