در سال‌های پس از انقلاب، بسیاری از شاعران آیینی در این زمینه طبع‌آزمایی کرده و ارادت خود را با زبان نظم به ساحت بانوی دو عالم، حضرت صدیقه طاهره(س)، نشان داده‌اند. در این میان سروده‌های برخی از شاعران جوان نیز قابل تأمل است که گزیده‌ای از آنها در ذیل ارائه می‌شود:
محسن عرب‌خالقی:
نگاه سرد مردم بود و آتش
صدا بین صدا گم بود و آتش
به جای تسلیت با دسته گل
هجوم قوم هیضم بود و آتش
***
گرفتی از مدینه گفتنت را
دریغ از من نمودی دیدنت را
ولی با من بگو ساعت به ساعت
چرا کردی عوض پیراهنت را
***
کمی از غسل زیر پیرهن ماند
کمی از خون خشک بر بدن ماند
کفن را در بغل بگرفت و بو کرد
همان طفلی که آخر بی‌کفن ماند
جواد حیدری:
من بودم باب هل اتی را بستند
امکان رسیدن به خدا را بستند
ای کاش بمیرم که خجالت زده‌ام
من بودم و دست مرتضی را بستند
***
عمریست رهین منت زهرائیم
مشهور شده به عزت زهرائیم
مُردیم اگر به قبر ما بنویسید
ما پیرغلام حضرت زهرائیم
***
ما زنده به لطف و رحمت زهرائیم
مأمور برای خدمت زهرائیم
روزی که تمام خلق حیران هستند
ما منتظر شفاعت زهرائیم
***
شیخ رضا جعفری:
تو هم با کوفه هم‌دستی مدینه
نمک خوردی ولی پستی مدینه
کسی بر بازوی زهرا نمی‌زد
اگر دستم نمی‌بستی مدینه
