صراط: پاسخ اول درباره عدم توانایی روزه در افراد:
ضعف به تنهایى مجوز روزه خوارى نیست، هرچند شدید باشد، مگر این که موجب حرج باشد که در این صورت خوردن جایز است و باید بعد از آن قضا نماید. وهمچنین اگر ضعف موجب عجز از کار لازم براى کسب روزى باشد با فرض این که متمکن از کار دیگرى نیست وهمچنین اگر کارگر به دلیل تشنگى شدید نتواند روزه را ادامه دهد و در این دو صورت به احتیاط واجب باید در خوردن وآشامیدن به مقدار ضرورت اکتفا کند واز زائد بر آن اجتناب نماید.
پاسخ دوم درباره کسانی که روزه گرفتن در مدت بلند برایشان میسر نیست:
هر شخصی که می تواند از طلوع فجر تا اول شب روزه بگیرد و از این جهت در زحمت غیر قابل تحمل واقع نمی شود وظیفه دارد روزه بگیرد، یا آنکه سفر کند و سپس روزه اش را قضا نماید، اما کسانی که روزه گرفتن به این مدت برایشان میسر نیست باید یا سفر کنند و یا آنکه از اول طلوع فجر نیت روزه نمایند، ولی هر وقت احساس کردند ادامه روزه برایشان غیر قابل تحمل است افطار نموده ـ به مقدار لازم آب و یا غذا بخورند ـ و سپس روزه این روز را قضا نمایند و کفاره ای بر آنان نیست.
ضعف به تنهایى مجوز روزه خوارى نیست، هرچند شدید باشد، مگر این که موجب حرج باشد که در این صورت خوردن جایز است و باید بعد از آن قضا نماید. وهمچنین اگر ضعف موجب عجز از کار لازم براى کسب روزى باشد با فرض این که متمکن از کار دیگرى نیست وهمچنین اگر کارگر به دلیل تشنگى شدید نتواند روزه را ادامه دهد و در این دو صورت به احتیاط واجب باید در خوردن وآشامیدن به مقدار ضرورت اکتفا کند واز زائد بر آن اجتناب نماید.
پاسخ دوم درباره کسانی که روزه گرفتن در مدت بلند برایشان میسر نیست:
هر شخصی که می تواند از طلوع فجر تا اول شب روزه بگیرد و از این جهت در زحمت غیر قابل تحمل واقع نمی شود وظیفه دارد روزه بگیرد، یا آنکه سفر کند و سپس روزه اش را قضا نماید، اما کسانی که روزه گرفتن به این مدت برایشان میسر نیست باید یا سفر کنند و یا آنکه از اول طلوع فجر نیت روزه نمایند، ولی هر وقت احساس کردند ادامه روزه برایشان غیر قابل تحمل است افطار نموده ـ به مقدار لازم آب و یا غذا بخورند ـ و سپس روزه این روز را قضا نمایند و کفاره ای بر آنان نیست.
