صراط: روستا به روستا با یک ماشین که هم کتابخانه شان بوده هم محل استراحت و گپ وگفت، راهی روستاهای زابل در مرز افغانستان می شوند. گروه تبلیغی «رسالات» امسال برای پنجمین بار در یک اردوی ده روزه به مناطق محروم زابل سر زدند تا هم سراغی بگیرند از حال و احوال مردم محروم این منطقه هم در روزهایی که با «فاطمیه» همزمان شده بود، رسالت تبلیغی خود را انجام دهند. حجت الاسلام «احمد خسروی» به نمایندگی از دوستان طلبه اش از تجربه این تبلیغ ده روزه می گوید.
به گزارش فارس،آقای خسروی می گوید این اولین بار نیست که به روستاهای زابل سفر تبلیغی صورت گرفته است؛ اما اولین بار است که آن را رسانه ای کرده اند: «امسال برای پنجمین بار است که با یک اتومبیل که هم کتابخانه مان بود هم محل استراحت و به همراه ۲۰ تن از طلاب برای ایام فاطمیه به این مناطق سفر کردیم. روزها بیشتر به کارهای عمرانی می پرداختیم و البته چون فرصت اندک بود، کارهای عمرانی کم حجم مثل لوله کشی، دیوار چینی و ... انجام می دادیم و شب ها هم به منبر و تبلیغ می گذراندیم. یکی از کارهای ویژه ما هم کار با دانش آموزان بود که از کارهای آموزشی گرفته تا حتی بازی و سرگرمی مثل کار با قیچی جزو برنامه ما در این منطقه بود. مردم این منطقه ۸۰ درصد شیعه و ۲۰درصد سنی و بسیار مهربان و خونگرم بودند و با اینکه دستهایشان خالی بود، از ما پذیرایی می کردند.»
زابلی ها از اولین منتقمان خون اباعبدالله بودند
از مردم زابل که می پرسیم، آقای خسروی از تاریخچه رشادت ها و ولایت پذیری این مردم می گوید: «برای آشنایی با منطقه زابل بهتر است بدانید که مردم این شهر از گذشته های دور همیشه مردمی ولایت پذیر و محب اهل بیت بوده اند. شاید برای شما جالب باشد که بدانید در زمان معاویه مرسوم بود که در خطبه های نمازجمعه آن زمان طبق دستور معاویه ، امیرالمومنین را نفرین می کردند و دشنام می دادند. مردم سیستان حاضر شدند مالیات بیشتری بپردازند؛ اما به امام علی (ع) در شهرشان دشنامی داده نشود. یا حتی این مردم پیشرو در گرفتن انتقام خون سیدالشهدا بوده اند و در تاریخ نقل هایی داریم که اهالی این دیار زودتر از توابین قیام می کنند و تعدادی هم شهید می شوند. گذشته از این موارد، این منطقه همیشه مهد علما بوده است. الان هم این مردم سالهاست با فقر و محرومیت کنار هم زندگی می کنند و چه شیعه و چه سنی همه محب اهل بیت هستند. از نظر اقلیمی هم سیستان معدن غلات ایران بوده و حتی به لحاظ کشاورزی در اوضاع خوبی به سر می برده است که متاسفانه طی سالها دلایلی مثل خشکسالی و سد هیرمند باعث شده، کشاورزی از رونق بیفتد و مردم هم بیکار شوند.»
مردم زابل رها شده اند
مثل خیلی از مناطق دیگر کشور، اینجا هم بیکاری مهمترین معضلی است که مردم با آن دست و پنجه نرم می کنند. خسروی در این باره می گوید: «منطقه زابل از گذشته منطقه آباد و حاصلخیزی بوده و مردم هم اغلب کشاورز بوده اند. کم کم که این آبادانی کم می شود، مردم هم از شغل و حرفه همیشگی شان محروم می شوند. الان در زابل شرایط اقلیمی تغییر کرده و مردم مثل سابق نمی توانند کشاورزی کنند و متاسفانه موفق هم نشده اند خود را با شرایط جدید وفق بدهند و هیچکس هم به آنها کمکی نکرده و رهایشان کرده اند! در نتیجه الان تعداد زیادی از جوانها بیکار هستند و همین بیکاری منجر به مشکلات بزرگتر می شود. در این مدتی که در این روستاها بودیم من شب ها گاهی به کارتن خواب ها که برخی معتاد بودند سر می زدم و متوجه شدم که مشکل خیلی از آنها همین بیکاری است.»
بیکاری مهم ترین معضل زابل است
آقای خسروی معتقد است که بهترین راه کمک به مردم محروم این منطقه کمک کردن به آنها در دست و پا کردن شغل و مستقل شدن است. «مهم ترین تلاش ما برای این مردم این بود که کمک کنیم تا خودشان بتوانند مشکلاتشان را حل کنند. شاید باورکردنی نباشد اما خیلی از مردم این روستا حتی تخم مرغ خود را هم از شهر تهیه می کنند. برای همین ما سعی کردیم در بعضی از روستاها پرورش مرغ راه بیندازیم. یا اگر مشکلی در روستا دارند، آنها را مجاب کردیم که خودشان آن را مطرح کنند. مثلا در یکی از روستاها که مشکل آب داشتند، با فرماندار جلسه گذاشتند و مشکلات خود را بیان کردند. مردم اینجا اگر خودشان همت کنند، می توانند از جاذبه های توریستی روستاهایشان هم کسب درآمد کنند. الان قدیمی ترین شهر جهان که «شهر سوخته» نام دارد در چند کیلومتری زابل قرار دارد؛ اما هنوز نتوانسته ایم آن را به جاذبه توریستی تبدیل کنیم. کشورهایی مثل امارات با «تورهای کویری» سالانه درآمد خوبی به جیب می زنند.»
حالا خسروی و اعضای گروه تبلیغی «رسالات» به شهرهایشان بازگشته اند. اما به قول خودشان یک تکه از قبلشان را در جنوب شرقی ترین گوشه ایران جا گذاشته اند:«سیستان و بلوچستان پاره تن ما ایرانی هاست و دلمان برای ذره ذره خاکش می تپد. از همین حالا برای بازگشت به این سرزمین دلتنگ شده ایم و شک ندارم دفعه بعد خیلی زودتر و با تعداد بیشتری دوباره به آنجا برمی گردیم و برای آبادانی اش هرکاری از دستمان برآید انجام می دهیم.»
