به گزارش صراط ، شفقنا به نقل از بی بی سی نوشت:نکته‌ای که نورمن را متعجب کرده صعود
تیم ملی انگلیس به سکوی سوم رده بندی جهانی است که در بیست سالی که این
رده بندی از سوی فیفا منتشر می‌شود بالاترین مقام انگلیس است.
نورمن می‌نویسد که مگر انگلیس در بیست سال گذشته چه شاهکاری کرده که لایق آن باشد پس از اسپانیا و آلمان در ردیف سوم بایستد. انگلیس نه تنها در ۴۸ سال گذشته در تورنمنت‌های عمده که جام جهانی و جام ملت‌های اروپاست قهرمان نشده که در هرکدام تنها یک بار به نیمه نهائی رسیده است.
جالب این که در رده بندی اخیر، ایتالیا فینالیست جام ملت‌ها که انگلیس را حذف کرد ششم، پرتغال پنجم، هلند هشتم، آرژانتین هفتم و برزیل چهاردهم هستند. پس نورمن نتیجه می‌گیرد که این رده بندی شوخی بزرگ فیفا با انگلیس است.
اما از شوخی گذشته، این رده بندی نه تنها این بار بلکه هیچوقت منطقی نبوده است. اگر رده بندی بر اساس سابقه تیم‌ها باشد انگلیس با یک جام جهانی در ۱۹۶۶ حتما در ردیف سوم و یا حتی نزدیک به آن قرار نمی‌گیرد و اگر بر اساس نتایج اخیر هم باشد باز هم انگلیس سرنوشت بهتری پیدا نمی‌کند.
در اکثر ورزش‌ها رده بندی تیم‌ها یا ورزشکاران بسیار مهم است چون در مسابقات بر اساس این رده بندی، سیدها یا بخت‌های قهرمانی تعیین می‌شوند که بر سرنوشت مسابقات و تعیین قهرمانان تأثیر فراوان دارد. به همین جهت رده بندی‌ها منطقی و بر اساس عملکرد بازیکنان یا تیم‌ها در یک فاصله زمانی ۱۲ ماهه است.
مثلا در تنیس مردان راجر فدرر، نوواک جوکوویچ و رافائل نادال که نفرات اول تا سوم رده بندی جهانی هستند در یک سال گذشته برنده تمام تورنمنت‌های عمده یعنی گران اسلم یا ماسترز بوده‌اند و نفر چهارم که اندی ماری است در ویمبلدون به فینال رسید و در المپیک طلا گرفت.
سایر ورزش‌ها هم همینطور است: کریکت، گلف، دوچرخه سواری، مشت‌زنی و غیره. اما به نظر می‌آید در رده بندی فیفا عوامل دیگری دخیل هستند که با منطق جور در نمی‌آیند. از این رو موارد عجیب در رده بندی فیفا زیاد هست که ماتیو نورمن فقط انگلیس را دیده.
معمولا رده بندی به این معنی است که نفر یا تیم رده پنچم قوی تر از نفر یا تیم رده پانزدهم است اما در رده بندی فیفا می‌بینیم که مثلا تیم لیبی از اوکراین و لهستان و بلژیک بالاتر است. دلیلش هم روشن است.
در ورزش‌های دیگر مثلا تنیس تمام ورزشکارانی که در رده بندی هستند در تورنمنت‌های مشترک با هم رقابت می‌کنند. یعنی قدرتشان در مقایسه با همدیگر محاسبه می‌شود. اما در فوتبال اینطور نیست. تیم‌های آسیائی در طول سال در آسیا مسابقه می‌دهند و تیم‌های آمریکای لاتین در آمریکا.
بر همین اساس مثلا تیم لیبی در سه مسابقه گابون، اریتره و اتیوپی را شکست می‌دهد و به هرکدام پنج گل می‌زند اما فرضا بلژیک باید با اسپانیا، پرتغال و آلمان مسابقه بدهد. طبیعی است که لیبی امتیاز بیشتری از بلژیک می‌گیرد اما آیا می‌توان گفت فوتبال لیبی از بلژیک قوی‌تر است؟
پس باید گفت که رده بندی فیفا ارزشی ندارد و نباید به آن اتکا کرد همانطور که کسی هم زیاد آن را جدی نمی‌گیرد.
در خاتمه بد نیست به مطلب ماتیو نورمن بازگردیم. او می‌نویسد که اگر فیفا با انگلیس شوخی نداشته تنها به دو علت می‌توانسته انگلیس را در ردیف سوم رده‌بندی خود گذاشته باشد.
یکی این که تعداد زبان‌های خارجی که مربیان به آن تکلم می‌کنند یکی از عوامل تعیین کننده امتیاز تیم‌هاست و همه می‌دانیم که روی هاجسون سرمربی انگلیس به چند زبان خارجی مسلط است.
