۵۷ اثر هنری و تاریخی با مبلغ بیش از ۱۵ میلیون دلار در حراجی‌های ساتبیز سال ۲۰۲۱ فروخته شده است که گرانترین آن یکی از نقاشی‌های ساندرو بوتیچلی، نقاش مشهور ایتالیایی دوران رنسانس با عنوان مردی جوان با قابی مدور «Portrait of a Young Man Holding a Roundel» است که در حراجی ساتبیز نیویورک با قیمت ۹۲.۲ میلیون دلار فروش رفت.
به گزارش ایرنا، این تابلو که چهره ای از نجیب زاده‌ای جوان از فلورانس است، این روزها توجه فعالان بازا هنر را به خود جلب کرده است. فروش یک اثر هنری با چنین رقمی در حدود دو سال اخیر در این حراجی بی‌سابقه بوده است.
این تابلو از بوتیچلی تنها اثر کلاسیک و غیر معاصری است که به جمع ۱۰ اثر گران سال راه یافت. درباره ارزش تخمینی مرد جوان قاب مدور به دست بحث و گمانه‌زنی‌های فراوانی وجود داشت، برخی پیش‌بینی می‌کردند با توجه به اینکه حراجی ساتبیز چهار ماه مشغول بازاریابی برای این نقاشی در لس‌آنجلس، لندن و دبی بود، قیمت نهایی این تابلو تا ۲۰۰ میلیون دلار نیز برسد. هرچند اینطور نشد؛ اما همچنان رکورد گرانترین اثر فروخته شده حراج های هنری را شکست.
رکورد قبلی این نقاش ایتالیایی ۱۰ میلیون و ۱۰۰ هزار دلار بود که در سال ۲۰۱۳ ثبت شد. این اثر را در سال ۱۹۸۲ تنها به قیمت حدود یک میلیون و ۳۰۰ هزار دلار خریداری شده بود که طی چهار دهه به ۹۲ میلیون دلار رسید.
نقاشی ساندرو بوتیچلی با عنوان مردی جوان با قابی مدور
مرد جوان قاب مدور که در سال ۱۴۷۵ میلادی کشیده شده است، در واقع دو اثر هنری را در دل خود دارد چون تصویر قاب مدور که این جوان از چهره یک قدیس به دست دارد، اثری قرن چهاردهمی منسوب به بارتولومئو بولگرینی نقاش سبک گوتیک است.
این اثر بوتیچلی با آنکه بیش از ۵۰۰ سال قدمت دارد، در شرایط ویژه ای نگهداری می‌شود و همچنان اصالت خود را حفظ کرده است.
تاریخ دقیق کشیدن این اثر مشخص نیست اما کارشناسان این حوزه معتقدند که این تابلو بین اواخر دهه ۱۴۷۰ تا اوایل دهه ۱۴۸۰ خلق شده است.
آیدین آغداشلو نقاش ایرانی اثری را با عنوان هویت: در ستایش ساندرو بوتیچلی براساس اثر این نقاش کشیده است که در موزه هنرهای معاصر تهران نگهداری می شود.
در اثر آغداشلو مرد جوان فاقد چهره است و می توان در فقدان این چهره طبیعت را در پس زمینه نقاشی مشاهده کرد و چهره اش بر قاب مدور، جایگزین چهره قدیس شده است. دغدغه نابودی نقاشی های هنر دوران رنسانس را می توان در این اثر دید که به گفته داریوش شایگان نویسنده و شاعر، هدف آغداشلو به تصویر کشیدن نابودی تدریجی گرانبهاترین چیزها و عالیترین رؤیاهاست.
نقاشی آیدین آغداشلو با عنوان هویت: در ستایش ساندرو بوتیچلی
بوتیچلی متعلق به مکتب فلورانس تحت حمایت لورنتسو دِ مِدیچی یکی از برجسته‌ترین حاکمان فلورانس طی رنسانس ایتالیا بود بود، حرکتی که جورجو وازاری نقاش و مورخ تاریخ هنر کمتر از صد سال بعد در شرح زندگی بوتیچلی، از آن به عنوان «عصر طلایی» یاد کرده است.
قرن ۱۶ میلادی در ایتالیا یکی از دوره های مهم در تمام طول تاریخ هنر جهان است که بزرگانی چون لئوناردو داوینچی، میکلانژ، تیسین، رافائل و جورجونه را در این کشور به خود دیده است. هنرمندان ایتالیا به ریاضیات و قوانین هندسی سه‌بُعدنمایی روی آوردند و همچنین به کالبدشکافی و مطالعه ساختار بدن انسان علاقه‌مند شدند. این کشفیات نگاه هنرمندان را به دنیا و واقعیت آن تغییر دادند و هنرمندان دیگر صرفاً صنعتگر نبودند که تنها سفارش ها و امیال کارفرمایان را اجرا کنند.
هویت موضوع پرتره ناشناخته است، اما تحلیلگران گمان می کنند که ممکن است فردی از خانواده مدیچی باشد، زیرا لورنزو د مدیچی یکی از حاکمان وقت فلورانس از حامیان اصلی ساندرو بود. اعتقاد بر این است که این نقاشی نشان دهنده آرمان های زیبایی جامعه فلورانس در دوران رنسانس است. تن پوش فرد نقاشی شده ساده و با کیفیت است. همچنین استفاده از رنگ آبی در آن زمان بسیار نادر بوده است. این اثر ۵۸.۷ سانتی متر ارتفاع و ۳۸.۹ سانتی متر عرض دارد.
بوتیچلی کار خود را با نقاشی دیواری برای کلیساها و کلیساهای فلورانسی آغاز و در سال ۱۴۷۰ کارگاه شخصی خود را برپا کرد و در سال ۱۴۷۲ به انجمن نقاشان فلورانسی پیوست.
او از حمایت برخی از خانواده های برجسته در فلورانس، مانند مدیچی ها برخوردار بود و برخی از جاه طلبانه ترین نقاشی های خود را در آن دوران کشید. شهرت او چنان بود که در سال ۱۴۸۱ توسط پاپ برای کمک به تزئین دیوارهای کلیسای سیستین به واتیکان دعوت شد.
خودنگاره احتمالی ساندرو بوتیچلی
دهه ۱۴۹۰ دورانی پرتلاطم در ایتالیا بود. مدیچی ها از فلورانس اخراج شده بودند و آرامش ایتالیا به دلیل تهاجم و طاعون مختل شده بود. بوتیچلی از جذابیت زینتی آثار قبلی خود فاصله گرفت و می توان نقاشی‌های متأخر این هنرمند، با مضامین عمیق اخلاقی، مذهبی و زیبایی‌شناسی پیچیده را با هنرمندانی مانند میکل آنژ و رافائل مقایسه کرد.
جورجو وازاری درباره این هنرمند نوشته است: بوتیچلی در سال های پایانی عمر خود افسرده شد. او هرگز ازدواج نکرده بود و دوستی با خانواده و دوستان را ترجیح می داد. از آنجایی که همیشه به خاطر روحیه بالا و تیز هوشی شهرت داشت، تصویر سال های پایانی بوتیچلی حاوی مضامین فقر، انزوا و اضطراب ذهنی، تصویری تکان دهنده است. پس از مرگ، نام او تا اواخر قرن نوزدهم ناپدید شد تا زمانی که قدردانی رو به رشد از هنر و فرهنگ فلورانس باعث علاقه مجدد به کار او شد.
ساندرو بوتیچلی زاده ۱ مارس ۱۴۴۵ و درگذشته ۱۷ ماه می ۱۵۱۰ نقاش مشهور فلورانسی دوران رنسانس ایتالیایی بود.
