سرانجام تلخ امربه‌معروف +عکس

همان روزی كه از "هادی محبی" با ضربات چاقو پذیرایی شد، تصور چنین آینده ای چندان هم دور از ذهن نبود.

13 سال پیش در روز دوم ماه مبارك رمضان وقتی "هادی محبی" به پسرك سیگار به لب تذكر داد، پسرك در جواب نهی از منكر هادی، سینه ی او را شكافت و هادی اولین شهید راه نهی از منكر شد.

پسرك به اعدام محكوم شد ولی پدر هادی در پای چوبه ی دار از حق خود گذشت.

باید پذیرفت كه هادی محبی های جامعه ی ما تعدادشان زیاد نیست و از آن روز تا به حال كمتر كسی این دو فروع مهم دین را به روی خودش آورد و شجاعت و جسارت عمل به آن ها را داشت،

در تمام این سال ها بودند كسانی كه نگذارند واجب خدا بیش از این فراموش شود. و در این راه آسیب های زیادی را متحمل شدند، آسیب ها و هزینه هایی كه هر روز بیش از گذشته می شود.

تنها حوادث مشابه در سال 1391 را مرور می كنیم:

اردیبهشت ماه 1391:

"سید محمود مصطفوی منتظری" امام جماعت مسجد انصار الحسین (ع) تهران در اثر ضربه‌ یكی از اراذل چشم چپش را از دست داده، به طوری كه پزشكان بیمارستان لبافی نژاد مجبور به تخلیه چشم او شدند.

خرداد ماه 1391:

حجت الاسلام "فرزاد فروزش" امام جماعت دانشگاه علوم پزشكی تهران به دلیل اقدام برای نجات یك دختر جوان از چنگال اراذل و اوباش در خیابان شریعتی تهران، بینایی چشم راستش را از دست داد.

تیرماه 1391 :

حجت الاسلام "علی خلیلی" طلبه جوانی كه با دو نوجوان همراهش به رفتار ناشایست سرنشینان پراید و موتورسیكلتی كه همراه آنها بود اعتراض كردند، از سوی یكی از آن ها و از ناحیه شاهرگ گردن مورد اصابت چاقو قرار گرفت و به شدت مجروح شد.

مرداد ماه 1391:

حجت الاسلام "سید علی بهشتی"، روحانی آمر به معرف و ناهی از منكر، این بار در شهر كوچكی مثل شهمیرزاد (توابع شهرستان مهدی شهر در استان سمنان)، مورد ضرب و شتم دو دختر جوان قرار گرفت.

شهریورماه 1391:

"امیر حسین وظیفه"، دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی تهران شمال، به دلیل درگیری با پنج تن از اراذل و اوباش و مزاحمین نوامیس مردم به شدت از ناحیه سر و صورت آسیب دید و حال او وخیم اعلام شده است.

اصل هشتمی كه هنوز مغفول مانده است

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تدوین گران قانون اساسی توجه ویژه ای به این موضوع داشته اند و یك اصل از قانون اساسی كشورمان را به این موضوع اختصاص داده اند. در اصل هشتم قانون اساسی آمده است:

« در جمهوری اسلامی ایران، دعوت به خیر، "امر به معروف و نهی از منكر" وظیفه‏ای است همگانی و متقابل كه بر عهده مردم نسبت به یكدیگر، دولت نسبت به مردم و مردم نسبت به دولت است و شرایط و حدود و كیفیت آن را قانون معین می‏كند.»

اصلی كه بر مبنای اصول دینی بنا شده است. این اصل برگرفته از آیه71 سوره توبه است: "وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاء بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ "

. مردان و زنان با ایمان دوستان یكدیگرند، امر به معروف و نهى از منكر مى كنند و نماز برپا مى دارند و زكات مى دهند و خدا و رسولش را اطاعت مى كنند، خداوند به زودى آن ها را مورد رحمت خود قرار مى دهد، مسلما خدا نیرومند و فرزانه است.

آیه ی ذكر شده در بالا تنها آیه ای نیست كه به اهمیت امر به معروف و نهی از منكر اشاره می كند و در آیه های دیگری نیز مومنین به انجام این فریضه الهی دعوت شده اند. كه نمونه هایی از آن را ذكر خواهیم كرد:

وَلْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ / و باید از میان شما گروهى [مردم را] به نیكى دعوت كنند و به كار شایسته وادارند و از زشتى بازدارند و آنان همان رستگارانند . 104 آل عمران

یُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَیُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَأُوْلَئِكَ مِنَ الصَّالِحِینَ / به خدا و روز جزا ایمان دارند و امر به معروف و نهى از منكر مى كنند و به انجام كارهاى خیر مى شتابند. این گروه از شایستگانند. 114 آل عمران

