تصاویرِ باقی مانده‌های بنا گویاتر از هر حرف و گزارشی است...
آن‌چه از این باقی‌مانده‌ها به وضوح می‌توان دید، ارزشمند بودن دست‌کم تزئینات منحصربه‌فرد این بناست که قدمت آن را به قبل از سال 1340 برمی گرداند، یعنی چیزی حدود 200 سال قبل.
تاریخی که شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در جلسه‌ی 14 اسفند سال 1391 ضوابط و شاخص‌های لازم برای بازیابی هویت شهرسازی و معماری اسلامی ایرانی را تصویب و در بند (2-1-6) به وضوح اعلام کرد، «حفاظت و صیانت از بناها و بافت‌های فرهنگی و تاریخی و مکاشفه ارزش‌های پنهان آنها باید انجام شود.» همچنین این تبصره را به بند مطرح شده اضافه کرد که «بازسازی در این بخش از شهرها، در رابطه با بناهای ساخته شده تا سال ۱۳۴۰ هجری شمسی، صرفاً به صورت عین به عین امکان‌پذیر خواهد بود.»
این خانه هم براساس مکان قرارگیری و آن‌چه از تزئینات‌اش باقی مانده عمری بیش از 54 سال یعنی قبل از سال 1340 دارد، اما مشخص نیست چرا در صورت موافقت همه‌ی اعضای شورای فنی میراث فرهنگی تهران و شهرداری براساس این قانون عمل نکرده‌اند!
بنابر مشاهدات خبرنگار ایسنا از خانه‌ی تاریخی تخریب شده، حالا فقط بخش بسیار کوچکی از زیبایی خانه باقی مانده است، که آن بخش هم پر از نخاله و آوارهای ساختمانی و یونولیت است. حتی مشخص نیست این بخش کوچک که بیشتر شبیه یکی از اتاق‌های خانه است چه زمانی تخریب می‌شود. آن‌هم احتمالا به دلیل عقب‌نشینی خانه‌ها در کوچه، این بخش از خانه نیز با پایان کار ساخت مجتمع مسکونی چهار طبقه در این پلاک ثبتی تخریب می‌شود.
براساس آن‌چه روی تابلوی ورودی بنا نوشته شده، کار ساخت این ساختمان از 15 بهمن 93 آغاز شده و قرار است تا 15 بهمن 95 به پایان برسد. پس مجوز تخریب این بنا قطعا قبل از 15 بهمن 93 صادر شده است، حال این‌که قبل از دوره‌ی مدیریت مدیر کنونی اداره کل میراث فرهنگی استان تهران که آذرماه 92 با حکم نجفی به میراث فرهنگی تهران آمد برمی‌گردد، یا به قبل از حضور رجبعلی خسروآبادی در تهران مربوط می‌شود؟
آیا شورای فنی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران از این ساخت‌وساز خبر داشت؟ مجوز تخریب این بنا توسط چه کسی و چه شورایی به شهرداری داده شد؟ اصلا آیا شهرداری برای صدور مجوز تخریب از میراث فرهنگی استعلام گرفت؟
البته هنوز در انتهای خانه جائی که از این به بعد قرار است طبقه‌ی زیرهمکف نامیده شود، بخش‌های کمی از دیگر تزئینات قاجاری و جود دارد، دو طاقچه که زیر هر کدام یک نوع تزئینات گچبری منحصربفرد وجود دارد، قوس‌ها و چند دیوار نیمه تخریب شده قطور که هنوز کلنگ کارگران به پایشان نرسیده است.
کوچه‌ی «صوفیانی» در خیابان پامنار پلاک‌های متعددی از خانه‌های قدیمی و گاها تاریخی دارد که به دلیل بی‌توجهی در حال نابودی‌اند، مانند بلایی که این روزها بر سر کوجه پس کوچه‌های این مختلف پامنار آوار شده و به نظر می‌رسد تازه خوان گسترده‌اش را پهن کرده است!
خبرنگار ما در تلاش برای گرفتن توضیح درباره‌ی زمان تخریب و علت تخریب خانه‌ی تاریخی و ارزشمند «615» است.
