درگذشت "کلیفورد" توسط انجمن کاشفان فضا که یک سازمان حرفه‌ای برای فضانوردان است در توییتر اعلام شد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، وی در سال ۱۹۹۰ برای شرکت در سیزدهمین گروه از کارآموزان فضایی ناسا انتخاب شد و در سال ۱۹۹۲ سوار بر فضاپیمای دیسکاوری(Discovery) به فضا رفت.
کلیفورد در سال ۱۹۹۴ به پارکینسون مبتلا شد اما اجازه نداد این بیماری زندگی‌اش را خراب کند. او سومین ماموریت خود را دو سال بعد به انجام رساند و تنها پزشکان ناسا را از بیماری خود مطلع کرد.
پارکینسون یک اختلال پیش‌رونده در دستگاه عصبی مرکزی و مغز است که به طور معمول بر فعالیت‌های حرکتی بدن اثر می‌گذارد و درمان مشخصی برای آن وجود ندارد.
"کلیفورد" به Parkinson.org گفته است: زمانی که شروع به کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری‌ام کردم، چیزهای زیادی از ذهنم گذشت اما من مصمم بودم که اجازه ندهم این بیماری بر روی آینده من اثر بگذارد. جامعه پزشکی به حریم شخصی من احترام گذاشتند و تنها مدیران ارشد ناسا از بیماری من مطلع کردند.
آنها از من پرسیدند که می‌خواهم چه کاری انجام دهم و من به سرعت پاسخ دادم. می‌خواستم در پروازهای آینده شرکت کنم. می‌خواستم فضانورد بمانم.
"کلیفورد" از همسر خود "نانسی الیزابت برانسون"(Nancy Elizabeth Brunson) دو فرزند با نام‌های "برندون برانسون کلیفورد" و "ریچارد بنجامین کلیفورد" دارد.
این فضانورد که در کالیفرنیا متولد شده است، شهر "اودن" در یوتا را خانه خود می‌داند زیرا از سنین کم به این شهر رفته است.
او مدرک کارشناسی خود را از آکادمی نظامی ایالات متحده در سال ۱۹۷۴ دریافت کرد و کارشناسی ارشد خود را در رشته مهندسی هوافضا از موسسه فناوری جورجیا در سال ۱۹۸۲ گرفت.
"کلیفورد" به عنوان ستوان دوم در ارتش ایالات متحده آمریکا خدمت کرد و در سال ۱۹۸۶ از مدرسه خلبانی آزمایشی نیروی دریایی ایالات متحده فارغ‌التحصیل و تبدیل به یک خلبان آزمایشی برای ارتش شد.
او در ماه دسامبر سال ۱۹۹۵ از ارتش بازنشسته شد. اولین پرواز "کلیفورد" که با فضاپیمای دیسکاوری انجام شد، به مدت یک هفته به طول انجامید و در آن چهار فضانورد دیگر نیز شرکت داشتند. آنها در روز نهم دسامبر ۱۹۹۲ به زمین بازگشتند.
پس از گذشت چند ماه، "کلیفورد" دومین سفر فضایی خود را در روز نهم آوریل سال ۱۹۹۴ به عنوان متخصص ماموریت با فضاپیمای "اندیور"(Endeavour) به انجام رساند.
"کلیفورد" به همراه پنج خدمه ماموریت "STS-۵۹" برای راه‌اندازی آزمایشگاه رادار فضایی(SRL) که محموله‌ای با هدف فراهم کردن داده برای دانشمندان بود، به فعالیت پرداخت.
او کمی پس از آن که به زمین بازگشت متوجه بیماری پارکینسون خود شد.
"کلیفورد" در پستی در Parkinson.org نوشت: به لطف پزشکان ناسا، مدیران ارشد آن و حمایت خانواده‌ام من توانستم به سفرهای فضایی بازگردم در حالی که تحت نظر پزشکان پرواز بودم.
من می‌دانستم که نباید مشکلم را برای عموم مردم فاش کنم.
"کلیفورد" در روز ۲۲ مارس سال ۱۹۹۶ در ماموریت "STS-۷۶" سومین سفر فضایی خود را تجربه کرد در حالی که هیچ یک از خدمه از بیماری او خبر نداشتند.
من به مدیریت گفتم که می‌خواهم پیاده‌روی فضایی انجام دهم و فکر نمی‌کنم محدودیتی در توانایی‌های من وجود داشته باشد.
من فکر می‌کنم آنها هم از شوق من برای انجام راه‌پیمایی فضایی با وجود بیماری‌ام شگفت‌زده شدند.
"کلیفورد" و "لیندا گادوین"(Linda Godwin) در طول یک پیاده‌روی شش ساعته، چهار آزمایش را به ماژول میر(Mir) که شرایط اطراف ایستگاه فضایی را شبیه‌سازی می‌کرد، متصل کردند.
"کلیفورد" بیان می‌کند: وقتی به عقب نگاه می‌کنم می‌فهمم که مدیران ارشد ناسا چه تصمیم سختی گرفته‌اند که من را در ماموریت "STS-۷۶" شرکت دادند.
من از حمایت آنها ممنونم زیرا آنها به خطر احتمالی حضور من واقف بودند و ده‌ها فضانورد واجد شرایط دیگر وجود داشته است که می‌توانستند این ماموریت را به انجام برسانند.
"کلیفورد" پس از آن که در روز ۳۱ مارس سال ۱۹۹۶ به زمین بازگشت تصمیم گرفت که دیگر نمی‌خواهد در سفرهای فضایی شرکت کند. او از سرعت پیشرفت علائمش خبر نداشت و بنابراین در حالی که ۲۷ روز و ۱۸ ساعت و ۲۴ دقیقه را در فضا گذرانده بود و ۴۴۳ بار مدار زمین را چرخیده بود در ماه ژانویه سال ۱۹۹۷ از گروه فضانوردان ناسا استعفا داد.
