صراط: در فصل سوم «سیاست‌ها و روندهای گردشگری سازمان‌های همکاری و توسعه اقتصادی» که اخیرا توسط مرکز پژوهش‌های مجلس ترجمه شده است، در بخش مربوط به مالیات‌ها، هزینه‌ها و عوارض مربوط به ورود و خروج از کشورها، به بررسی هزینه‌هایی پرداخته شده که به طور معمول شامل همه افراد میشود، اما در برخی موارد متصدیان و یا خدمه نیز در حین ورود به یک کشور یا خروج از آن توسط هرگونه وسیله حمل و نقل باید آن را پرداخت کنند.
به گزارش مهر، ویزاها نمونه‌ای از این موارد است، به گونه‌ای که دارنده ویزا اجازه دارد به کشور تعیین شده وارد شده، از آن خارج شود و یا برای مدت خاصی در آن بماند. موارد مورد نیاز برای ویزا و هزینه‌های مربوطه، بسته به عوامل متعددی می‌توانند با هم تفاوت داشته باشند. این عوامل می‌تواند شامل مدت اقامت، هدف از سفر، کشور مبدأ و سیاست‌های دوجانبه مربوط به ویزا، عوارض جابه جایی مسافران، ترانزیت و عوارض خروج یا سوار شدن باشد. اینگونه مالیات‌ها اغلب برای پوشش هزینه‌های اجرایی مربوط به گمرک، مهاجرت، رفت و آمد مسافران و صدور ویزاهای کوتاه مدت مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما اخیراً برای حمایت از فعالیت‌های بازاریابی و ترویج نیز استفاده می‌شوند.
در بررسی به عمل آمده از کشورها، ۲۰ کشور از ۳۰ کشور پاسخ دهنده، در سطوح ملی یک یا بیش از یک مورد، مالیات‌های مرتبط با ورودی‌ها و خروجی‌ها را شناسایی کردند. برخی از آنها «بسیار قدیمی» بودند یا به عبارتی در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ به وجود آمده بودند؛ اگرچه برخی دیگر نیز از سال ۲۰۰۰ به بعد به وجود آمدند. اکثریت آنها به شکل هزینه‌های مرتبط با ویزا بوده که تنها پنج کشور مالیات‌هایی مرتبط با خروجی‌ها یا ترانزیت شناسایی کردند؛ استرالیا، شیلی، مصر، نیوزیلند و پرتغال. در ذیل جزئیات مالیات‌ها، هزینه‌ها و عوارض گردشگری کشورهای مذکور آورده شده است.
برای دوازده کشور از کشورهای مورد بررسی (اتریش، جمهوری چک، استونی، فرانسه، مجارستان، هلند، لهستان، پرتغال، اسلواکی، اسپانیا، سوئد و سوئیس)، اولین و یا تنها مالیات موجود در این دسته، هزینه‌هایی است که مرتبط با صدور ویزای شینگن برای اقامت‌های کوتاه مدت است. درحال حاضر ۲۶ کشور عضو ناحیه شینگن هستند که این میزان در سال ۱۹۹۲ یعنی زمانی که ناحیه شینگن برای اولین بار مطرح شد، تنها هفت کشور بوده است. دیگر اعضای OECD، که در ناحیه شینگن قرار دارند شامل، بلژیک، دانمارک، آلمان، یونان، ایسلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، نروژ و اسلوونی می‌شوند.
صدور ویزاهای بلندمدت برای ناحیه شینگن باید مطابق با قوانین ملی کشور مورد نظر باشد. برای مثال، در جمهوری چک، هزینه مربوط به ویزاهای بلندمدت و همینطور ترکیبی از ویزاهای بلندمدت و کوتاه مدت، به ترتیب برابر با ۲۲۱۱ کرون و ۲۸۱۱ کرون است.
در استرالیا، عوارض جابه جایی مسافران که از افراد درحال خروج از کشور اخذ میشود (۱۲سال به بالا) برای اولین بار در سال ۱۹۷۸ به عنوان مالیات خروج ۲ اخذ می‌شد که در سال ۱۹۹۵ به عوارض جابجایی مسافران تغییر نام داد. این عوارض به منظور جبران هزینه‌های گمرک، مهاجرت و قرنطینه مسافران و همین طور صدور ویزاهای کوتاه مدت از افراد گرفته میشود. عوارض جابجایی مسافران برای استفاده در موارد خاصی در نظر گرفته نشده است. اگرچه در سال ۲۰۱۲، دولت استرالیا ۴۸.۵ میلیون دلار استرالیا ناشی از عوارض، به صندوق بازاریابی آسیا و مبلغ دیگری به همین مقدار و ناشی از عوارض به توسعه منطقه‌ای صنعت گردشگری و برای کمک به افزایش کیفیت خدمات و محصولات گردشگری این کشور، اختصاص داده خواهد شد.
