به گزارش پایگاه خبری صراط ؛ اگر به ناكارآمدن بودن سيستم حمل و نقل عمومي براي
بهره برداري معلولان و استفاده اجباري آنها از خودروهاي دربستي، نيمنگاهي
بيندازيم و همچنين قيمتهاي سرسام آور خريد وسايل كمك توانبخشي مانند عصا،
ويلچر و تخت برقي را هم مدنظر داشته باشيم، آنگاه براحتي متوجه ميشويم كه
هزينههاي روزمره يك فرد معلول، از توان مالي بسياري از خانوادههاي آنان
خارج است.
حال جالب است كه در اين شرايط نامساعد، خبرها از افزايش مجدد قيمت خريد وسايل كمك توانبخشي ويژه توان يابان حكايت ميكند.
رييس
انجمن دفاع از حقوق معلولان، روز گذشته از افزايش چهار برابري نرخ وسايل
كمك توانبخشي معلولان خبر داده و گفته است: قيمت دو نوع ويلچر برقي كه يك و
دو ميليون تومان بوده، الان به پنج و 9 ميليون تومان افزايش پيدا كرده و
نرخ ويلچر دستي نيز از 300 هزار تومان به يك ميليون و 400 هزار تومان رسيده
است. همچنين نرخ تشك برقي معلولان نيز كه در گذشته 150 هزار تومان بوده،
هماكنون به 600 هزار تومان رسيده است.
آنگونه
كه از شواهد و مستندات برميآيد، دليل افزايش قيمت وسايل كمك توانبخشي
معلولان، به موضوع تخصيص نيافتن ارز دولتي براي تهيه وسايل موردنياز
معلولان برميگردد.
يعني به زبان ساده تر، دولت
نميخواهد از ارز دولتي براي خريد وسايل كمك توانبخشي ويژه معلولان استفاده
كند و در واقع، خريد وسايل كمك توانبخشي معلولان در اولويت ارزي دولت قرار
ندارد.
حال، اگر مسوولان درنظر داشته باشند كه
معلولان بدون وسايل كمك توانبخشي نميتوانند حضور موثر و پررنگي در جامعه
داشته باشند، در آن صورت بيراه نيست اگر بگوييم كه با هربار افزايش قيمت
وسايل كمك توانبخشي و ناتواني مالي برخي معلولان براي تهيه اين اقلام
ضروري، ناخودآگاه گروهي از جمعيت چهار ميليوني معلولان ايران، از دايره
نيروهاي فعال جامعه حذف ميشوند.