به گزارش صراط به نقل همشهری، سرقت عجیب از صندوق امانات بانک ملی شعبه دانشگاه در ۱۵ خرداد ۱۴۰۱ رخ داد و به ۱۵۵ صندوق دستبرد زده شد. پس از دستگیری متهمان، پرونده برای رسیدگی به شعبه ۱۰ دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.
در جلسه رسیدگی به این پرونده، متهم ردیف اول به جایگاه رفت و با تشریح جزئیات سرقت از صندوق امانات بانک ملی به قضات گفت: من منکر سرقت از بانک ملی نیستم. من یک ماه قبل از این سرقت یک کار بانکی در بانک ملی شعبه دانشگاه داشتم. در انتظار رسیدن نوبتم بودم که چشمم به تابلوی صندوق امانات افتاد. از آنجا که مشکلات اقتصادی عدیده‌ای داشتم و به دنبال راه‌حلی برای مشکلات مالی‌ام بودم، به فکر سرقت افتادم. وقتی با ترفندی از زیر زبان کارمند بانک حرف کشیدم و فهمیدم بانک نگهبان ندارد و قفل صندوق‌ها نیز چندان ایمن نیست در تصمیم خود مصمم‌تر شدم.
متهم ردیف اول در توضیح شروع به سرقت نیز اظهار کرد: موضوع را به دوستم بهروز گفتم و پس از آن وسایل‌مان را آماده کردیم و به برادرهایم حمید و محمود زنگ زدم و از آنها خواستم تا من و بهروز را به نزدیک شعبه برسانند. آنها می‌دانستند ما می‌خواهیم از جایی سرقت کنیم اما نمی‌دانستند قرار است از بانک ملی سرقت کنیم. من هم نمی‌خواستم پای آنها در پرونده باز شود. نیمه‌شب وارد بانک شدیم، از کار انداختن آژیر خطر و دزدگیرها ۵ دقیقه طول کشید اما دو ساعت پشت در پارکینگ منتظر ماندیم تا اگر پلیس یا مأموری متوجه قطع شدن دزدگیرها شد بتوانیم فرار کنیم.
وی افزود: وقتی کسی نیامد، خودمان را به صندوق‌ها رساندیم و من پنجره نظارت آن را برش دادم و وارد شدم. ابتدا با چکش ضربه‌ای به یکی از صندوق‌ها زدم که در آن براحتی باز شد و بسرعت سراغ صندوق‌های دیگر رفتم و هر کدام را با یک ضربه چکش باز کردم. تقریباً ساعت ۸ و نیم– ۹ صبح روز بعد کارمان تمام شد و می‌خواستیم از محل خارج شویم که دیدیم خیابان انقلاب به خاطر یک مراسم شلوغ است و مجبور شدیم در داخل بانک منتظر بمانیم تا خلوت شود. حدود ساعت ۲ ظهر بود که به برادرم زنگ زدم و آنها به سراغ‌مان آمدند.
قاضی از متهم پرسید: چه مقدار از اموال سرقتی را به دوستت دادی؟
متهم جواب داد: ۲۰ میلیارد تومان سکه و دلار به بهروز دادم و ۱۲۰۰ سکه تمام‌بهار آزادی و ۴۰۰ هزار دلار را به صورت باندرول به رسم امانت به دوستم اکبر که نمایشگاه خودرو دارد، دادم و گفتم من ۱۰ روز به ترکیه می‌روم و اگر نیاز داشتم، می‌گویم برایم حواله کن.