نرخ این عوارض از ۳۸ دلار استرالیا در سال ۲۰۰۸، به ۴۷ دلار در سال ۲۰۱۲ رسیده و درحال حاضر این مبلغ ۲۲ دلار است. در پاسخ به نگرانی‌های موجود در رابطه با این افزایش اخیر که گفته میشود رقابت پذیری بخش گردشگری را در استرالیا تضعیف کرده است، دولت در تاریخ ۱۱ اکتبر ۲۰۱۳ اعلام کرد که عوارض جابجایی مسافران در طول دوره فعالیت پارلمان فعلی تغییر نخواهد کرد.
اجازه سفر الکترونیکی در استرالیا
جریان گردشگری بازدیدکننده و اجازه سفر الکترونیکی این امکان را به بازدیدکنندگان واجد شرایط می‌دهد تا برای مقاصد گردشگری به استرالیا سفر کرده و وارد آن کشور شوند. هزینه فعلی درخواست اجازه سفر الکترونیکی برای افرادی که از طریق اینترنت و سایت رسمی‌آن اقدام کنند، ۲۱ دلار استرالیا است(از شهروندان کشورهای واجد شرایط). دولت هیچ هزینه ای از افرادی که از طریق آژانس‌های مسافرتی یا هواپیمایی برای دریافت اجازه سفر الکترونیکی اقدام کنند، دریافت نمی‌کند، اما ممکن است این آژانس‌ها برای کاری که انجام می‌دهند هزینه دریافت کنند. هزینه ویزای جریان گردشگری بازدیدکننده، برای افرادی که واجد شرایط دریافت اجازه سفر الکترونیکی نیستند و از خارج از استرالیا برای دریافت ویزا اقدام می‌کنند، مبلغ ۱۱۵ دلار(از ۱۰۰ دلار در سال ۲۰۰۹) خواهد بود و اگر از داخل کشور درخواست ویزا صورت بگیرد، مبلغ ۲۹۰ دلار(از ۲۴۰ دلار در سال ۲۰۰۹) اخذ خواهد شد.
ویزای تعطیلات کاری، یک برنامه دوطرفه است که هدف آن پرورش هرچه بهتر روابط و تبادل فرهنگی میان استرالیا و کشورهای همکار بوده (درحال حاضر ۱۹ کشور) و توجه آن معطوف به بزرگسالان جوان است. این برنامه در سال ۱۹۹۵ مطرح شد و هزینه کنونی آن ۳۶۵ دلار می‌باشد(از ۱۹۵ دلار در سال۲۰۰۹) ویزای کار و تعطیلات نیز به همین صورت یک برنامه دوجانبه برای کار و تعطیلات است که با توافق میانن ۱۰ کشور همکار منعقد شد. این برنامه در سال ۲۰۰۵ معرفی شده و مبلغ آن از ۱۹۵ دلار در سال ۲۰۰۹ به ۳۶۵ دلار درحال حاضر افزایش یافت. هزینه‌های درخواست ویزا برای استرالیا به صورت دورهای مورد بررسی قرار گرفته و عمدتاً به صورت سالیانه، در اول ماه جولای برای احتساب تورم نمایه سازماندهی می‌شوند.
پرداخت مالیات توسط گردشگران شیلی
در شیلی، تمام مسافران به غیر از موارد زیر باید مالیات بپردازند: کودکان زیر دو سال، مسافران ترانزیت، دیپلمات‌های کشورهای به رسمیت شناخته شده توسط شیلی، نمایندگانی که برای حضور در جلسات بین المللی سفر می‌کنند و خدمه پرواز. اخذ این مالیات در سال ۲۰۰۵ شروع شده و مبلغ فعلی آن ۳۰ دلار آمریکا است(از ۲۶ دلار در سال ۲۰۰۸) و درآمد حاصل از آن صرف نگهداری از تأسیسات فرودگاه میشود.