دلیل دیگر اینکه سپ بلاتر رئیس فیفا بقدری از انگلیس متنفر است که می‌خواهد با این حقه گولشان بزند که به فکر بهتر کردن وضع تیم خود نیفتند.
نورمن می‌نویسد که مگر انگلیس در بیست سال گذشته چه شاهکاری کرده که لایق آن باشد پس از اسپانیا و آلمان در ردیف سوم بایستد. انگلیس نه تنها در ۴۸ سال گذشته در تورنمنت‌های عمده که جام جهانی و جام ملت‌های اروپاست قهرمان نشده که در هرکدام تنها یک بار به نیمه نهائی رسیده است.
جالب این که در رده بندی اخیر، ایتالیا فینالیست جام ملت‌ها که انگلیس را حذف کرد ششم، پرتغال پنجم، هلند هشتم، آرژانتین هفتم و برزیل چهاردهم هستند. پس نورمن نتیجه می‌گیرد که این رده بندی شوخی بزرگ فیفا با انگلیس است.
اما از شوخی گذشته، این رده بندی نه تنها این بار بلکه هیچوقت منطقی نبوده است. اگر رده بندی بر اساس سابقه تیم‌ها باشد انگلیس با یک جام جهانی در ۱۹۶۶ حتما در ردیف سوم و یا حتی نزدیک به آن قرار نمی‌گیرد و اگر بر اساس نتایج اخیر هم باشد باز هم انگلیس سرنوشت بهتری پیدا نمی‌کند.
در اکثر ورزش‌ها رده بندی تیم‌ها یا ورزشکاران بسیار مهم است چون در مسابقات بر اساس این رده بندی، سیدها یا بخت‌های قهرمانی تعیین می‌شوند که بر سرنوشت مسابقات و تعیین قهرمانان تأثیر فراوان دارد. به همین جهت رده بندی‌ها منطقی و بر اساس عملکرد بازیکنان یا تیم‌ها در یک فاصله زمانی ۱۲ ماهه است.
مثلا در تنیس مردان راجر فدرر، نوواک جوکوویچ و رافائل نادال که نفرات اول تا سوم رده بندی جهانی هستند در یک سال گذشته برنده تمام تورنمنت‌های عمده یعنی گران اسلم یا ماسترز بوده‌اند و نفر چهارم که اندی ماری است در ویمبلدون به فینال رسید و در المپیک طلا گرفت.
سایر ورزش‌ها هم همینطور است: کریکت، گلف، دوچرخه سواری، مشت‌زنی و غیره. اما به نظر می‌آید در رده بندی فیفا عوامل دیگری دخیل هستند که با منطق جور در نمی‌آیند. از این رو موارد عجیب در رده بندی فیفا زیاد هست که ماتیو نورمن فقط انگلیس را دیده.
معمولا رده بندی به این معنی است که نفر یا تیم رده پنچم قوی تر از نفر یا تیم رده پانزدهم است اما در رده بندی فیفا می‌بینیم که مثلا تیم لیبی از اوکراین و لهستان و بلژیک بالاتر است. دلیلش هم روشن است.
در ورزش‌های دیگر مثلا تنیس تمام ورزشکارانی که در رده بندی هستند در تورنمنت‌های مشترک با هم رقابت می‌کنند. یعنی قدرتشان در مقایسه با همدیگر محاسبه می‌شود. اما در فوتبال اینطور نیست. تیم‌های آسیائی در طول سال در آسیا مسابقه می‌دهند و تیم‌های آمریکای لاتین در آمریکا.
بر همین اساس مثلا تیم لیبی در سه مسابقه گابون، اریتره و اتیوپی را شکست می‌دهد و به هرکدام پنج گل می‌زند اما فرضا بلژیک باید با اسپانیا، پرتغال و آلمان مسابقه بدهد. طبیعی است که لیبی امتیاز بیشتری از بلژیک می‌گیرد اما آیا می‌توان گفت فوتبال لیبی از بلژیک قوی‌تر است؟
پس باید گفت که رده بندی فیفا ارزشی ندارد و نباید به آن اتکا کرد همانطور که کسی هم زیاد آن را جدی نمی‌گیرد.
در خاتمه بد نیست به مطلب ماتیو نورمن بازگردیم. او می‌نویسد که اگر فیفا با انگلیس شوخی نداشته تنها به دو علت می‌توانسته انگلیس را در ردیف سوم رده‌بندی خود گذاشته باشد.
یکی این که تعداد زبان‌های خارجی که مربیان به آن تکلم می‌کنند یکی از عوامل تعیین کننده امتیاز تیم‌هاست و همه می‌دانیم که روی هاجسون سرمربی انگلیس به چند زبان خارجی مسلط است.
دلیل دیگر اینکه سپ بلاتر رئیس فیفا بقدری از انگلیس متنفر است که می‌خواهد با این حقه گولشان بزند که به فکر بهتر کردن وضع تیم خود نیفتند.
