به گزارش صراط به نقل از پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، به نقل از کتاب «وسائل‌الشیعه»، در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که ایشان به یکی از یارانشان به نام مسمع فرمودند:
آیا به یاد مصیبت‌های جد ما حسین(ع) می‌افتی؟
او گفت بله،
امام(ع) فرمودند: بی‌تابی هم می‌کنی؟
او گفت بله به خدا بی تابی می‌کنم؛
مسمع ادامه داد: آنقدر گریه می‌کنم و اشک می‌ریزم که خانواده می‌فهمند من برای حسین(ع) گریه می‌کنم و غذا نمی‌توانم بخورم. اشک بر گونه‌هایم جاری می‌شود.
امام صادق(ع) فرمودند رحمت خدا بر اشک‌های تو.
امام صادق(ع) خطاب به مسمع گفت:
تو از کسانی هستی که نام تو در پرونده افرادی که بی‌تاب ما اهل بیت(ع) بوده‌اند، نوشته می‌شود و موقع مرگ که فرا رسد، پدران مرا می‌بینی که کنار بستر و بالین تو می‌آیند؛ بنابراین ما بی‌تاب تنهایی خود در دنیا و مرگ هستیم و در هنگام مرگ، پیامبر(ص)، علی(ع) و حضرت زهرا(س) بر بالین ما حاضر می‌شوند چون گریه‌کنان اباعبدالله(ع) هستیم و با سفارش آنان، ملک‌الموت از مادر نسبت به میت مؤمن شفیق و مهربان‌تر است.