از سال ۲۰۰۵، هر فرد خارجی برای سفر به شیلی به صورت کوتاه مدت و با اهداف تفریحی، ورزشی، سلامت، تحصیلی، تجارت، دیدار از خانواده، مذهبی و دیگر اهداف مشابه، باید یک ویزای گردشگری داشته باشد. نرخ ویزای گردشگری برای کشورهای مختلف تفاوت دارد، البته اتباع کشورهایی که با شیلی قرارداد سفر بدون ویزا دارند، نیازی به تهیه این ویزا ندارند. یکی دیگر از مواردی که در سال ۲۰۰۵ مطرح شد، هزینه متقابل بود که برای بازدیدکنندگانی که از کشورهای آلبانی، استرالیا، کانادا، آمریکا و مکزیک به شیلی سفر می‌کنند در نظر گرفته شد و مبلغ آن با توجه به هزینه ای که در آن کشورها اخذ میشود متفاوت است.
عوارض خروج از کشور مصر
در کرواسی، شهروندان خارجی از کشورهای مشخص شده، برای ورود به این کشور نیاز به ویزای کوتاه مدت گردشگری دارند. هزینه این ویزا که در تاریخ آوریل ۲۰۱۳ مطرح شد، مبلغ ۳۵ یورو است) مبلغ ۶۹ یورو برای درخواست‌های فوری) و درآمدهای حاصل از آن برای کمک به پوشش هزینه‌های اجرایی مصرف میشود. در راستای ورود کرواسی به اتحادیه اروپا در تاریخ ۱ جولای ۲۰۱۳، سیستم ویزای این کشور در این تاریخ با این سیستم در اتحادیه اروپا کاملاً هماهنگ شد.
در کشور مصر، هر گردشگر به هنگام ورود از درگاه‌های ورودی این کشور باید هزینه ویزا پرداخت کند. هزینه فعلی برای این ویزا از ۱۵ دلار شروع شده و برای هر کشور بسته به هزینه‌های اداری مربوط به آن متفاوت خواهد بود. این هزینه در تاریخ ۱ نوامبر ۲۰۱۳ به ۲۵ دلار افزایش یافت.
به همین ترتیب، عوارض خروج نیز باید توسط گردشگرانی که از مصر خارج می‌شوند، پرداخت شود. هزینه آن در تاریخ ۱ می۲۰۱۳ مبلغ ۱۵ دلار بوده است، و درحال حاضر ۲۰ دلار است(به غیر از شهرهای شرم الشیخ و غردقه که از تاریخ ۱ نوامبر ۲۰۱۳ افزایش نرخ داشته اند).
از سال ۲۰۰۵ در رژیم اشغالگر قدس، برای پوشش هزینه‌های بررسی درخواست ویزا، هزینه ای برای ویزای گردشگری اخذ میشود. هر فردی که به عنوان گردشگر وارد این کشور شده و کشور او جزء تفاهمنامه لغو ویزای رژیم اشغالگر قدس نیست، ملزم به پرداخت این هزینه است. مبلغ فعلی این ویزا ۹۰ شِکِل است، که این مبلغ در طی پنج سال گذشته با هیچگونه افزایشی روبرو نبوده است.
اجازه مهاجرت(مالیات غیرمهاجرتی) برای افرادی که با اهداف گردشگری سفر می‌کنند، در سال ۱۹۹۹ در مکزیک مطرح شد. هزینه فعلی آن ۲۹۵ پزو است( ۲۳۷ پزو در سال ۱۹۹۹)، که تمام افراد خارجی که برای بازدید از مکزیک وارد آن می‌شوند، باید آن را پرداخت کنند، البته به استثنای آنهایی که از طریق زمینی و برای اقامت کمتر از ۷ روز وارد مکزیک می‌شوند. درآمدهای به دست آمده برای پرورش گردشگری در مکزیک صرف میشود که ۸۰ درصد آن (از ۵۰ درصد در سال ۲۰۰۲ و ۷۰ درصد در سال ۲۰۰۶) به صورت مستقیم در اختیار انجمن گردشگری مکزیک قرار میگیرد که مسئولیت ترویج گردشگری داخلی و بین المللی را برعهده دارد.