همچنین روایات متعددی از معصومین در این زمینه نقل شده است. حضرت محمد (ص) میفرمایند : لَتَأمُرُنَّ بِالمَعروفِ ولَتَنهُنَّ عَنِ المُنكَرِ ، أو لَیَعُمَّنَّكُم عَذابُ اللّه . یا امر به معروف و نهى از منكر مى‏كنید ، یا عذاب خدا همه شما را فرا مى‏گیرد . (وسائل الشیعه : 11 / 407 / 12 منتخب میزان الحكمة : 376) و در حكمت سوم نهج البلاغه حضرت علی (ع) امده است: لاتتركوا الامر بالمعروف و النهی عن المنكر فیولی علیكم شراركم ثم تدعون فلا یستجاب لكم. امر به معروف و نهی از منكر را ترك نكنید كه بدهای شما بر شما مسلط می شوند آنگاه هرچه خدا را بخوانید جواب ندهد.

امر به معروف در كلام رهبری

احیای امر به معروف و نهی منكر در جامعه اسلامی و همه گیر كردن آن از مدت ها قبل یكی از دغدغه های اصلی معظم له بوده است. ایشان در سخنرانی در میان اقشار مختلف مردم در 29 مهرماه سال 71 می فرمایند: « مبادا در گوشه و كنار، یا در دستگاه انتظامی یا قضائی، كسانی باشند كه راه را جلو آمر به معروف و ناهی از منكر سد كنند! مبادا كسانی باشند كه اگر كسی امر به معروف و نهی از منكر كرد، از او حمایت نكنند، بلكه از مجرم حمایت كنند! البته خبرهایی از گوشه و كنار كشور، در بعضی از موارد به گوش من می رسد. هرجا كه بدانم و احساس كنم و خبر اطمینان بخشی پیدا كنم كه آمربه معروف و ناهی از منكر، خدای نكرده مورد جفای مامور و مسئولی قرار گرفته، خودم وارد قضیه خواهم شد.... پیداست كه این جوانان متمایل به امر به معروف و نهی از منكرند. بنابراین، وظیفه ی ما، مسئولین، قانون گذاران و مجریان است كه راه و زمینه را برای اجرای این واجب الهی هموار و فراهم كنیم. امروز بحمدالله مجلس شورای اسلامی، مجریان، مسئولین كشور و دستگاه قضائی، همه از خود این ملت اند.»

معظم له در خطبه های نماز جمعه تهران در سال 79 در اهمیت ضرورت امر به معروف و نهی از منكر می فرمایند: « اولین فایده ی امر به معروف و نهی از منكر همین است كه نیكی و بدی، همچنان نیكی و بدی باقی بماند... بدترین توطئه ها علیه مردم این است كه طوری كار كنند و حرف بزنند كه كارهای خوب، كارهایی كه دین به آن ها امر كرده است و رشد و صلاح كشور در آن هاست در نظر مردم به كارهای بد، و كارهای بد، به كارهای خوب تبدیل شود. این خطر بسیار بزرگی است.»

گویا عدم برنامه ریزی مناسب در عرصه های مختلف فرهنگی و اجتماعی در دوران اصلاحات سبب شده بود كه ایشان دوباره در همان سال در دیدار با مسئولان و كارگزاران نظام، این نكته مهم را گوشزد كنند: «یك نكته را هم می خواهم یادآوری كنم و آن نظام امر به معروف و نهی از منكر است. امر به معروف و نهی از منكر واجب حتمی همه است؛ فقط من و شما به عنوان مسئولان كشور وظیفه مان در باب امر به معروف و نهی از منكر سنگین تر است.»

شارع مقدس، نص صریح قانون اساسی، رهبری معظم انقلاب و مردم دین دار و آزاده به وجوب امر به معروف و نهی از منكر و عمل به آن تاكید دارند، با این حال امر به معروف و نهی از منكر در جامعه ی ما یك فریضه ی مغفول است كه یكی از جنبه ها و ابعاد آن، امر به معروف و نهی از منكر در عرصه های فرهنگی و اجتماعی است.

هرچند كه امر به معروف مستلزم فراهم بودن شرایط خاصی است كه باید از سوی مردم مدنظر قرار گیرد. اما در مقابل با رشد فزاینده حمله به ناهیان از منكر در سالیان اخیر، توجه ویژه به این امر در میان مسئولین فرهنگی جهت نهادینه كردن آن و از سوی دیگر نگاه ویژه مسئولان انتظامی در برخود با اراذل و اوباش و ضاربینی كه جان مردم را به خطر می اندازند از ضررویاتی است كه هر چه سریعتر باید تامین شود. تا پس از این در كشوری كه ادعای ام القرائی جهان اسلام را یدك میكشد، شاهد وقوع چنین حوادث تلخ و ناگواری نباشیم.