ربیعی در اینستاگرام نوشت:
از آغوش تا آغوش ... فیضی، مرد لاغراندام و نحیفی بود که همیشه در دل، آرزوهای بزرگ انسانی، اخلاقی، نوع دوستی داشت. افتخار به سابقه کارگری و وفاداری به طبقه کارگر از خصوصیات بارز او بود. حفظ منافع کارگران و تامین اجتماعی بزرگترین دغدغه خاطرش بود. به کار تشکیلاتی اعتقادی راسخ داشت و حضور پررنگ و فعالش در همه عرصه ها به چشم می آمد. سابقه آشنایی مان به زمانی برمی گردد که برای اولین بار، او را در سه دهه پیش ملاقات کردم. به خاطر دارم همان موقع هم در اندیشه مردم و بهبود وضع معیشت کارگران و زحمتکشان بود. پیکری نحیف داشت که در گذر زمان، تکیده تر می شد اما روح استوار فیضی، او را همچنان پرصلابت نگاه می داشت تا آنجا که هر انتصابی برایش مهم بود و در هر فرصتی _هرچند کوتاه_ با من درباره اش به گفتگو می نشست.
فاضل فیضی نماد اخلاق کارگری است چرا که همواره به خیر جمعی می اندیشید و به فکر دیگران بود. هر صنفی بزرگی دارد که با تلاشش جلوه و عمق به آن صنف می بخشد و به حق باید گفت فیضی از بزرگان عرصه تامین اجتماعی و از مدافعان همیشگی و بی غل و غش طبقه کارگر بود.
شاید این روزها "طبقه" مفهوم چندان آشنایی برای نسل جدید نباشد. اما وابستگی به طبقه، فراموش نکردن طبقه ای که به آن تعلق و حضور داشتیم و تلاش برای حفظ منافع آن، پیوسته جایگاهی در ضمیر دارد. فیضی تا انتها خود را متعلق به طبقه کارگر می دانست و برای حفظ حقوق این طبقه تلاش می کرد. بهرحال آدمهای شاخص طبقه کارگر همواره به دنبال برقراری عدالت و برابری برای کارگران هستند.
باید پذیرفت که "نابرابری" و "بی عدالتی" یک واقعیت تلخ است که جریان دارد. ما که نسل انقلاب بودیم برای جابجایی طبقات و رفع بی عدالتی به پا خاستیم. اما من فکر می کنم هنوز کار بسیاری در پیش داریم. هنوز چشمان نمناک پیرزن مستمری بگیر را به خاطر دارم که وقتی قرآن را بالای سرش نگه داشتم تا راهی سفر مشهد شود با اشک شوق به من گفت که هیچ گاه سوار قطار نشده و تاکنون به زیارت امام هشتم نرفته است. و چه تلخ است که می دانم جمعیت قابل توجهی از مستمری بگیران تامین اجتماعی، حداقل دستمزد را دریافت می کنند. چه بسیارند کارگرانی که حوادث ناشی از کار آنها را تهدید می کند و چشم به تامین اجتماعی دوخته اند تا فردای بهتری را برای آنها بسازد. خوشبختانه، تامین اجتماعی ابزار خوبی برای عدالت اجتماعی است.
حرف از عدالت که می شود باز ذهنم به سوی فیضی می رود. مرد عدالت خواهی _که این اواخر، لرزش پیکر نحیفش کاملا به چشم می آمد_ در مراسم روز کارگر سال نود و چهار در حالیکه با قدمهایی مرتعش گام برمی داشت، نگرانی خود را در خصوص منابع درمان تامین اجتماعی این گونه بیان کرد که:" بیش از این تن ما را نلرزانید"
این عکس مربوط به سالروز بزرگداشت مقام کارگر در سال 94 است. مثل همیشه از دیدنش خوشحال شدم ومی خواستم او را در آغوش بکشم و امروز که او دیگر در بین ما نیست، چنین می اندیشم که ما نیز روزی نه چندان دور به آغوش او بر می گردیم. امیدوارم در چنین روزی، به پشت سر که نگاه می کنیم راضی باشیم که از هیچ تلاشی برای تامین منافع مردم فروگذار نکردیم و هیچ چیز جز برقراری عدالت و حفظ حقوق کارگر و مستمری بگیر در درجه والای اهمیت برایمان نبوده است. مراقب اموال بی صداترین قشر جامعه – امثال فیضی ها –بودیم و هرآنچه که در توان داشتیم برای زندگی بهتر این افراد کوشش کردیم.