استفاده از درآمد مالیات غیرمهاجرتی برای ترویج گردشگری در مکزیک
ویزاهای عادی برای پاسپورت‌های خارجی، نیازمند پرداخت هزینه‌ای برای انجام خدمات کنسولی است. این هزینه تمام بازدیدکنندگان خارجی از مکزیک را شامل شده که در مواردی مطابق با تفاهمنامه‌های وزارت امور خارجه برای ارتقای گردشگری و تجارت و همینطور تبادلات فرهنگی، شامل معافیت‌هایی میشود. مبلغ قابل پرداخت برای این ویزا که در سال ۲۰۰۵ مطرح شد، برای هر فرد ۵۳۵ پزو است(اگر این خدمات در مکزیک ارائه شوند، شامل ۲۱ درصد کاهش خواهند بود).
بازدیدکنندگان از نیوزیلند باید هزینه ای برای ویزای بازدیدکننده ۶ پرداخت کنند، اگرچه توافقنامه‌هایی برای ۶۰ کشور موجود است که نیاز به ویزای کوتاه مدت برای آن کشورها برداشته شده است. نرخ فعلی درخواست این ویزا، مبلغ ۱۳۰ دلار نیوزیلند برای متقاضیان از کشور استرالیا و جزایر اقیانوس آرام و ۱۶۲ دلار برای متقاضیان داخل کشور نیوزیلند و یا خارج از آن، تعیین شده است.
به علاوه، ویزاهای ترانزیتی برای افرادی که کمتر از ۲۴ ساعت و در مسیر سفر به مقاصد دیگر در نیوزیلند توقف دارند، الزامی بوده و مبلغ فعلی آن ۱۶۵ دلار تعیین شده است (علاوه بر ۶۰ کشوری که با نیوزیلند توافقنامه لغو روادید دارند، ۲۲ کشور دیگر نیز از پرداخت این هزینه معاف هستند.) در هر دو مورد، این هزینه‌ها برای پوشش هزینه‌های اداری آماده سازی ویزا و تأمین امنیت مرزها مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بازدیدکنندگانی که از چین و به صورت تورهای گروهی به نیوزیلند سفر می‌کنند، ملزم به پرداخت هزینه ای برای ویزای گروه بازدیدکنندگان از چین هستند. هزینه کنونی این ویزا برای هر فردی که به عنوان عضوی از طرح وضعیت مقاصد تأیید شده سفر می‌کند، برابر با ۵۰ دلار بوده و برای افرادی که با تور سفر کرده و جزئی از این طرح نیستند، برابر با ۸۰ دلار است. این مبالغ نیز برای پوشش هزینه‌های اداری آماده سازی ویزا و تأمین امنیت مرزها استفاده میشود که البته به دلیل ماهیت گروهی بودن این تورها کمتر خواهد بود.
کشور پرتغال، به غیر از ویزای شینگن برای سفرهای کوتاه مدت، هزینه‌های دیگری نیز در سال ۲۰۰۵ مطرح کرد که افراد خارجی برای ورود به این کشور ملزم به پرداخت آنها هستند، مانند ویزای اقامت کوتاه مدتی که در مرزها برای افراد صادر میشود که هزینه آن برای سفر با دلایل خاص یا غیرمنتظره (۸۵ یورو) است و هزینه‌هایی که باید توسط متصدیان برای کنترل مرزها در کشتی‌ها (۳۲۰ یورو) و در فرودگاه‌ها (۲۱۳ یورو) پرداخت شود. گروهی از مالیات‌های دیگر با عنوان مالیات‌های مرزی، نیز در سال ۲۰۰۵ مطرح شد که شامل موارد زیر میشود: عوارض ورود و خروج (به مبلغ سه یورو برای هر مسافر) خارج شدن کشتی‌ها از بندرگاه‌ها (۸۰ یورو برای هر کشتی) و خارج شدن خدمه از کشتی و ورود به خاک یک کشور (یک یورو) این هزینه‌ها برای پنج سال گذشته تغییری نداشته اند.
در آفریقای جنوبی، شهروندان کشورهای دیگر که برای اهداف گردشگری یا تجارت قصد بازدید کوتاه مدت از این کشور را دارند (۹۰ روز یا کمتر) به ویزای بازدیدکنندگان نیاز پیدا می‌کنند. هزینه‌های اداری صدور این ویزا که در سال ۲۰۰۲ معرفی شد، برابر با ۴۲۵ رند (به طور متوسط) بوده و طی پنج سال گذشته تغییری در نرخ آن رخ نداده است.
