"ورژن ایرانی بایدن" که نه سخنوری بلد است و نه خاموشی!

به گزارش سرویس سیاسی صراط نیوز، ایرانیان در طول چند سال اخیر و با روی کار آمدن جو بایدن بعنوان رئیس جمهور آمریکا، هرازگاه در جریان گاف های کلامی این پیرمرد 80 ساله قرار می گرفتند اما خبر نداشتند که چندی بعد و بر اثر سانحه از دست دادن رئیس دولت سیزدهم، گرفتار رئیس قوه مجریه ای 70 ساله خواهند شد که حتی در تشریح بدیهی ترین سیاست های بنیادین جمهوری اسلامی نیز زبانی الکن، قاصر و بعضاً متناقض دارد!

از زمان حضور مسعود پزشکیان در نیویورک برای سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، جلسه ای با حضور رئیس دولت چهاردهم در ینگه دنیا برگزار نگردیده است که از آن حواشی مربوط به اظهارات شاذ او، مخابره نشده باشد! عبارات زیر تنها مُشتی از خروارها بیانات حاشیه سازی است که از لسان مبارک رئیس دولت وفاق ملی، تنها طی 72 ساعت اخیر خارج شده است:

** «ما آماده‌ایم تمام سلاح‌های خود را کنار بگذاریم، به شرط آنکه اسرائیل هم همین کار را بکند و یک سازمان بین‌المللی به منطقه بیاید و امنیت را تامین کند.»!
** «حزب‌الله نمی‌تواند به‌ تنهایی مقابل اسرائیل که کشورهای غربی، اروپایی و آمریکا از آن دفاع و حمایت می‌کنند، بایستد.»!
** «اگر تعهدات برجامی به طور کامل و با حُسن نیت اجرا شود، می‌توان در مورد دیگر مسائل [!] هم وارد گفتگو شد.»!

حقیقتاً غیرقابل باور است که عباراتی همچون «خلع سلاح جمهوری اسلامی»، «تامین امنیت خاورمیانه توسط اجانب»، «تضعیف حزب الله لبنان در کوران جنگ با رژیم اشغالگر قدس»، «استفاده چندباره از نام جعلی "اسرائیل" بجای استعمال "رژیم حرامزاده صهیونیستی"» و «طرح ورژن های 2 و 3 خسارت محض برجام در موضوعات موشکی و منطقه ای» بر زبان رئیس دولت اُم القرای جهان اسلام و امید مستضعفان عالم، یعنی جمهوری اسلامی ایران جاری شده باشد!

البته نباید از شخصی که بارها و به دفعات، در قالب جملاتی مثل «‌من سیاست بلد نیستم‌!» یا «‌من سیاست را نمی‌فهمم!‌»؛ به نابلدی و ناشی‌‎گری خویش در عرصه سیاست معترف است، خرده گرفت؛ بلکه باید انتقاد اصلی را روانه افرادی نمود که در جایگاه متولیان بررسی صلاحیت نامزدهای ریاست جمهوری، در کمال ساده اندیشی و مصلحت سنجی های بلاوجه، مقدمات ورود فردی به پاستور را فراهم کردند که کُمیتش در ابتدایی ترین اصول لایتغیر انقلاب اسلامی هم لَنگ می زند!

ای کاش روسای جمهور به این توصیه عمل می کردند که اگر سخنور نبوده و توانایی سخنگویی صحیح ندارند، لااقل سکوت پیشه کرده و در هر موضوع حساس و شائبه برانگیزی، اظهار نظر نکنند.